เมื่อผมก้าวไปใช้ชีวิตในหลังกำแพงสูง

[องคุลีมาล]

เมื่อผมไปใช้ชีวิตหลังกำแพงสูง
ผมไปติดคุกมาครับ  บอกแบบไม่อาย ..จึงอยากนำประสบการณ์มาเล่าสู่เป็นวิทยาทาน ในการดำเนินชีวิตให้เพื่อนๆสมาชิคไว้เป็นข้อคิด แง่คิด และเล่าประสบการณ์คนคุก ในมุมที่ผมสัมผัสมาให้ฟัง..ผมเปิดใจครับ ถ้าข้อมูลเหล่านี้ ต้องเปิดเผยต่อสาธารณะชน ผมก็ต้องยินยอม ยินดี และรับกับคำวิจารณ์ต่างๆให้ได้ เพียงแค่ผมอยากให้อ่าน ให้รู้ในมุมมองที่เป็นประโยชน์ต่อตัวคุณเอง ถ้าคุณคิดว่ามันไร้สาระ ก็ไม่ต้องอ่าน ก็แค่นั้น ….ด้วยจิตคาราวะ…
ด้วยคดีที่เป็นคดีอาญา ตามข้อหาที่ส่งฟ้อง …จากการตั้งข้อหาตามที่ฟ้องนั้น อัตราโทรระวางสูงสุด 10ปี… ในลักษณะความผิด ผมก็ทำ แต่ในรายละเอียดการทำผมก็ทำ แต่เหตุผลของเหตุการณ์มันก็เป็นข้อที่ฟังขึ้น เป็นข้อทางออกของกฎหมายในการลดโทษ แต่ก็ยังคงติดอยู่ดีแต่ติดน้อยซะจนคิดว่า ไม่น่าเลย…
------วินาทีแรกที่ผมสูญเสียอิสระภาพ..ตั้งแต่ สน.วินาทีนั้น ตำรวจได้เรียกเงินเพื่อปิดเรื่องนี้กับผมจำนวนหนึ่ง ที่มากพอสมควร เพื่อแลกกับคำว่า”เด๋วพี่จัดการ”ให้ ตอนนั้น ยังอยู่ในการคุมขังที่ สน.เป็นเวลากลางคืนแล้ว ทำได้แค่เพียงโทรบอกให้แม่ กับน้า มาตอนเช้า …ผ่านพ้นคืนแรกไป…เช้าวันต่อมา แม่กับน้า พากันมาแต่เช้า เพื่อดำเนินการติดต่อเรื่องคดี และขอประกันตัว ตำรวจก็ออกคำพูดเดิมคือ อยากช่วยแต่ติดที่…(เงิน) ผมเลยจะให้แม่ยื่นประกัน จำได้ขึ้นใจ วันนั้นตรงวันศุกร์ ตำรวจบอกในชั้น สน.ต้องรอผู้กำกับ อนุมัติเพียงคนเดียว แม่และญาตินั่งรอตั้งแต่เช้า จนถึงราว 4 โมงที่ สน. จนตำรวจในเวรผลัดกลางวันๆนั้น จะเลิกงานกลับบ้าน ก็มาบอกแม่ผมว่า ผู้กำกับไม่เข้า พรุ่งนี้ให้มาใหม่ ผมต้องทนนอนให้ห้องขังเป็น   ------คืนที่ 2 แต่เป็นคืนที่ 2ที่โคตรๆนาน โคตรๆทรมาณ ด้วยความคิดว่า ทำใจ อดใจ ไว้รอประกันพรุ่งนี้  ...

เด๋วมาต่อให้นะครับ  ผู้ดูแลเห็นไม่สมควร ลบได้นะครับ 

[องคุลีมาล]

