LingJakJak
ชั้นประถม
ออฟไลน์
กระทู้: 439
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: วันที่ 23 เมษายน 2014, 17:20:33 » |
|
การปริวรรต คือการแปลโดยยึดรากอักขระ เพื่อคงความหมายและที่มา
ส่วนการออกเสียงขึ้นกับสำเนียงของแต่ละถิ่น
ภาษาเขียนล้านนาพัฒนาจากหลักอัขระวิธีทางการศาสนา การเขียนจึงอิงรูปอักขระบาลีและมีที่อิงเสียงบ้างซึ่งมีอักษรเพิ่มเติมตามแต่ภูมิปัญญาเฉพาะ ซึ่งได้รับการยอมรับในวงการศาสนาอย่างกว้างขวางสืบไปทั้งในล้านช้าง สิบสองพันนา เชียงตุง รวมถึงแคว้นไทใหญ่ก็เคยรับเอาอักขระวิธีการเขียนธัมม์นี้ไว้ใช้ในช่วงเวลาหนึ่ง
การเขียนโดยไม่ยึดรากอักขระแต่ใช้การเลียนเสียง เช่น ในภาษาไทใหญ่ปัจจุบัน พาสาลาว ไม่สามารถยึดโยงกับอักขระวิธี อาจทำให้เสียหลักการทางภาษาศาสตร์ เช่นเขียน สาด อาจมาจาก สาด(เสื่อ) ศาสตร์ ศาสน์ หรือเขียน กาน อาจมาจาก กาน การ กานต์ กาญจน์ ซึ่งมีหลายความหมาย มีที่มาต่างกัน
ลองเปรียบเทียบ รูปอัขระ = สัพพะ(สรรพ) เสียงอ่าน = ซับป๊ะ ซะป๊ะ รูปอัขระ = สัมปัติ(สมบัติ) เสียงอ่าน = สำปะติ๊ รูปอัขระ = มังคละ(มงคล) เสียงอ่าน = มังกะละ รูปอัขระ = สังฆ(สงฆ์) เสียงอ่าน = สังค๊ะ รูปอัขระ = เตช(เดช) เสียงอ่าน = เต๋จ๊ะ รูปอัขระ = พุทโธ(คำอุทาน) เสียงอ่าน = ปุดโท๊ะ ปาดโท๊ะ ปาดโซ๊ะ 'โซ๊ะ 'โท๊ะ 'โค๊ะ ....
หากเราเขียนตามเสียงขานเราเอง คงจะยุ่งยากและไม่สามารถรักษารากศัพท์ไว้ได้ อาจทำให้ไม่สามารถสืบโยงที่มาของคำ แค่สำเนียงของละถิ่นก็ต่างกันมากมาย หากไม่มีหลักอักขระวิธีจะสับสนไร้มาตรฐาน ไร้ความเป็นปึกแผ่น
|