เราทุกคนรู้ว่า ถ้าเราลงไปลึกพอเราจะพบอะตอม เรายังรู้อีกว่า อะตอมไม่ใช่ที่สิ้นสุด พวกมันยังมีอิเล็กตรอนเล็กๆที่วิ่งไปรอบๆนิวเคลียส กับนิวตรอนและโปรตอน แม้กระทั่งนิวตรอนและโปรตอนก็ยังมีอนุภาคข้างใน ที่เรียกกันว่าควาร์ก (quark) นี่เป็นจุดที่ความคิดดั้งเดิมสิ้นสุด
10:26 ทีนี้ นี่คือแนวคิดใหม่ของทฤษฎีสตริง ลึกลงไปในอนุภาคเหล่านี้ มันยังมีสิ่งอื่นๆอีก นี่คือสิ่งอื่นที่ว่า มันเป็นเส้นใยแห่งพลังงานที่เต้นรำ เหมือนกับเส้นเชือกหรือเส้นลวดที่สั่นไหว นี่เป็นที่มาของแนวคิดทฤษฎีสตริง และเหมือนกับการสั่นไหวของเส้นลวดที่คุณเห็นในเชลโล ที่สามารถสั่นไหวได้หลายๆรูปแบบ พวกมันก็สามารถสั่นไหวได้หลายๆรูปแบบเช่นกัน พวกมันไม่ได้สร้างเสียงโน้ตดนตรีที่แตกต่างกัน แต่ทว่า พวกมันสร้างอนุภาคที่ต่างกันออกไป สร้างเป็นโลกรอบๆตัวเรา ดังนั้น ถ้าแนวคิดนี้ถูกต้องแล้วล่ะก็ นี่เป็นภูมิทัศน์ของเอกภพในระดับจิ๋ว มันถูกสร้างขึ้นจาก เส้นใยเล็กๆแห่งพลังงานเหล่านี้จำนวนมหาศาล สั่นไหวในความถึ่ที่ต่างกัน ความถี่ที่แตกต่างกันนั้นให้ผลผลิตเป็นอนุภาคที่ต่างกัน อนุภาคที่ต่างกันนั้นส่งผลให้ เกิดความหลากหลายในโลกรอบตัวเรา
11:16 และคุณก็ได้เห็น ความเป็นหนึ่งเดียวกัน เพราะว่าสสาร อนุภาค อิเล็กตรอน และควาร์ก อนุภาคกัมมันตรังสี โปรตรอน กราวิตรอน ทั้งหลายนี้ สร้างขึ้นจากเพียงสิ่งนี้สิ่งเดียว ดังนั้นสสารและพลังงานแห่งธรรมชาติทั้งมวล ได้ถูกนำมารวมกัน ภายใต้กฎแห่งการสั่นของสตริง และนั่นคือสิ่งที่เราหมายถึงในบริบทของทฤษฎีรวม ทีนี้ก็ถึงตอนสำคัญแล้วครับ เมื่อคุณศึกษาคณิตศาสตร์ของทฤษฎีสตริง คุณจะพบว่า มันใช้การไม่ได้ กับเอกภพที่มีเพียงแค่สามมิติของอวกาศ มันไม่สามารถใช้ได้กับเอกภพที่มีสี่มิติของอวกาศ ห้าก็ไม่ได้ หกก็ไม่ได้ ในที่สุด เราสามารถศึกษาสมการ และแสดงให้เห็นได้ว่ามันใช้การได้ แค่ในเอกภพที่มีสิบมิติของอวกาศ และหนึ่งมิติที่เป็นของเวลาเท่านั้น มันนำเรากลับไปยังแนวคิดของคาลุสซ่าและคลิน ว่าโลกของเรา เมื่อได้รับการอธิบายอย่างเหมาะสมแล้ว มีมิติมากกว่าที่เราเห็น
มันเป็นอย่างนี้ครับ ที่ CERN กรุงเจนีวา ประเทศสวิสเซอร์แลนด์ กำลังมีการสร้างเครื่องจักรชินดหนึ่งที่เรียกว่า เครื่องชนอนุภาคขนาดใหญ่ (Large Hadron Collider;LHC) มันเป็นเครื่องที่จะส่งอนุภาคไปรอบๆท่อ ในทิศทางตรงข้ามกัน ด้วยความเร็วใกล้เคียงความเร็วแสง บางครั้งบางคราว อนุภาคเหล่านี้ก็จะวิ่งเข้าหากัน และเกิดการชนกันอย่างจัง เราหวังว่า ถ้าการชนกันนั้นมีพลังงานมากพอ มันอาจปล่อยเศษซากบางอย่างออกมาจากการชน จากมิติของเรา บังคับให้มันเข้าไปในมิติอื่น แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรกัน เราทำการวัดค่าของพลังงานหลังจากการชน เปรียบเทียบกับค่าของพลังงานก่อนหน้านั้น และถ้ามันมีพลังงานน้อยกว่าหลังจากเกิดการชน นี่จะเป็นหลักฐานว่า มีพลังงานส่วนหนึ่งหลุดออกไป และถ้ามันหลุดออกไปในรูปแบบที่ถูกต้อง ที่เราสามารถทำการคำนวณได้ นี่จะเป็นหลักฐานว่า มิติอื่นๆนั้นมีอยู่
17:34 ให้ผมแสดงให้คุณดูเป็นภาพ จินตนาการว่าเรามีอนุภาครูปแบบหนึ่งที่เรียกว่า กราวิตอน นั่นเป็นเศษซากแบบหนึ่งที่เราคาดว่าจะถูกปลดปล่อยออกมา ถ้ามีมิติอื่นๆอยู่จริง แต่การทดลองจะเป็นอย่างนี้ คุณมีอนุภาคเหล่านี้ คุณเอามันชนเข้าหากัน คุณจับมันชนเข้าหากัน และถ้าพวกเราถูก พลังงานบางส่วนของการชน จะไปอยู่ในรูปของเศษซากที่ปลิวออกไปยังมิติอื่น นี่จะเป็นการทดลอง ที่เรากำลังจะเฝ้าจับตามองในอีกห้าปี จนถึง 7 ถึง 10 ปีข้างหน้า และถ้าการทดลองนี้ให้ผลแล้วล่ะก็ ถ้าเราเห็นอนุภาคในลักษณะนั้นถูกปล่อยออกมา โดยการสังเกตพลังงานที่ลดลงในมิติของเรา ก่อนจะเกิดการชน มันจะเป็นการแสดงว่า มิติอื่นๆนั้นมีจริง
ไบรอัน กรีน 2008
https://www.ted.com/talks/brian_greene_on_string_theory/transcript?language=th
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
