~ 365 วัน ที่ฉันคิดถึงเธอ ~

[แชทซาโนย่า กอยุ่ง~*-.]

24 พ.ย. 2552   เวลา  18.00 น.  โดยประมาณ   เสียงโทรศัพท์จากเพื่อนรักดังขึ้น
“เรามาเยี่ยมแม่เธอนะ  เมื่อกี้หมอบอกว่า  แม่เธอดึงท่อออกซิเจนออกตอนอยู่ในห้องฟอกไต  หมอบ่นมากเลย”

20.00 น. โดยประมาณ  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  หน้าจอปรากฏชื่อที่เราไม่อยากเห็นเลย   ...รพ.ไท...
“อาการคุณแม่คุณไม่ค่อยดีค่ะ  คุณมาตอนนี้ได้เลยมั๊ยคะ”  “คุณใช้เวลากี่นาทีเพื่อเดินทางมาให้ถึงโรงบาล”
สองประโยคสั้นๆ นี้  แต่มันแทบให้ใจเราสลาย  ไม่รู้ตัวว่าก้าวเดิน หรือวิ่ง  ไม่รู้ว่าขับรถออกไปได้ยังไง  ไม่รู้ว่ามายืนข้างเตียงแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่   แต่ที่รู้คือ ...  สภาพของแม่ ไม่เหมือนตอนกลางวัน  ซึ่งเป็นครั้งสุดท้ายที่เราเห็นเลย
  
แม่มีท่อออกซิเจนเสียบอยู่ปาก  ซึ่งลึกลงไปถึงลำคอ  แม่จึงพูดไม่ได้  
“แม่  ลูกมาละนะ  หลับรึป่าวอะ”  แม่ค่อยๆ หันมามอง   เรายิ้ม ให้แม่  และจับมือแม่ไว้
“แม่   บีบมือลูกหน่อยสิ”   แม่ทำได้   แม่บีบมือเราเบาๆ  
“แม่ได้ยินเสียงอังกะลุงมั๊ย  มีเด็กๆ มาเล่นขับกล่อมอยู่ข้างล่าง”  แม่กระพริบตาถี่ๆ และพยักหน้า
“แม่ฟังเพลงมั๊ย” เพราะเราเอาเพลงที่แม่ชอบใส่ลงในมือถือ แล้วเปิดเบาๆ ข้างๆ หู  แต่แม่ส่ายหน้า คงเพราะยังอยากฟังอังกะลุงของเด็กๆ
“แม่ร้อนหรอ”  เพราะเราเห็นแม่พยายามขยับตัวเพื่อยกหลังขึ้น  แม่พยักหน้า  เราเลยเอามือสองข้างสอดที่แผ่นหลังแม่ พยามทำให้ท่านตะแคงนิดๆ  แล้วเอาปากเป่าลมเข้าไป
“ดีขึ้นมั๊ยแม่”  แม่พยักหน้าตอบรับ    

ทุกการโต้ตอบของแม่  มันทำให้เรามีความสุข และมั่นใจเหลือเกินว่าแม่อาการดีขึ้น  แต่ตอนนี้มันคืออะไร?   ทำไมแม่นอนนิ่งๆ  หลับตาแต่ก็ไม่สนิท  ไม่มอง  ไม่ฟัง  ไม่ร้อน  ไม่พยักหน้าตอบรับอะไรเลย   เปิดเพลงให้ข้างๆ หูเหมือนที่เคยฟัง  ก็ไม่ตื่น

พยาบาลท่านนึงเดินมาหา  และเอ่ยเบาๆ ว่า  “ท่านเกิดอาการช๊อคขณะฟอกไต  ตอนนี้เราให้ยากระตุ้นทุกอย่างไว้  และทุกอย่างยังทรงตัว   แต่ยังไงตอนนี้ขอให้ญาติอยู่ใกล้ๆ ก่อนนะคะ  “

เปรียบเสมือนคำพิพากษาของศาลชั้นต้นจริงๆ    

เรากลับมานั่งอยู่ในรถ  มือกำโทรศัพท์ไว้แน่น  น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่    
แม่...   ผู้ที่เหนื่อยกับเรามากมาย  เพราะตอนเด็กเราไม่แข็งแรง  
แม่...  ผู้ที่มีความอดทน หนักแน่น และเข้มแข็งยิ่งกว่าผู้ชายบางคน  
แม่...  ผู้ที่ร่าเริง ชอบพูดชอบคุย  ชวนให้คนอื่นสนุกสนานได้เสมอ    เสียงหัวเราะและเสียงเพลงคือชีวิตของเค้า  
แม่...  ผู้ที่ไม่เคยเศร้าและไม่แสดงอาการเจ็บปวดให้คนอื่นเห็นหากแต่จะทนจนถึงที่สุด      
แม่...  ผู้ที่ยอมช่วยเหลือผู้อื่นทั้งที่ตัวเองก็กำลังลำบาก  

