มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัดใจอยู่ทุกวัน นับตั้งแต่เมษายน ที่ผ่านมา ....ชีวิตความรักของผม
ช่วงก่อนหน้าเมษา ผมมีแฟนอยู่1คน เขาเป็นคนพะเยา แต่ก็ติดๆ เชียงราย
เรามีความฝัน มีโครงการหมั้นหมายแต่งงานกันน่ะครับ ซึ่งผมก็ขอให้พ่อแม่ ไปพูดคุยกับทางพ่อแม่เขา
(สู่ขอตามประเพณี) คือเขาเป็นหม้ายลูกติด1คน ... ผมก็ไม่รู้หรอกนนะครับ ปกติแม่หม้ายลูกติด
เขาแต่งงานกัน ขอสินสอดทองหมั้นกันเท่าไร ยังไง ...พอได้พูดคุยกับทางพ่อแม่ของเขาเสร็จ
ก็สรุปได้ดังนี้ครับ "เงิน2แสน ทอง2บาท" แทบช๊อค!!อะไรจะแพงขนาดนั้น...(น้องสาวผมจบป.ตรี แต่งงานยังไม่ถึงเลย)
(ลืมบอกว่า วุฒิการศึกษาเขา ม.6 บอกไว้เป็นองค์ประกอบเฉยๆ ไม่เคยดูถูกคนนะครับ)
ขอต่อรองเขาแล้วก็ยังแพงอยู่ดี ผมก็ไม่รู้ว่า ประเพณี แต่ละที่เป็นยังไง เขาบอกให้ผู้ชายจัดงานแต่ง
ให้ผู้หญิงอีก (ประเพณีทางบ้านผม ผู้ชายจัดสินสอดทองหมั้น ผู้หญิงก็นำเงินนั้นไปจัดงาน เอาซองคืนทีหลัง)
ไปๆมาๆ ความฝัน และทุกสิ่งทุกอย่าง ของผมก็ล่มสลาย ...ขันหมาก กลายเป็น หมัน TT_TT
เพราะทางพ่อแม่เขาไม่ยอม ทางพ่อแม่ผมก็ไม่ยอม ต่างคนต่างความคิดเห็น สุดท้าย ผมกับเขา
ก็ไปไม่ถึงฝั่งฝัน ...ทุกวันนี้ เราก็ต้องได้เลิกกันไปโดยปริยาย เขาก็กลับไปคบกับแฟนเก่าเขา
ซึ่งแฟนเก่าเขาก็ไปกู้ตังค์มาเพื่อแต่งกับเขา (ผมไม่มีเงินขนาดนั้นและผมไม่อยากกู้เงินด้วย)
พ่อแม่เขาภูมิใจที่ได้ลูกเขยที่มีตังค์(โดยการกู้ยืมมา) แล้วเขาก็ต้องช่วยกันใช้หนี้เหรอ???
...เหมือนกับผมเป็นคนไม่สู้คนอื่น แต่ผมก็คิดดีแล้ว ถ้าแต่งงานกันไปแล้วเป็นหนี้ ไม่แต่งดีกว่า
ผมเหมือนเป็นว่าที่เจ้าบ่าวที่กลัวฝน โดนล้อโดนแซวสารพัด ทุกวันนี้ นอนก็นอนไม่ค่อยหลับ
นอนหลับก็ฝันร้าย บางทีก็ละเมอ จิตตกไปเลย ... คืนนี้ก็เป็นอีก1คืนที่ผมนอนไม่หลับ วันเวลา
ผ่านเลยไปหลายเดือน มันยังคงตามมาหลอกหลอนผมอยู่ทุกวันนี้ ...
...ผมแค่อยากระบาย ไม่ได้คิดหรือมาเรียกร้องความสนใจ เพราะเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ซึ่งมันอาจจะฝังใจ
เพราะ การแต่งงานการมีครอบครัว คือความฝันอันสูงสุดในชีวิตผมแล้ว....
สุดท้ายนี้ ผมก็ขอบคุณประสบการณ์ที่ใครก็ไม่อยากจะมี แต่มันก็ทำให้เข้มแข็งขึ้นนะ ทำให้สู้ชีวิตต่อไป ด้วยความหวัง สักวันเราจะได้เจอตัวจริง เจอคนที่เกิดมาเป็นเนื้อคู่ของเราจริงๆ สักที
**ปล...แสดงความคิดเห็นได้เต็มที่เลยครับ จะซ้ำเติมก็ขอน้อมรับเอาไว้ ไม่อยากให้ใครต้องเจอเหตุการณ์แบบเดียวกับผมเลยจริงๆ
***สุดท้ายขอมอบเพลง ๆ นี้ให้กับเขาด้วย หากสักวันเขาได้มาอ่าน