-------เช้าวันต่อมา เป็นวันเสาร์  แม่หอบสังขารอายุ 67 ปี ไปหาผมที่ สน.ตั้งแต่เช้า พร้อมกับข้าวกล่อง และน้ำ และความมั่นใจว่ายังไงเราก้อต้องได้ประกัน  แต่พอเวลาประมาณ 09.00น. ตำรวจก็พาผมไปส่งฝากขังที่ศาล . พร้อมกับบอกว่าอัตราโทษในคดีนี้สูง ผู้กำกับ ไม่กล้าให้ประกันชั้น สน.ให้ยื่นที่ศาลเอา  ผมกับแม่พร้อมน้าและเพื่อนบางส่วนก็ได้ไปที่ศาล โดยที่ผมถูกควบคุมตัวใส่รถผู้ต้องหาไป (วันเสาร์ศาลจะเปิดรับฝากขังครึ่งวัน)  พอไปถึงศาล หลักทรัพย์ที่เตรียมมาเป็นกรมธรรณ์ ประกันอิสระภาพ และเงินสด ทางบริษัทฯประกันอิสระภาพ ที่ตอนแรกยืนยันว่าประกันได้ กลับไม่ยอมค้ำให้ เพราะอัตราโทษสูง  เค้าต้องทำเรื่องแจ้ง สนง.ใหญ่ก่อน เพราะเกินอัตราโทษที่ตัวแทนอนุมัติได้ ก็เหลือเพียงเงินสด ที่มีไม่มาก วันนั้นเลยรู้ตัวว่า จะต้องเข้าเรือนจำ!!!  ความเครียด ความกลัว ความกังวล เมื่อวินาทีที่รู้ว่าจะต้องเข้าเรือนจำ เข้าคุกคั้งแรก ครั้งแรกในชีวิตในวัย 30 กว่า มันปะปนกันมาก มันสับสน มืดไปหมด ผมต้องตะโกนคุยกับแม่ผ่านลูกกรงใต้ถุนสาน ผมหูอื้อ ไม่ได้ยินอะไรเลย ได้แต่เห็นแม่คร่ำครวญเสียใจถึงเหตุการณ์ กับสิ่งที่เกิด ผมจำภาพที่แม่”ปล่อยโฮ” ได้ติดตา ..ผมเลยให้แม่กลับไปก่อน วันจันทร์ ค่อยไปหาที่เรือนจำตอนเช้าว่าจะเอายังไง…  ระหว่างที่นั่งรอไปเรือนจำ ก็มี”คนอื่น”อีก 6-7 คน ก็ต้องไปพร้อมผมเช่นกัน ผมไม่ได้สนใจใครว่าจะมาคดีอะไร ไม่มีการพูดคุยกัน เพียงเพราะทุกอย่างสำหรับผมตอนนั้นมันไม่เอาอะไรแล้ว  ประมาณ 17.00น.รถพาผมผ่านชั้นประตูเหล็ก (ทราบทีหลังว่า 4 ชั้น) ผ่านเข้าไปจนลงจากรถ อย่างแรกที่สัมผัสได้ชัดคือ กลิ่น..