แต่ตอนนี้  แม่คงเจ็บมากใช่ไหม   แม่ถึงทิ้งทุกอย่าง  และนอนนิ่งๆ อยู่แบบนี้   หรือว่า  แม่อดทนจนถึงที่สุดแล้ว   แม่ยอมแพ้แล้ว  แม่อยากพักผ่อนจริงๆ แล้วหรอค่ะ    
หากแม่ไม่ไหวแล้ว  ก็ขอให้แม่พักนะ  หลับให้สบาย  ลูกจะสู้ต่อไป  จะไม่ไห้แม่ต้องเป็นห่วงนะ  ...สัญญา...


02.30 น.  ของเช้าวันที่ 25 พ.ย. 2552      เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง  หัวใจเราแทบหยุดเต้น  และแทบไม่ต้องมองว่าปลายสายมาจากที่ได
“ญาตินางฤทธี ใช่มั๊ยคะ  ตอนนี้อาการคนไข้ไม่ค่อยดีค่ะ  ให้มาที่ห้องด่วน”  และกับคำถามเดิมอีกครั้ง “ คุณมาได้ภายในเวลากี่นาทีค่ะ ”    “เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”  เราทั้งตอบและวิ่งไปพร้อมๆ กัน  พี่สาวและหลานชายซึ้งจอดรถอยู่ข้างๆ  ก็วิ่งตามมาทันที

พอถึงหน้าห้อง  หมอรออยู่ก่อนแล้ว  และเรียกให้ตามเข้าไปในทันที
“ตอนนี้หมอดูแลคุณแม่อย่างใกล้ชิดนะคะ  ยากระตุ้นทุกอย่างที่เราใช้  เริ่มไม่ได้ผล  หมออยากถามว่า  หากถึงที่สุดของคุณแม่แล้ว   จะให้หมอช่วยปั๊มหัวใจคุณแม่มั๊ย”
.........................................................................................

ทั้งที่เราตั้งสมาธิ  และ ทำใจมาแล้ว    แต่ทำไมมันถึงปวดร้าวมากมาย   กับคำถามนี้
“หนูขอเวลาแปบนะคะ”   เราถอยออกจากห้องนั้น    ร้องไห้ ร้องไห้ ร้องไห้ และนิ่งให้ไวที่สุด  กดโทรศัพท์หาน้า  และป้า  รายงานอาการของแม่ รวมถึงคำพูดของหมอ      ญาติๆ รับรู้  และสุดแล้วแต่การตัดสินใจของเรา

สูดลมหายใจและกลับเข้าไปอีกครั้ง  พี่สาวกับหลานชายยังร้องไห้อยู่ตรงนั้น   แม่ก็ยังนอนนิ่งอยู่เหมือนเดิม  เราเดินไปนั่งตรงหน้าหมอและพยาบาลที่เค้าเตอร์    หมอเดินอ้อมเค้าเตอร์มานั่งข้างๆ   “ทำใจดีดีนะคะ  หมอจะช่วยให้ถึงที่สุด”

เราสูดลมหายใจอีกครั้ง แล้วบอกหมอว่า
 “หมอคะ  แม่หนูเค้าอยากพักแล้วค่ะ  เค้าเหนื่อยมาทั้งชีวิตแล้ว  ให้เค้านอนเถอะค่ะ”   แล้วเราก็ฟุบลงร้องให้อยู่ตรงนั้นอย่างลืมตัว  หมอบีบที่แขนเบาๆ  เราลุกขึ้นปาดน้ำตาที่มากมายนั้น   แล้วเดินไปที่เตียงแม่

