กลอนเก่า จากเรื่องพระอภัยมณี ใครจำได้บ้าง

[iw]

แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี่ยวลด
็ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน

[ปวดตับ]

แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี่ยวลด
็ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน

บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว
สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา
เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ไม่เคี้ยวคดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
มนุษย์นี้มีที่รักอยู่สองสถาน
บิดามารดารักมักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน
เกิดเป็นคนคิดเห็นจึงเจรจา
แม้ใครรักรักมั่งชังชังตอบ
ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา
รู้สิ่งใดไม่สู้รู้วิชา
รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี

 

[Cupid]

แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี่ยวลด
็ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน

บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว
สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา
เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ไม่เคี้ยวคดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
มนุษย์นี้มีที่รักอยู่สองสถาน
บิดามารดารักมักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน
เกิดเป็นคนคิดเห็นจึงเจรจา
แม้ใครรักรักมั่งชังชังตอบ
ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา
รู้สิ่งใดไม่สู้รู้วิชา
รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี

 

ขออนุญาตเรียนด้วยความเคารพนะครับ   ของท่าน Com2Care (ฮักบ้านดู่) น่าจะตกไป 1 บรรทัดครับ
ดังนี้ครับ

บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว
สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา
เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา
ประคองพาขึ้นไปจนบนบรรพต
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
มนุษย์นี้ที่รักอยู่สองสถาน
บิดามารดารักมักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน
เกิดเป็นคนคิดเห็นจึงเจรจา
แม้นใครรักรักมั่งชังชังตอบ
ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา
รู้สิ่งใดไม่สู้รู้วิชา
รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี

บรรทัดที่กระผมพิมพ์ด้วยอักษรสีน้ำเงิน คือบรรทัดที่ท่านน่าจะพิมพ์ตกไป
ด้วยความเคารพครับ

[iw]

ขอบคุณครับผม แต่อยากได้บทที่ว่า

 ได้สิบเดือน เหมือนได้สักสิบขวบ ฯลฯ มีใครได้บ้างครับ

[Yim sri]

จำได้แต่
เห็นฤาษี ขี่พุง เอ้ยขี่รุ้ง  พุ่งออกมา

[nansom]

                                     พระอภัยมณี “ตอนหนีเมีย”