กลิ่นที่ว่าคือกลิ่นที่มันไม่คุ้นจมูก มันผิดกลิ่น ผิดปกติ ผิดไปหมดทุกอย่าง  พอไปถึง ผู้คุม ให้ลงจากรถ จากนั้น ทำการเช็คชี่อ เช็คลายนิ้วมือ ตรวจค้นร่างการ ในขั้นตอนการตรวจค้นนั้น ให้ทำการถอดเสื้อผ้า ยืนเปลือยกายให้ค้น ทุกซอก ทุกหลืบ ทุกมุม ขนาดตัวเราเอง ยังไม่มีโดกาสเห็นตัวเราทุกมุมเลย สั่งให้ก้มลง(ยืนก้ม) มือแหกรูตูด!! ความอายเหรอ ตอนนั้นมันไม่มีหรอกครับ มันสมเพชตัวเอง อาภัพตัวเองมากกว่า สิ้นสุดขั้นตอนเหล่านี้ก็กินเวลาไปจนประมาณ 19.00 ผู้คุมก็ได้พาเดินเข้าไปยังแดน 1 (แดนแรกรับ) เข้าไปจำขึ้นใจเลยทุกคนต้องกินข้าว และ หิวไม่หิวก็ต้องกิน!!!กับข้าวมือนั้นเป็น ข้าว(ข้าวหุง ข้าวขาวเสาไห้ เหมือนเรากินกันปกติ) กับ แกงส้มหน่อไม้ดองใส่ปลา (ชื่อเมนูน่ากินมาก) แต่ผมกลับกินแค่ข้าวเปล่าแค่ 2ชั้นตามเกณฑ์ที่บังคับ เพราะผะอืดผะอม กินไรไม่ได้ ไม่ลงตั้งแต่วันโดนจับ จากนั้นให้ไปอาบน้ำที่บ่อซีเมนส์ เหมือนทหาร แต่ให้เปลือยกายอาบ โดย7คนที่เข้าไปพร้อมกัน จะอาบยังไงก็ได้ ให้ไวที่สุด และมีสบู่ให้เพียง 1 ก้อน  อาบเสร็จผ้าเช็ดตัวก็ไม่มี เสื้อผ้าก็ชุดเดิม ผู้คุม ก็พอเราเข้าห้องนอน ห้องแรกรับ คืนแรกของแดนแรกรับ หลังจากเข้าห้องไปด้วยความกลัวแล้ว ยังเป็นห้องที่สยองขวัญยิ่งกว่าบ้านผีสิงอีก (ความรู้สึกส่วนตัว) เพราะอย่างที่บอก ผมเข้ามาครั้งแรก คืนแรก ใจมันคิดไปต่างๆนา พอเข้ามาในห้อง จะมีผู้ต้องขังที่อยู่ก่อน ทำหน้าที่ สอบถามประวัติ สอบถามคดี สอบถามสารพัด พร้อมกับแจ้งระเบียบการอยู่ในสถานที่แห่งนี้ เอาเนื้อๆเลยที่บอกวันนั้น การฉี่ ให้นั่งฉี่ในบ๊อก !ครับ เค้าเรียกว่า บ๊อก! สูงระดับ 140-150cm. ไม่มีประตู กิจธุระหนักเบานั่งเท่านั้น ห้ามสูบบุหรี่ อันนั้ผมไม่อยู่แล้ว ห้ามเสียงดัง และที่ห้ามเฉพาะคืนแรกคือ ห้ามเดิน  ให้นอนอยู่ที่นอนอย่างเดียว ตั้งแต่ราว 20.00 ห้ามลุกไปไหนมาไหน ห้ามแม้กระทั่งคุยกัน สรุปคืนนั้น ผมนอนไม่หลับเช่นเคย แต่ก็มีเผลองีบไปบ้าง นอนกับพื้นกระเบื้อง ไม่มีหมอน ไม่มีผ้าห่ม ห้องขนาด 6x5m นอนประมาณ 25 คน 

