ขอบคุณสำหรับคำว่า "รัก"
เพียงแค่เธอไม่รังเกียจว่าฉันเป็นเพียงดอกหญ้า ไร้โฉม และด้อยค่า
ให้ฉันได้งอกงามไปตามประสา
มีโอกาสให้ฉันได้พบกับความสดชื่น ในทุกอรุณรุ่ง
ได้พบความงามในท่านกลางแสงแดดอุ่น
ได้พบสายลมพริ้วพรายสะพัดยามระอุร้อน
และให้ฉันได้พบมวลมิตรบุปผานานาพันธุ์
ทังหมู่ผึ้งภมรตระการ
เธอเท่านั้น....
ที่ให้สายน้ำอันฉ่ำชุ่มยามฉันเหี่ยวเฉา
เธอจ๋า...... ฉันเป็นเพียงดอกหญ้าไร้ค่าดอกหนึ่ง
ที่งอกงามบนร่างกายของเธอ
ฉันจึงอยากขอบคุณเธอ ที่ให้ฉันได้หยั่งรากบางเบา ตั้งลำต้นอยู่ได้
ขอบคุณในความหนักแน่น มั่นคงของเธอ
โปรดอย่าได้เพียรถามถึงคุณค่าของเธอที่มีต่อฉันอีกเลย
เพราะเธอคือ....
"แผ่นดิน"
แผ่นดินที่กว้างใหญ่ไพศาล รองรับทุกสรรพสิ่ง
ทั้งที่งดงามสูงค่า และ เลวทรามต่ำช้า
เธอจ๋า..... แผ่นดินของฉัน
มิช้าดอกหญ้าอย่างฉันคงเหี่ยวเฉาล้มตาย
แต่เธอยังคงให้เมล็ดพันธ์ของฉันได้เติบโตต่อไป
แผ่นดินที่มีค่าของฉัน
ฉันก็รักเธอ........
(ภาษากวียังอ่อนหัด ผิดถูกอย่างขออภัย และชี้แนะได้ครับผม)
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
