การค้นพบยิ่งใหญ่ที่สูญหาย ๑ - การล่องหนหายตัว

[เทพบุตรเ้กิบกี๊บ]

ในข่วงศตวรรษที่ยี่สิบ มีการค้นพบที่ยิ่งใหญ่และสำคัญสามอย่างซึ่งต้องสูญหายไปอย่างน่าเสียดาย หนึ่งในสามของการค้นพบ คือความลับของการล่องหนหายตัว

ความลับขอการล่องหนหายตัวถูกค้นพบในปี ค.ศ. ๑๙๐๙ โดย อาร์ชิบอลด์ เพรเตอร์ สายลับจากราชสำนักของกษัตริย์เอ็ดเวอร์ด ที่เจ็ด ที่ถูกส่งไปอยู่ในราชสำนักของ สุลต่าน แอ็บด์ เอล คริม เจ้าผู้ครอง รัฐเล็ก ๆ ที่มีสัมพันธไมตรีอย่างหลวม ๆ กับจักรวรรด์ อ็อตโตแมน เพรเตอร์ เป็นนักชีววิทยาสมัครเล่น ที่ชอบทดลอง และเล้ว วันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังทดสอบฉีดซีรัมชนิดต่าง ๆ ให้กับหนูทดลอง เพื่อค้นหาซีรัมท่จะก่อให้เกิดการผ่าเหล่าหรือมิวเตชันขึ้นมา เมื่อเขาฉีดซ๊รัมให้กับเจ้าหนูตัวที่ ๓๐๑๙ เจ้าหนูตัวนั้นก็หายไปจากสายตาของเขา แต่เขาทราบว่า มันยังอยู่ที่นั่น เพระเขายังจับต้องมันได้ เพียงแต่ว่า ... เขามองไม่เห็นตัวมันเสยแล้ว!!! เขาจับหนูล่อหนตัวนั้นใส่กรงเอาไว้ อย่างระมัดระวัง และแล้ว สองชั่วโมงต่อมา เจ้าหนูตัวนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นมาให้เห็นได้อีก โดยที่ไม่ได้เป็นอัตรายอย่างใดเลย

 เขาทดลองเพิ่มขนาดของซีรัมมากขึ้น และพบว่าเขาสามารถทำให้หนูหายตัวไปได้อยู่นานถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่นานกว่านั้นไม่ได้ เพราะเมื่อฉีดซรัมให้กับหนูขนาดเกิดกว่าที่จะทำให้มันล่องหนไปเป็นเวลา ยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว เมื่อมันปรากฏตัวให้เห็นอีก มันจะแสดงอาการไม่สบายอย่างเห็นได้ขัด หรือไม่ก็เฉื่อยชาลงอย่างมาก เขายังค้นพบอีกด้วยว่า ถ้าหนูที่กำลังอยู่ในสภาพล่องหนนั้น ถูกฆ่าตาย มันก็จะปรากฏตัวให้เห็นทันที

เพรเตอร์ตระหนักถึงความสำคัญของการค้นพบมากเขาขึงโทรเลขแจ้งไปยังอังกฤษขอลา ออกจากตำแหน่งทางการที่เป็นฉากบังหน้าของเขา ไล่คนรับใช้ของเขาทั้งหมดออกปิดขังตัวเขาเองอยู่ในห้องพัก แล้วก็เริ่มทำการทดลองกับตัวเขาเอง เขาเริ่มต้นจากการฉีดซ๊รัมเป็นปริมาณเพียงเล็กน้อยซึ่งก็ทำให้เขาหายตัวอยู่ ได้ไม่กี่นาที จากนั้น ก็เพิ่มขนาดของซีรัมขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งพบว่า ซีรัมก็ทำให้เขาหายตัวอยู่ได้นานมากที่สุดยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่ากับหนู ถ้าเขาใช้ซีรัมมากกว่านั้น เขาก็จะรู้สึกไม่สบายเช่นกัน เขาค้นพบอกด้วยว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นร่างกายของเขา จะล่องหนไปหมดได้รวมทั้งฟันปลอมด้วยถ้าเขาปิดปาก แต่เขาก็จะสวมเสื้อผ้าอะไรไม่ได้เลย เพราะเสื้อผ้าจะไม่ล่องหนหายตัวไปด้วย

เพรเตอร์เป็นสายลับที่ซื่อตรงและมีฐานะดีทีเดียว ดังนั้น เขาจึงไม่คิดนำการค้นพบของเขาไปใบ้ในการโจรกรรมหรือก่ออาชญากรรม เขาตัดสินใจจะเดินทางกลับประเทศอังกฤษ เพื่อมอบการค้นพบของเขาให้ประเทศอังกฤษนำไปใช้ประโบชน์ในการทำจารกรรม หรือในการทำสงคราม!!