[bookskil]

เป็นชีวิตที่หลายคนไม่เคยผ่าน เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ต่อเมื่อยังมีลมหายใจครับ

[Big Daddy]

รอฟังครับ 

[FD FUN]

โดนข้อหาไรครับถึงไม่ให้ประกันตัว

[Unlimited แหล...]

ถึงว่า เห็นหายไปนาน นึกว่าไปไหน ผมไม่อยากรู้หรอกว่าโดนเพราะคดีอะไร แต่ผมก็พอจะคุ้นกันท่านตั้งแต่ยุคบอร์ดแฟนกว่างกรุงยุคแรก ๆ ตลอดจนมาถึงบอร์ดเชียงรายโฟกัส (ถ้าจำไม่ผิด) เอาเป็นว่าขออวยพรให้พบชีวิตใหม่ และตั้งต้นชีวิตใหม่ที่สดใสกว่าเดิมครับ  คนเราชั่ว ๗ ที ดี ๗ หน ผมเชื่อเช่นนั้นจริง ๆ

[องคุลีมาล]

เด๋วดึกๆมาต่อครับ

[toretto]

เป็นกำลังใจให้ครับชีวิตไม่สิ้นหวังครับ

[องคุลีมาล]

เช้าวันแรกของชีวิตในเรือนจำ…
ตื่นตั้งแต่ 06.00 ก็เดินๆวนอยู่ในพื้นที่แคบๆประมาณสนามบาส นั่งๆเดินๆ รอฟังเสียงเยี่ยมญาติ พอสายมารับแจกชุดหลวง ชุดสีน้ำตาล บังคับว่าต้องใส่ทุกวัน เป็นเวลา 15 วัน หรือจนกว่าจะย้ายแดน (จะจำแนกย้ายแดนตามความผิด ประมาณ 2สัปดาห์ครั้งทุกวันพฤหัส) ประมาณ 10.00 แม่มาเยี่ยม แม่เห็นโดนตัดผมสั้น ใส่ชุดสีน้ำตาล แม่หน้าซีดเลย พากันร้องไหร้ ทั้งแม่และผม เราก็มาคุยเรื่องประกันตัวกันต่อ ..แม่บอกแม่จะต้องกลับเชียงราย เอาโฉนดบ้านมาประกัน ให้ทนรอ วันพุธ เพื่อนแม่หาทนายไว้ให้แล้ว ทนายจะมาเดินเรื่องให้  เวลา 20 นาทีในการเข้าเยี่ยม มันแปบเดียวจริงๆ วันนั้น แม่ก็กลับเชียงรายไปตอนเย็น ส่วนผมก็ยังคนเดินรั่วๆอยู่ข้างในต่อไป เพื่อรอ รอ และรอ กับอาหารในโรงเลี้ยง ผมไม่เคยแตะมันเลย ในขณะนั้นบอกตรงๆว่ายังรับกับสภาพตัวเองไม่ได้ และยังคงความไม่หิว มันหิว แต่กินไม่ได้มากกว่า ตกเย็นประมาณ 15.00 มีการเรียกขึ้นเรือนนอน ต้องย้ายห้องจากห้องแรกรับไปประจำห้องชั้น 2 ของเรือนนอน เป็นห้องขนาด 4x8m นอนประมาณ 30-35  คน จะเป็นคนเก่า ที่อยู่ในแดน ในห้องนี้ตลอดโทษเลยประมาณ 10-15คน ที่เหลือจะเป็นคนใหม่ รอจำแนกแดนตามรอบ เหมือนเดิมครับ นอนพื้น ไม่มีหมอน ผ้าห่ม ในห้องนอนก็”บ๊อก”เหมือนกัน มีทีวีให้ดูปิด 21.30 แต่ ณ เวลานั้น ผมไม่สนใจหรอก ยังคงนั่งนิ่ง….เพื่อรอวันต่อไป

-------จากนั้น(เล่ารวบเลยนะครับ) ถึงกำหนด แม่ก็พาทนายมาหาที่เรือนจำ เอาเอกสารมาให้เซ็นต์ ทนายบอกจะไปยื่นให้ ไม่น่ามีปัญหา ที่ดินประเมิณมาหมดแล้ว ความหวังเริ่มมีละ รอเลยครับทีนี้ ปกติ จะปล่อยประกันตัวทุกเย็นไม่เกิน 20.00น. และเป็นวันแรกกับการกินข้าว ที่แม่ซื้อให้จากห้องเยี่ยมญาติ ..คิดดูผมไม่ได้กินข้าวจนถึงวันนั้นรวม 5 วัน ไม่มีอะไรที่ว่าขบเคี้ยวลงกะเพาะเลย พอกินข้าวเสร็จไม่ถึง 10นาที ทั้งอ้วก ทั้งถ่ายเลย ตื่นจัด!!!
ขึ้นห้องนอน นอนรอเวลา …1 ทุ่มก็แล้ว  2 ทุ่มก้อแล้ว 3ทุ่มก้อแล้ว …เงียบกริบ เอาละความเงียบ ความเครียดเข้ามาปกคลุมอีกละรอก ดีที่มีเพื่อน 1 คน แค่ 1 คนจริงๆ คดีฆ่า (ถ้าใครจำได้ ราว กค .56 แท็กซี่ เอามีดแทงฝรั่งริมถนนสุขุมวิท) ก็พอได้คุย ได้แบ่งปัน ระบายกันบ้าง..  เช้ามาไม่เป็นอันทำอะไรละทีนี้ ประมาณ 9 โมง แม่มากับน้า บอกศาลไม่ให้ประกัน เพราะในชั้นจับกุม ผมเซ็นต์รับสารภาพ ..แต่ทนายบอกไม่ต้องกังวลเด๋วจะยื่นใหม่ อาทิตย์หน้า แม่บอกค่าทนาย จะเอา 7หมื่น!!! จะสู้มั่นใจว่าถ้าติดก็ไม่เกิน 2ปี ไม่ต้องห่วง ยังไงจะประกันให้ได้ก่อน …เอาละครับ งานเข้า….


