เสียงร่ำร้อง จากคนไกล กลางไพรสนฑ์
อสุชล ไหลอาบปราง ทั้งซ้ายขวา
โอ้อนาดใจ ไฉนตัวเรา ไร้กานดา
ใจเหมือนว่า จะขาดรอน ตอนฝนพรำ...
ละอองฝน สาดซัด อาบล้อมร่าง
เสียงครวญคราง ของสายลม โหมกระหน่ำ
ความรู้สึก เจ็บปวดซ้ำ แสนระกำ
คอยตอกย้ำ ให้เจ็บหนาว ร้าวดวงใจ...
ป่านฉะนี้ อนงค์นารถ คงสุขสม
เคล้าภิรมย์ สมฤทัย ไม่หวั่นไหว
จงสุขเถิด ยอดจอมขวัญ สุดหัวใจ
อย่าให้ได้ มีภัยพาล มาราวี...
คนทางนี้ แม้นลำบาก ยากสุดแสน
จะตอบแทน คุณความรัก นวลฉวี
เพียงให้เจ้า พบความสุข ทุกนาที
จะยอมพลี ทั้งร่างกาย และวิญญา...
ขอกู่ร้อง อ้อนวอนฟ้า เมตตาบ้าง
อวยพรนาง เทพธิดา มารักษา
ช่วยปกปักษ์ รักษาใจ ยอดชีวา
ถึงแม้นข้า จะวายปราณ กลางพงไพร...
โปรดนำใจ ดวงน้อย ของข้านี้
ไปวางที่ แทบตักอุ่น ของแก้มใส
กระซิบบอก ข้างข้างหู ยอดทรามวัย
แม้นข้าวาย ก็ยังรัก สุดชื่นทรวง....
ฮิฮิ...