แต่ก่อนที่เขาจะมอบสิ่งที่เขาค้นพบให้กับประเทศชาติ เขาขอใช้ปรโยชน์สิ่งที่เขาค้นพบสำหรับตัวเขาเองสักครั้งเชาสงสัยและอยากรู้ อยากเห็นมานานแล้วว่า ฮาเรมของสุลต่านที่มีทหารเฝ้าคุมอยู่อย่างแน่นหนาตลอดเวลานั้น เป็นอย่างไรกันแน่ เขาจะขอแอบเข้าไปดูด้วยตาของเขาเองสักครั้งไม่ได้หรือ?

ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้สึกมีอะไรหงิดติดอยู่ในใจของเขาเกี่ยวกับการค้นพบอันชวนพิศวงนี้ของ เขา แต่เขาก็บอกออกมาจริง ๆ ไม่ถูก เขาอยากจะทดสอบให้รู้แน่ว่า สิ่งที่ยังติดใจของเขาอยู่นั้นมันเป็นอย่างไร

เขาถอดเสื้อผ้าของเขาออกทั้งหมด ทำตัวของเขาให้หายตัวอยู่ได้นานท่สุด แล้วก็เดินผ่านหน้าบรรดาทหารยามเข้าไปในฮาเรมได้อย่างสบาย เข้าใช้เวลาตลอดทั้งตอนบ่ายเพลิดเพลินกับการชมดูสาวงามประมาณห้าสิบคนที่ วุ่นอ่ยู่กับการทำตนเองให้สวย อาบน้ำชโลมร่างการด้วยน้ำมันหอมและน้ำหอม

สาวฮาเรมนางหนึ่งสวยถูกตาต้องใจเขามาก จนกระทั่งทำให้เขาคิดเลยเถิดต่อไปว่า ถ้าเขาเผ้ารอดูเธอยู่ในฮาเรมจนกระทั่งถึงวเลาค่ำ ซึ่งเขามั่นใจว่า เขาจะปลอดภัยเพราะร่างของเขาตะคืนปรากฏให้เห็นได้อีกก็เมื่อถึงเที่ยงวันของ วันต่อมา เขาก็จะทราบได้ว่า ห้องนอนของเธออยู่ไหนและหลังจากที่ไฟถูกดับไปแล้ว เขาก็จะเข้าไปหาเธอได้ เธอเองก็คงจะคิดว่า เป็นโชคดีของเธอที่คืนนี้ องค์สุลต่านเสด็จออกมาหาเธอ

เขาติดตามดูเธอจนกระทั่งเห็นว่าเธอหายเข้าไปในห้องไหน หน้าห้องของเธอและของนางในฮาเรมคนอื่นๆมีผ้าม่านกั้นเป็นประตู ที่หน้าประตูม่านทุกห้อง มีหารยืนเผ้าอยู่พร้อมด้วยดาบโค้งยาวในมือ เขารอจนกระทั่งมั่นใจว่าเธอต้องนอนหลับไปแล้ว และแล้ว เขาก็รอจังหวะที่ทหารเฝ้าหน้าประตูม่านหันไปมองทางเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ตรง ข้ามกับประตูม่าน เพื่อทีทหารจะได้ไม่สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของประตูม่าน เขาก็รีบแหวกผ้าม่านหายเข้าไปในห้องของสาวงาม ในห้องโถงแสงสว่างถูกลดลงมากแล้ว และในห้องแสงสว่างก็ไม่มีเหลืออยู่เลย ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขามืดสนิทเหมือนอยู่ในถ้ำ เขาค่อยๆ คลำทางในห้องอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งสัมผัสกับเตียงนอน แล้วเขาก็คลำต่อไปอก จนกระทั่งมือของเขาสัมผัสกับร่าง่ของสาวฮาเรมคนสวยเธอสะดุ้ง ตกใจตื่น แล้วก็หวีดเสียงร้องทันที (เขาไม่ทราบหรอกว่า องค์สุลต่านไม่เคยเสด็จลงมาหานางสนมในเวลากลางคืนเลย นางสนมคนหนึ่งหรือบางทีก็หลายคน จะเป็นฝ่ายขึ้นไปหาองค์สุลต่านตามพระประสงค์)

และอย่างทันททันใด ทหารยามหน้าประตูม่านก็แหวกม่านโผล่พรวดเข้าไปในห้อง คว้าต้นแขนของเพรเตอร์ได้อย่างรวดเร็ว ความคิดสสุดท้ายท่แว่บเข้าไปในสมองของเขา คือ เขารู้แล้วว่า สิ่งที่ติดอยู่ในใจของเขา ซึ่งเป็นจุดอ่อนของการล่องหนกายตัวนั้นคืออะไร การหายตัวได้ไม่มีประโยชน์อะไรเลย เมื่ออยู่ในสถานที่ซึ่งมีแต่ความมืดสนิท และเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยิน คือ เสียงตัดอากาศของดาบโค้งในมือของทหารยาม

[O-L-Y-G-O-N]

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "ตัณหาทำให้คนโง่ได้"

[pond_marine49]

ความประมาทเป็นหนทางแห่งความตาย