เด๋วมาต่อนะครับ

[องคุลีมาล]

ระหว่างนั้น ระหว่างที่คิดว่าทำได้อย่างเดียวคือรอ ก็มีเพื่อน มีพี่ ที่ผมคิดว่ามันดีพออ่ะนะ เพราะในนั้น คนในนั้น มันมองกันไม่ยากหรอกครับ ได้คุยแลกเปลี่ยนความคิดกัน ก็ได้รู้”เหลี่ยม”ว่าจะทำไง ออกแถลงศาลยังไง สู้ยังไง รับยังไง พอคลายความกังวลไปได้บ้าง จนถึงวันที่ทนายยื่นรอบที่ 2 ทนายก็แจ้งว่าไม่ผ่าน ศาลไม่ให้ประกัน เพราะหลักทรัพย์ อยู่ ตจว.เป็นทรัพย์ของครอบครัวเราเอง ทนายแจ้งว่าศาลขอเงินสด 400000 บาท พร้อมข้าราชการซี 4 อีก 2 คน ทนายแนะนำให้แม่จ้างคนมาค้ำ ส่วนเงินให้หยิบ ยืม มาก่อน ผมเครียดเลย แต่คนที่เครียดกว่าคือแม่   แม่ อายุ 67 ต้องเทียวหาเงิน หาคนมาประกัน….แต่ทนายแนะว่า วันออกศาล ให้ปฏิเสธไปเลย เพราะถ้าเรายันปฎิเสธ ศาลต้องให้ประกัน แล้วจะขอแถลงให้ศาลเมตตารับหลักทรัพย์ที่เรามี แต่ตอนนี้ ทนายบอกแต่ต้องจ่ายผมมาก่อน 3หมื่นนะ ประกันได้จ่ายอีก 2หมื่น จบคดี จ่ายส่วนที่เหลือ…. ผมรู้ฐานะบ้านตัวเองดี ตอนนั้นเห็นแม่ไม่ไหวแน่ เลยบอกว่า เอาทีละเรื่อง เรื่องแรก เรื่องทนายยกเลิกไปไม่เอาละ จะสู้เอง เรื่องที่สอง ถ้าประกันไม่ได้ก็ตามนั้น วันนี้ให้แม่จัดซื้อข้าวของเครื่องใช้มาให้ครบเลย จะทำใจอยู่อะไรจะเกิด ก็ต้องเกิด  จนถึงราวเดือนสิงหาคม 2556  ศาลได้เบิกตัวผมออกไปฟ้อง .. ผมทำตามขั้นตอนที่เรียนรู้ด้วยตัวเองทุกอย่าง แม่ไปที่ศาล ศาลดึงเรื่องไปให้สมาณฉันท์ ดูเรื่องตามที่ผมแถลง รวบรัดในส่วนนี้ว่า จากคดีระวางโทษสูง สุดท้ายผมตัดสินมา 1 ปี 6 เดือน จากคำพิพากษาสุดท้าย 6 ปี  รับสารภาพ ลดกึ่งเหลือ 3 ปี และไม่เคยต้องโทษมาก่อน อีกทั้งจำเลยไม่มีความประสงค์อยากให้ได้มาตามคำฟ้อง แต่การกระทำบางประการ ถือว่าจำเลย ก้าวล่วงความผิดนั้นแล้ว ลดให้อีกกึ่งนึง เหลือ 1ปี 6 เดือน
 ----เด๋วพรุ่งนี้จะมาเล่าชีวิตแดนใน(แดนที่ไม่ใช่แดนแรกรับ) ให้นะครับ ---  14/1/2015

[Rung]

รออ่านนะคะ ได้ความรู้เยอะค่ะ ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวค่ะ

[Tossapol]

อ่านแล้ว ชวนให้ติดตาม จะรออ่านตอนต่อไป ขอเป็นกำลังใจให้สู้ชีวิตและพบกับความสำเร็จครับ

[absorters]

 เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[ขุนรินสุราว้อด]

อ่านแล้วเข้าใจถึงความกดดันเลยครับ ผมเคยโดนครั้งหนึ่ง แต่คดีเบา รู้เลยข้างในเป็นไง รู้ถึงความรักของครอบครัวเลย เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ไปกับฟ้าหลังฝน

[กมล ช.]