เสียงจากเครื่องวัดจังหวะการเต้นของหัวใจมันดังกังวานน่ากลัวมาก ณ เวลานั้น    เราจับมือแม่  ยกมือท่านขึ้นมาแนบแก้ม  กอดแขนท่านไว้  ปากพร่ำบอก  ...ลูกรักแม่นะ...  แม่คือคนที่ลูกบอกรักได้ทุกวัน  แม่คือทุกอย่างในชีวิต  แม่คือครู  แม่คือเพื่อน   แม่คือตัวอย่างที่ดีที่สุดสำหรับลูก  ที่ลูกหาเรียนรู้จากที่ไหน  หรือใครจะมาสอนได้อีก    
เราพูดต่างๆนานา ให้ท่านหมดห่วง  บอกท่านว่าต่อไปจะไม่ร้องไห้   บอกท่านว่าจะไม่อ่อนแอให้เห็น  แม่ไม่ต้องเป็นห่วง  สิ่งใดที่ลูกได้ล่วงเกินแม่ไว้  ทั้งกาย ใจ และวาจา  ขอให้แม่อโหสิกรรมให้ลูกด้วย    และใครที่เคยทำไม่ดีกับแม่ก็ขอให้แม่อโหสิกรรมให้เค้าด้วย  แม่อย่าเอาห่วงอะไรไปด้วย  แม่จะได้ไปสู่ที่สูง   ให้แม่ได้ไปอยู่กับตากับยายบนสวรรค์   ขอให้บุญกุศลที่ลูกได้กระทำมา  ให้มาหนุนนำให้แม่ได้ไปสู่สรวงสวรรค์  หากแม่ยังมีบุญก็ขอให้แม่ตื่น   หากหมดบุญในชาตินี้แล้วจริงๆ  ก็ขอให้แม่ไปอย่างสบาย  อย่าได้เอาเจ็บเอาไข้ไปด้วย  
เราสวดมนต์ให้แม่ฟัง  เท่าที่จะจำได้   แม้นะโม 3 จบ  ก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน      นอกจากความคิดที่พรั่งพรู  แต่ไม่สามารถออกเสียงใดๆ ให้ผ่านพ้นออกจากลำคอได้เลย   เราใช้ผ้าขนหนูค่อยๆ เช็ดหน้าให้แม่   เช็ดที่มือ  และเท้าให้แม่     จนคิดว่าสะอาดที่สุดแล้วตอนนั้น

05.00 น.  เครื่องวัดการเต้นของหัวใจเกิดเสียงผิดปกติขึ้น  พยาบาลเดินมาที่เตียงเบาๆ  เสียงแผ่วเบาที่มากระทบโสตประสาทของเราคือ
“ท่านจะไปแล้วนะคะ  มีอะไรจะบอกท่านมั๊ย ”

นรกชัดๆ  ไม่มีปาฏิหาริย์เลย   แม่ทำดีมาทั้งชีวิต   กับ 7 วันในห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน   ไม่ให้โอกาสแม่เลย

เราตั้งสติ  พยายามสวดมนต์  บอกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่นับถือ  ให้ดูแลแม่ด้วย  พาแม่ไปด้วย  บอกตายายให้มารับแม่ด้วย
“แม่จ๋า ทิ้งความเข้มแข็งไว้ให้ลูกด้วยนะ  ลูกรักแม่นะ....”     .    

แม่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น  เสียงหัวใจ และความดันโลหิตแม่แผ่วเบาลงทุกที   แม่รออะไรรึป่าว  หรือว่ารอพี่......
พี่ชายคนโต   คนที่ทำให้แม่หนักใจมาตลอด  คนที่ทำให้แม่คอยเป็นห่วงมาตลอด  

“แม่ฟังนะ   แม่ไม่ต้องห่วงพี่  เค้ารู้แล้ว ว่าแม่ไม่สบาย  แต่เค้ายังมาเยี่ยมแม่ไม่ได้    หากเค้ากลับมา  ลูกจะให้เค้าบวชให้แม่นะ”    น้ำตาทะลักออกมาอีกครั้งยังเบรกไม่อยู่  

05.30 น.   เสียงเครื่องวัดหัวใจที่ดังเป็นจังหวะเบาๆ  ก็กลายเป็นเสียงลากยาวๆ  ในทันที  
"ท่านไปแล้วค่ะ"  เสียงพยาบาลกระซิบบอกเรา  พร้อมทั้งรูดม่านปิดเตียงของแม่

เรามองดูหน้าแม่  ท่านก็ยังนอนนิ่ง เหมือนเดิม    เหมือนแม่หลับ    แม่ไม่เจ็บปวดอะไรเลย   แม่หายแล้ว   แม่เค้าสบายแล้ว

....ไปสู่สุขตินะแม่   ลูกรักแม่นะ.....

