เอาความคิดส่วนตัวของผมก่อนแล้วกัน
1. โครงการนี้เป็นโครงการใหญ่ ใช้เงินลงทุนเยอะ ลองถามคนในรถไฟ รวมทั้งผมและครอบครัว ยังไม่มั่นใจกับโครงการนี้เท่าใดนักเพราะ เงินลงทุนที่ต้องกู้ยืม และการให้ต่างชาติมาร่วมลงทุนด้วย แค่องค์ประกอบและการจัดการภายในรถไฟ ยังมีหนี้สิน และต้องบริหารอยู่อย่างเพียงพอ แค่เอาหลักง่ายๆ ทุกวันนี้ หัวรถจักรยังไม่พอวิ่งเลย รถสินค้าก็ยังวิ่งรับส่งไม่เต็มที่ แล้ว รฟท.ยังมีหนี้สินที่รอรัฐบาลช่วยเหลือทุกวันนี้ การปรับองค์กรภายในยังมีการประท้วงระหว่างสหภาพแรงงานเสมอ
2. รถไฟความเร็วสูงที่มีข่าว ซึ่งต้องใช้เงินลงทุน หากทำก็ใช้ในเส้นทางที่มีศักยภาพ เริ่มแรกก่อนคือเส้นทางกรุงเทพฯ - เชียงใหม่ และกรุงเทพฯ - ระยอง ส่วนอีก 2 โครงการนั้นคือ กรุงเทพฯ - อุบลราชธานี และกรุงเทพฯ - หนองคาย ซึ่งการที่ขยายเส้นทางใหม่จะต้องใช้เงินลงทุนมากกว่าไปปรับปรุงที่มีอยู่แล้ว
3. เส้นทางที่สำรวจต้องผ่านป่าไม้ การเวนคืนที่ดินยังต้องใช้เงินจำนวนมาก อีกทั้งต้นสักที่ต้องตัดเพื่อขยายแนวเส้นทางยังมีปัญหา หน่วยงานที่ดูแลคงไม่ต้องการตัดต้นสักที่มีค่านักแถวๆ จ.แพร่ อีกยังต้องมีอุโมงค์ลอดช่องเขาที่ยาวมากกว่าขุนตานเสียอีก ต้องใช้เงินอีกซักเท่าใด
4. โครงการนี้ถ้าเริ่มจริงคงใช้เวลาก่อสร้างมากกว่า ถ้าทำได้จริงก็ 3-4 ปี แล้วจะเอาอะไรกับแค่บ้านเราที่ยังคงทำถนนคอนกรีต แค่เฉพาะแยก เช่น สี่แยกแม่กรณ์ (สัญญาหมด เม.ย.54) แต่งานยังไม่ไปถึงไหน และถนนบายพาสหมดสัญญาตั้งแต่ ธ.ค.53 ตอนนี้ยังไม่ได้เปิดใช้งาน กับระยะทางแค่ 1 กม.กว่า มาเทียบกับการก่อสร้างทางรถไฟ คงหลายปีดีดัก
5. รถไฟขยายเส้นทาง มีโครงการ ที่นำมาเสนอให้ชาวเชียงรายสนใจ ทั้งๆ ที่เส้นทางอื่นที่น่าจะทำได้ก่อนคือไปภูเก็ต และมุกดาหาร จนคนในพื้นที่ทราบข้อเท็จจริง ไม่ได้นำไปชวนสานฝันเหมือนโครงการในบ้านเรา
5 ข้อเสนอคิดของผมล้วนๆ ที่พอคิดได้และฟังๆ มา ลองไปพูดคุยกับองค์กรที่ทำงาน ที่มีเส้นทางรถไฟแล้วหรือยัง ลองได้พูดคุยก็น่าคิด แค่จังหวัดที่มีรถไฟอยู่แล้ว ยังบอกปัญหาที่หลายๆ องค์กร ถ้าจะผลักดันนั้นไม่ใช่แค่นักการเมืองอย่างเดียว มันมีหลายองค์กรที่ต้องออกมาเรียกร้อง และการที่ทำให้รถไฟเป็นจริงก็ทำให้คนเชียงรายปลุกจากฝัน แล้วความฝันนั้นจะเป็นจริงหรือไม่ก็ต้องใช้วิจารณญาณในการตัดสินครับ