รอติดตามประสบการณ์ในอีกฟากนึงที่ไม่เคยมีใครคาดคิด

[องคุลีมาล]

มาต่อให้ก่อนนอนครับ
ก่อนต่อ ผมขอแทรกนิดนะครับ ว่าผมเสนอความคิด มุมมองในสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นประโยชน์ เพื่อสรรสร้างค์ความรู้ให้แก่ผู้ที่ไม่เคยประสบเป็นอุทรหรณ์ในการใช้ชีวิต เป็บทเรียนที่อยากเผยแพร่ให้รู้โดยที่คุณและครอบครัวไม่ได้ประสบเอง และผมเชื่อว่า ใครที่เคยเจอก็คงไม่อยากเจอ วันนี้ผมไม่อายที่ผมจะพูดถึงมันครับ เพราะมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ สู้แบ่งปัน แนะแนวให้ผู้อื่นรู้มีประโยชน์กว่า...

มาต่อกันครับ

ต่อ ก่อนจำแนกเข้าแดนใน
พอถึงวันก่อนจำแนกเข้าแดนในสัก 2-3 จะมีพวก ลิ่วล้อ หรือเรียกอีกอย่างว่าแท็กซี่ เข้ามาตีสนิท ปลุกปั่นให้เราทราบถึงความน่ากลัวของแดนใน ว่ามีตีกัน แทงกัน ยิ่งเราเข้าไปใหม่ๆ ครั้งแรกด้วย พาเชื่อมันไปไม่น้อยเหมือนกัน แต่ถ้าอยากอยู่แดน 1 พอมีทางช่วย จะคุยกับนายให้ แต่เสียค่าใช้จ่าย 15000-4-50000 ก็ว่ากันไปแล้วแต่ความหนักเบา ของโทษและคดี  ด้วยความที่เราอยู่แดน 1 มาแต่แรก ชินกับกิจวัตรทุกอย่างของแดนนี้แล้ว ใจมันก็ไม่อยากย้าย เพราะตอนนั้นยังพอมีความหวังว่าจะหลุด หรือรอลงอาญา เพราะยังไม่ตัดสิน แต่สุดท้ายก็ต้องย้าย ผมย้ายไปแดน 3 เป็นแดนที่รวมขาใหญ่ ขาโจ๋ ไว้ในแดน แต่ละคนตัวลาย สักลายจนเขียว…ใช่ครับ สักจนเขียว ออกหน้า ออกตา วินาทีที่น่าสลดที่สุดคือวินาทีที่ก้าวข้ามธรณีประตูแดน 3เข้าไป มันจะเป็นเวลาประมาณ 15.00 ที่ทุกคนจะรอขึ้นเรือนนอน พวกก็จะมารุมมุงดูคนใหม่ที่เพิ่งจำแนกเข้าไป พร้อมถามที่อยู่ เผื่ออยู่แถวบ้านจะได้เอาไปอยู่ด้วย แต่หลายคนก็เอาคนที่เด๋อๆ ด๋าๆ ไปเป็นคนรับใช้ ลูกไล่ประจำบ้าน ประจำตัว ก็ว่ากันไป ส่วนผม ไม่ขอเลือกอยู่กับใคร สภาวะความเครียดเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง  จับขึ้นเรือนนอนทีแรกแทบจะร้องจ๊าก!!!! ห้องขนาดเท่าแดน 1 แต่นอนกัน 47-50 คนแน่นเต็มห้องทางเดินไม่มีเดินเลย ต้องเหยียบกันไป ข้ามกันไป อีก 2 วันถัดมาก็ จำแนกเข้ากองงาน(หน่อยงานที่ต้องทำ) ผมไปตกกองงานโรงเลี้ยง…ภายในแดนไม่มีประกอบเลี้ยง ไม่มีทำกับข้าว จะมีข้าวมาจากสูทกรรม ผมมีหน้าที่ ตักแกง จะดีหน่อยก็ที่เรามียอดหมู ไก่ ไข่ เยอะกว่าคนอื่น แต่ทำได้ไม่นานประมาณ 2 สัปดาห์  ผบ.