           เทพกวี ศรีสุนทร ขับกลอนกล่าว      ผูกเรื่องยาว สาวค้น คนเล่าขาน
           พระอภัย มณี หนีลนลาน         จากยักษ์มาร ชายา ผู้น่ากลัว
พระอภัย หลงไหล ในฤทธิ์ปี่   อวดฤทธี มีมนต์ เสียงยวนยั่ว
ยินเพลงปี่ ฤดีร่ำ ตามนิ้วรัว   มืดสลัว มนต์เพลง ยามได้ยิน
   แม้มนุษย์ ครุฑา เทวราช   จตุบาท กลางป่า พนาสิณฑ์
   ปี่อภัย โลมไล้ ให้ได้ยิน   ก็สุดสิ้น ทอดปลง ลงนิทรา
นางผีเสื้อ เหตุใด ไม่ยอมหลับ   อาจจะนับ เป็นโอกาส วาสนา
เป็นบุพเพ สันนิวาส ชาติใดมา   หลงมายา เพลงปี่ ที่เป่ามนต์
   สุดหลงไหล แต่ไม่หลับ กลับเร่าร้อน   ไม่หลับนอน จรมา ธาราล้น
   เห็นอภัย หน่อท้าว จ้าวปวงชน              นางดิ้นรน สลัดใจ ไม่อาจทำ
ไม่หลับไหล ไม่เข้าใจ ในมนุษย์   เพลงเพียงฉุด รุดมา จากหน้าถ้ำ
เป็นยักษี ไม่มี ดนตรีนำ   วัฒนธรรม ของนาง ห่างดนตรี
   ไม่เข้าใจ แต่ชอบใจ อภัยราช   จิตเป็นทาส ขาดสติ ริบัดสี
   มนุษย์ยักษ์ รักกัน มันไม่ดี   ต่างวิถี ต่างสังคม มานมนาน
ก็เพียงรู้ ผิวเผิน ไม่มากนัก   ว่าชายรัก หญิงงาม ไม่ทรามกร้าน
หญิงงามลักษณ์ ชายมักจ้อง มองนานนาน   แล้วมองผ่าน รูปจริง ซ่อนข้างใน
   นางยักษา แปลงกายา สง่าลักษณ์   ด้วยความรัก ยอมตาม งามแบบไหน
   เครื่องประทิน แต้มแต่ง เติมเข้าไป   พระอภัย หรือจะรอด ปลอดมือนาง
พระอภัย จบใหม่ วัยแตกหนุ่ม   ความร้อนรุ่ม สุมกาย ชายทั่วร่าง
พิศเพียงนอก รูปใน ไม่มองนาง   พระยังห่าง ประสบการณ์ กามารมณ์
   อันความรัก มักทำ ให้ตาบอด   แม้เป็นยอด คนดัง ยังลื่นล้ม
   ไม่มีศีล มีธรรม ตามอารมณ์   เพียงสุขสม ความใคร่ ได้สาใจ
พระกับชี มีรัก ดงขมิ้น   พวกทุศีล สิ้นตบะ จะบาปไหม
ชั่วช่างชี ดีช่างสงฆ์ ปลงกันไว้   คนจัญไร อาศัยผ้า อย่ายอมมัน
   พ่อแม่ลูก บ่วงผูก รักลูกแท้   ไม่เปลี่ยนแปร ความรัก หักเปลี่ยนผัน
   เป็นรักแท้ แน่นอน ชั่วนิรันดร์   รักนอกนั้น มีวันหมด ไปจากใจ
พระปี่งาม ยามรัก ก็มืดบอด   ยักษีทอด เสน่ห์มา บ้าหลงไหล
วิถีคน วิถียักษ์ แยกไม่ได้   อยู่กันไป ความใคร่ เริ่มลดลง
   นางผีเสื้อ สมุทร หยุดแปลงร่าง   เครื่องสำอาง เริ่มจาง ห่างไหลหลง
   นิสัยจริง โผล่มา ราชางง   พระบรรจง พิศเพ่ง เล็งรูปใน
เป็นรูปโฉม ฉาบทราม งามแต่นอก   ถ้าเราปอก กายา อันสดใส
อัปลักษณ์ หนักหนา หนอข้างใน   พระอภัย ทอดปลง ลงทุกวัน
   วัฒนธรรม สองทาง เริ่มต่อสู้   จารีตดู ขัดแย้ง แบ่งชนชั้น
   คนกับยักษ์ รักแยก แตกจากกัน   เริ่มหันหลัง ตะแคง แบ่งฉันเธอ
พระอภัย แบ่งใจ ไปอีกห้อง   พบนาฏน้อง เงือกสาว ท้าวใจเผลอ
ผิดใจเมีย เพลียใจ ให้ละเมอ   พระมาเจอ หมอยา รักษาใจ
   เป็นเงือกจริง ของจริง ไม่เสกแสร้ง   ดังมีดแทง ฤดี นี่ไฉน
   นางยักษี แปลงร่าง สร้างครอบใน   พระอภัย หลงร่าง ลงเชยชม
พบของจริง อยากทิ้ง ของปลอมแปลก   คิดจะแยก เปลี่ยนทาง อันขื่นขม
เกิดเป็นชาย อายโดนหลอก บอกโง่งม   อยู่ก็ตรม ไปคงคลาย หายหมองใจ
   ครั้นจะบอก ซึ่งหน้า ว่าลาก่อน   จิตยังอ่อน ก่อนเคยชิด สนิทใกล้
   จึงพาลูก หนีเมีย ละเหี่ยใจ   หากตามไป ค่อยถึงกาล อวสานกัน
หากพูดดี มาดี ก็ดีตอบ   หากมาชอบ จะขอบใจ ไม่โศกศัลย์
หากมาร้าย หมายมุ่ง ทำร้ายกัน   อาจโรมรัน สะบั้น ความหลังงาม
   พอกันที แค่นี้ เถิดแม่ยักษ์   แม่จงหัก จิตใจ ไม่ยุ่มย่าม
   ร่วมบุญมา น้อยไป ได้ชั่วยาม   แม่จงห้าม หักใจ ไปตามกรรม
                                           """""""""""""""

[♡♡<Fairy>♡♡]

[Jeekuk]

ในเพลงปี่ว่าสามพี่พราห์มเอ๋ย
จะชื่นเชยชมชิดพิสมัย
อันดนตรีมีคุณทุกอย่างไป
ย่อมใช้ได้ดั่งจนดาค่าบุรินทร์
ถึงมนุษย์ครุฑาเทวราช
จตุบาทกลางป่าพนาสินธุ์
แม้นปี่เราเป่าไปให้ได้ยิน
ก็สุดสิ้นโทโสที่โกรธาฯ

[Jeekuk]

เติมและต่อให้เต็มด้วย เมินล้ำไป ลืมแล้ว

ฯถึงร้อยรสบุปผาสุมาลัย
จะชื่นใจเหมือนสตรีไม่มีเลยฯ

[Yim sri]

เย้ เก่งจังเลย
แต่
ไปแนะนำตัวในรู้จักนักกลอน ด้วย ก็จะดีนะคะ ท่านพระอภัย

[flashi]

จำได้บทเดียว

สินสมุทรสุดแสนสงสารแม่
ด้วยรู้แน่ว่าบิดาจะพาหนี
ให้ห่วงหลังกังวลด้วยชนนี
เจ้าโศกีกราบก้มบังคมคัล...