มีคนเคยถามผมว่า จริงหรือ? เราใช้ชีวิตของเราด้วยตัวเราเองไม่ได้หรือ?
มันก็เป็นคำถามที่ผมตอบยาก แต่ถ้าคิดไปคิดมา ถ้าจริงมันก็เป็นเรื่องแปลก ในเมื่อเราทุกคนเกิดมาในโลกนี้ตัวคนเดียว และจากโลกนี้ไปคนเดียว เมื่อเราหมดลมหายใจสุดท้าย เราสิ้นใจด้วยตัวของเราเอง
ถ้าจริงก็น่าตลกที่เมื่อถึงอายุวัยๆหนึ่ง คู่รักมากมายต่างแยกเตียงนอนกัน จนกระทั่งหย่าร้าง และรักซึ่งเคยเป็นความจำเป็นของชีวิตสามารถจืดจาง จนเพลงรักซักล้านเพลงที่หลายๆๆคนชอบฟังกันเวลาอกหัก เศร้า ก็ไม่สามารถมิอาจเยียวยา (ผมก็ชอบฟังเศร้าๆเพลงนะเวลาอกหัก) มันก็เลยทำให้เราเศร้าไปอีก ลืมเรื่องบางเรื่องไม่ได้ซักที เซงเลย
และบางทีถึงจุดๆหนึ่ง เราก็พบว่า การสวมเงาของคนอื่นเป็นการเสแสร้งและความเสียสละอย่างผิด ๆ ซึ่งนักจิตวิทยาด้านความรักบางคนเขาเคยฟันธงว่า
ความรักระหว่างหนุ่มสาวคือความเห็นแก่ตัวอย่างหนึ่ง! พฤติกรรมที่เรียกว่า
"ความเสียสละ" ที่แท้ก็เพื่อตัวเราเองนั่นเอง
บางทีความรักที่สวยงามที่สุดคือการเข้าใจอีกฝ่าย และไม่พยายามเปลี่ยนอีกฝ่ายหนึ่งมาให้เหมือนกับเรา
หรือเปลี่ยนตัวเราให้เหมือนกับอีกฝ่าย หากเคารพความเป็นมนุษย์ซึ่งกันและกัน
เมื่อนั้นประโยค "ฉันรักเธอ" อาจมีความหมายมากกว่านี้ และ "การใช้ชีวิตด้วยตัวของเราเอง" อาจไม่เงียบเหงาอย่างที่คิดก็ได้นะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ ให้ค้นพบแสงสว่างปลายอุโมงค์
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