แดน ก็ให้ผมไปทำยอดหน้าแดน ทำงสนเอกสาร กรอกประวัติคนใหม่ ทำงานธุรการหน้าแดน ค่อยสบายขึ้นหน่อย พอมาทำเอกสารพวกนี้ จึงทำให้รู้ว่า ภายในแดนมีผู้ต้องขังคดีดังๆที่เราเห็นตามสื่อหลายคนเช่น โจรที่ขึ้นบ้านนักร้องสาวฉายาสั้นเสมอหู (ตัดสินมา 3ปี 6 เดือน) มือยิงใส่คนเล่นน้ำย่านอินทามาระ (คนนี้ตอนนี้ตัดสินประหารชีวิต)  คนที่ยิงตำรวจชายคาพักกาย(ตัดสินประหารชีวิต)  เจ้าอู่ซ่อมรถชื่อดังย่านฝั่งธนฯ ตุ๋ยเด็ก คนนี้ตัดมา 27 ปี และที่น่าจะเป็นไฮไลท์ก็ปล้นบ้าน”ปลัดสะท้านฟ้า”ที่เป็นข่าวเกรียวกราวว่าได้เป็นหลายๆล้าน (คนนี้คนเชียงราย ตัดมา 9 ปี) และอีกหลายๆคน   อยู่ๆไปจน”ชิน” อยู่เป็นจะเห็นได้ชัดว่าแดนในสบายกว่าแดน 1 มาก เพราะนายไม่ค่อยเข้มงวดในการดูแล ไม่เหมือนแดน 1 รู้ทีหลังว่า เพราะที่แดน 1คนใหม่ มาทุกวันต้องข่มๆ ขู่ๆให้เกิดการเกรง แต่แดนในไม่พูดมาก บอกคำรู้เรื่อง บอกไม่รู้เรื่อง ตีนถึง มือถึงอย่างเดียว  ของกินของใช้ข้างในมีขาย กับข้าวถุงละ 30บาท จดล่วงหน้า 2 คืน ถึงจะได้ ก็มีอาหารหลายอย่างให้เลือก ที่นี่ใช้การ์ดรูด เหมือนเรารูดบัตร แต่ละวัน 1คน จะใช้เงินได้ไม่เกิน 300 บาท ส่วนของใช้ จะมีแต่สิ่งของจำเป็น  แต่หากแม้นไม่มีเงิน ไม่มีญาติก็ กินข้าวโรงเลี้ยงที่มีบริการทุกวันๆละ 3มื้อ บางวันมีของหวาน ผลไม้เพิ่มมาอีก   อาหารของโรงเลี้ยงที่อร่อยจากการกินของผมเองจะมีตัมจับฉ่าย ไก่ต้มขมิ้น แค่นี้แหละที่ส่วนตัวผมพอกินได้ นอกนั้นก็ซื้อกินครับ การหารายได้จากในนี้ เอาแบบไหนก่อน..เพราะมีทุกแบบ เอาแบบถูกก่อน แบบถูกในการหากินในนี้ 1..รับจ้างซักผ้า จ่ายกันเป็นรายอาทิตย์ๆละ 1ซอง กรองทิพย์  2..นวด บางคนนวดเป็นก็ชั่วโมงละ มาม่า 5ห่อ  3..ดูดวง หลายคนดูหมอ ดูดวงเป็น(แต่งงว่ามันทำไมไม่ทักตัวมันเอง) ดูดวงมาตรฐาน 4ห่อมาม่า   แบบผิดก็นี่เลย 1..ยอดฮิตการพนัน ทุกอย่างครับการพนัน ไพ่ ทำมาจากกระดาษแข็ง วาดซะเหมือนเลย ดัมมี่ ป๊อกเด้ง แล้วแต่ถนัด  2..ไฮโล ลูกเต๋าทำมาจากไม้พยูงบ้าง รองเท้าแตะบ้าง ฝีมือจริงๆ พนันมวย พนันบอล ปั่นแปะ โยนเส้น มีทุกรูปแบบ  หนักๆเลย ขาใหญ่เลยก็เก็บค่าคุ้มครอง ขายหมึก เอามาสัก  รับจ้างทวงหนี้ มีสารพัดจะทำกัน


------------ต่อพรุ่งนี้นะครับ
คนล้มอย่าข้ามเลยครับ ถ้าคิดจะซ้ำก็ย่ำได้เลย

[whitefang]

ขอบคุณและเป็นกำลังใจ

[daodorao]

รออ่านครับ

[RaK-InDy]

สู่ค่อไปครับ เป็นกำลังใจหื้อครับ

[crazy_nexus]

รออ่านครับ เป็นกำลังใจให้ครับ