..........ใจ๋หวั่นไหว.........
เกยทำความดี ต๋อนนี้ของด จิตใจ๋บ่หมั้น ยืนยาว
เจ็บมามากล้ำ จากดำเป๋นขาว เหลือเพียงกลิ่นคาว ละเอาไว้หื้อ
จะไปโต้ดไผ เพราะใจ๋ด้านดื้อ เมื่อฮักลางเลือน เคลื่อนย้าย
...ไปเต๊อะคนดี ละขว้างปี้ไว้ หื้อตกอยู่ใต้ ความเมา
กึ๊บทีละก๊ง แม่โขงเหล้าขาว มันก่อตึงเมา แอ่นหลังแอ่นหน้า
เมื่อหม้ดแฮงเตว ก้อนอนป่าหญ้า นอนต๋ามโต้งนา ป่าแพะ
หลอนส่วงหายเมา เฮาก้อไปแวะ แป๊ะเหล้าตี้บ้าน ลุงตา
ส่วนกับแก้มนั้น บ่มีปัญหา ไปขอปู่จา ตี่ครูบาเจ้า
ตี้เปิ้นมาตาน สำรับขันข้าว รวมเป๊าะกั๋นเอา แก๋งโฮ้ะ
กิ๋นแล้วสบาย เหงื่อไหลโซ้ะๆ ฮ้องเพลงกึ๊บเหล้า เคล้าคลอ
ไผว่าดีฮ้าย ก้อจั่งไผหนอ ขอเมาก้อปอ บ่ขออ่วงข้อง
เมาแล้วเป๋นใด ขอไผบ่ต้อง มายุ่งมานัน ต้วงตั๊ก
จีวิตคนเฮา มันบ่ยาวนัก เมาแล้วลืมได้ วันวา
เมาแล้วลืมตุ๊ก ความโศกโสก๋า มันก้อยลืมลา ไปทีละน้อย
เมานักเต้าใด หายหม๊ดหายจ้อย ความคิดล่องลอย ปล่อยม้าง
เมื่อคลายหายเมา โศรกเศร้าอ้างว้าง ใจ๋ก้อหวลกึ้ด เถิงนาง
กลับย้อนรำลึก นึกถึงความหลัง จิตใจ๋เปปัง ลืมนางบ่ได้
หายเมาคราวใด หัวใจ๋ฮ่ำไห้ ห่วงหาอาลัย หาน้อง
ความฮักความหลัง ใจ๋ยังฮ่ำฮ้อง อาลัยอ่วงข้อง น้องนาง
ภาพเก่าเฮานั้น มันปั้กมันฝัง บ่อาจปล่อยวาง หื้อลืมนางได้
ความคิดลางเลือน เหมือนต้กลุ่มใต้ ในห้วงอบาย แห่งฮัก
แม้นยามหลับนอน พักผ่อนพำนัก ในคืนค่อนรุ่ง ราตรี
หลับฝันหันน้อง ร่วมห้องวิถี ความสุขมากมี หาหยังเทียมได้
เมื่อตื่นขึ้นมา อุราหมองไหม้ ทรมานใน ใจ๋จิต
สิ่งจ้วยบรรเทา คืออัมฤทธิ์ สุราน้ำเหล้า เมรัย
ดื่มเหล้าเมาแล้ว ผ่องแผ้วสดใส ตุ๊กโศรกแคลนคลาย หายไปหม้ดเสี้ยง
หลอนหายคลายเมา ก้อหมองหม่นเหมี้ยง เหลือไว้แต่เพียง ชอกช้ำดูเพิ่มเติม
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