คือสิ่งสุดท้ายที่เราได้บอกกับแม่


วันนี้    25  พฤศจิกายน 2553     ครบรอบ 1 ปีแล้ว   แม่ผู้เป็นที่รัก  ครูผู้แสนใจเย็น  และเพื่อนที่แสนดีของเราเค้าจากไป

แม่จะรู้มั๊ย  นอกจากลูกแล้ว  ยังมีใครต่อใครที่พูดถึงแม่  อยู่เสมอ    ยังมีคนคิดถึงแม่มากมาย   แม่จะรู้มั๊ยว่าความดีที่แม่เคยทำไว้  มันทำให้ใครๆ คิดถึงแม่  และไม่ได้ลบแม่ไปจากใจพวกเค้าเลย

แม่จ๋า...   แม่คงรับรู้และมองดูอยู่ใช่มั๊ย   ว่าลูกอยู่ได้        ด้วยความเข้มแข็งที่แม่มอบให้ลูก

ขอกุศลกรรมที่แม่เคยทำไว้  ส่งดวงวิญญาณแม่ไปสรวงสวรรค์ด้วยนะคะ



ขอไว้อาลัยให้กับดวงวิญญาณของแม่   นางฤทธี   มะโนวงค์

......รักแม่นะ   และแม่ใจอยู่ในใจลูกตลอดไป.....



จาก...      ด.ญ. รัตติกาลของแม่

[ต้นข้าว]

ขอร่วมแสดงความไว้อาลัย อย่างสุดซึ้งนะครับ
และขอให้คุณแม่ฤทธี   มะโนวงค์ ไปสู่สุขติ นะครับ

[ละอ่อนโบราณ]

[wma=300,50]http://udio.palungjit.com/attachment.php?attachmentid=32217[/wma]

ร่วมไว้อาลัยคุณแม่...ขอให้ดวงวิญญาณท่านจงไปสู่สุคติเถิด

[chelsea◕_◕]

ร่้วมไว้อาลัย และขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง สู่สุขตินะคะ

[❀♥ญาดา♥❀]

ขอคุณแม่ฤทธี มะโนวงค์ สู่สุขตินะคะ ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง

[D-max]

ร่้วมไว้อาลัย และขอแสดงความเสียใจเป็นอย่างยิ่งครับ

[ยายกรูซ่า ibank]

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

[เหมียวศักดิ์]

ขอร่วมไว้อาลัยแด่คุณแม่ด้วยคนครับ

[Ck 401]

ธรรมดาครับ...
เมื่อเราอายุมากขึ้นทุกปี
เราก็จะไล่ให้คนที่มาก่อนเราไปอยู่อีกที่หนึ่ง ที่ไกลมาก
ผมชินกับการสูญเสียแล้วละครับ ตา พ่อ ยาย
ทุกคนล้วนเป็นคนที่เรารัก และใกล้ชิดผูกพัน
มันเป็นกฏฯของชีวิตนะครับ
ขอให้เข้มแข็งและอยู่ต่อไปครับ
...เป็นกำลังใจให้ครับ...

[ตาต้อม]

การพลัดพรากที่ทุกๆคนต้องเจอครับ วันนึงเราก็ต้องเป็นผู้จากไปเมื่อถึงเวลา

ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว วันนี้เรายังอยู่ ก็จงเข้มแข็ง ยิ้มสู้ รอวันพรุ่งนี้

วันนี้ก็คือพรุ่งนี้ของเมื่อวาน มันผ่านเราไปเร็วมาก แต่เราก็ผ่านมาได้ใช่มั๊ยครับ

แล้วเวลาของเราก็หมดไปอีกหนึ่งวันและเราก็เอากลับคืนมาไม่ได้

ทุกๆสิ่งที่เก็ดขึ้นมาในโลกนี้ดีทั้งนั้น ยิ้มสู้เข้าไว้นะครับ

[นานา..จิตตัง รักพ่อค่ะ]

นับถือความเข้มเเข็งของกอย่า มากๆ ขอยกนิ้วให้ค่ะ เเละเป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆๆ  

[Pok Havana(รักในหลวง)]

การพลัดพรากที่ทุกๆคนต้องเจอครับ วันนึงเราก็ต้องเป็นผู้จากไปเมื่อถึงเวลา

ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว วันนี้เรายังอยู่ ก็จงเข้มแข็ง ยิ้มสู้ รอวันพรุ่งนี้

