ฟังเสียงร่ำ คนไกล ในพงป่า
วอนกานดา ฟังเสียง สำเนียงเหงา
อยู่คนเดียว เปล่าเปลี่ยว โอ้...ตัวเรา
มองหาเงา ในจันทร์ วันฟ้าหม่น....
ดึกสงัด เงียบฉี่ พี่นั่งหงอย
รอสาวน้อย มาเยือน เพียรมาบ่น
แต่ไร้เงา สาวเจ้า แม้แต่คน
พี่คนจน จำต้องทน หนทางเดียว......
พอหัวค่ำ ร่ำร้อง มองหาหญิง
ที่พักพิง ยามหนาว สาวมาเอี่ยว
แต่งตัวหล่อ มาจ้อ น้องนิดเดียว
น้องว่าเซี้ยว มาเกี้ยว เลี้ยวลาจาก.....
ต้องรีบบึ่ง วิ่งลง ตรงบันได
สาวเจ้าให้ ฝักข้าวโพด เป็นของฝาก
เฟี้ยงมาได้ ไม่รู้ ช่าง...อุกอาจ
ว้า...หมดมาด คาสโนฯ โผ....วิ่งอ้าววววววว....ฮ่าๆๆๆๆๆ