วันนี้ก็คือพรุ่งนี้ของเมื่อวาน มันผ่านเราไปเร็วมาก แต่เราก็ผ่านมาได้ใช่มั๊ยครับ

แล้วเวลาของเราก็หมดไปอีกหนึ่งวันและเราก็เอากลับคืนมาไม่ได้

ทุกๆสิ่งที่เก็ดขึ้นมาในโลกนี้ดีทั้งนั้น ยิ้มสู้เข้าไว้นะครับ

+100 เอาตามพี่ต้อมเลย

[แชทซาโนย่า กอยุ่ง~*-.]

ขอบพระคุณพี่น้องทุกคนค่ะ  

ครบรอบวันที่แม่จากไป  มันห้ามความคิดถึงไม่ได้จริงๆ  ไม่ว่าไปไหนเทศกาลใด  ก็มีแต่เค้าไปไหนต่อไหนด้วยกัน

เคยคิดมาตลอด  ว่าจะเขียนหนังสือถึงเค้าซักเล่มหนึ่ง   แต่ไม่มีโอกาสได้เริ่มซักทีค่ะ    หากมีโอกาส   นี้คงเป็นตอนสำคัญตอนหนึ่งในหนังสือของกอย่า

   .....ทุกๆสิ่งที่เกิดขึ้นมาในโลกนี้  ดีทั้งนั้น.....  

ประโยคนี้  กอย่าไม่เคยลืมเลยค่ะพี่ต้อม    ขอบคุณพี่ต้อมมาก

วันนี้่ขอคิดถึงเค้าซักวันนะคะ   พรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้แน่ๆ  

ขอบพระคุณทุกคนอีกครั้งค่ะ...  

[รักคนเชียงราย]

ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ขอให้แม่ สู่สุขติภพนะครับ
และขอเป็น กำลังใจให้ ครับ.

[❦♡เอิงเอย♡❦]

ขอร่วมไว้อาลัยแด่คุณแม่ที่จากไป แต่จากไปแค่เพียงกายค่ะ

สวยเหมือนคุณแม่เลยนะคะ ด.ญ รัตติกาล  

[Alony]

" การสูญเสียหรือการพลัดพรากจากคนที่รัก

ย่อมสร้างความเจ็บปวดที่ยากจะรับได้เสมอ "


เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[*ส้มป่อย*]

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ
ขอให้คุณแม่ไปสู่สุคตินะคะ 

[Rung]

ตอนที่มีแม่ เรารู้สึกว่าเป็นเด็กตลอด 
พอแม่ไม่อยู่ เรารู้สึกเป็นผู้ใหญ่ขึ้นทันทีเพราะต้องอยู่กับตนเอง 

  ธรรมดาของชีวิต สักวันเราก็ต้องเสียท่านเช่นกัน 
เคยนึกถึงว่าตอนเราจะไป ขอแต่ได้เห็นหน้าลูกอยู่ใกล้ๆ คิดถึงความตาย
แล้วทำใจไม่ได้ ไม่อยากไปจากคนที่เรารักและห่วง 
แต่สุดท้ายก็คงต้องไป

   ขอให้คุณแม่พี่ย่ามีแต่ความสงบสุข และพี่ย่าเอง ก็คงจะมีคนมาดูแลสักวัน   

   

[porridge]

ครบรอบปีของการสูญเสียผู้อันเป็นที่รัก ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

[แชทซาโนย่า กอยุ่ง~*-.]

1 ปีที่ผ่านมา   ที่เราต้องต่อสู้อะไรเองลำพัง
ขาดเพื่อนรู้ใจ  ขาดคนรับฟัง  และขาดกำลังใจหลักไป
บางครั้งเหงา  เมื่อไปที่ใดที่เคยไปด้วยกัน  ร้านไหนที่มีของอร่อยที่เค้าชอบ  ที่ๆ เค้าเคยให้เราพาไป  และบางที่ๆเค้าขอให้เราพาไป  แต่ยังไม่ได้ไป  ...ขอโทษนะแม่  ลูกช้าไป...
บางครั้งเหนื่อยจนอยากร้องไห้  แต่ก็ไม่มีน้ำตาออกมา  บอกตัวเองเสมอ  ให้อดทน  ให้ผ่านพ้นไปให้ได้  ...แม่มองอยู่...