ช่วงนี้ไม่ได้เข้าห้องกลอนเลย
แวะมาฝากบทกวีมั่วๆ เป็นรายวัน ไม่ได้เน้นสัมผัส เน้นอารมล้วนๆ
ทุกบท แต่งเองนะครับ ไม่ได้ก๊อปจากไหน
ผมโพสไว้ในเฟซบุ๊คแล้ว กลัวมันจะตกๆ หล่นๆ หายไป เลยหาที่บันทึกไว้สักหน่อย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สายป่านเหนียวมัดเชื่อมตึงเคร่ง ขาดได้
สลิงทนดึงยกได้หนักป่าน ดังนั้น
สายลมพัดกังหันหมดสิ้น ลงพลัน
ดับสิ้นสูญมลายพลัน จบแล้ว แก้วตา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หุบผาจึงพังทลายด้วย ดินปืน
ยิ่งใหญ่กล้ำกลืน พังด้วย
มั่นคงสักเพียงได ล้วนแต่ อนิจจา
ถึงกาลกำหนดแล้ว หมดสิ้น ความคง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ใบไม้บางโปรยลิ่วพริ้วลงทาง ใบไม้วางอ้างว้างเหลือคณา
ส่งขวัญตาคณึงนิตจิตคล้อย เลื่อนลอยหม่อเพ้อพก ... จักชั่ว นิรันดร์
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สายชลย่อมหลั่งไปในทิศเดิม แต่มิอาจหลั่งไหลคืนทิศ
เปรียบประดุจกาลเวลาที่หมุนวนไป มิอาจคืนกลับมาชั่วยามเดิมได้
พี่รักเจ้าเท่าเพียงได มีอาจเทียบเปรียบได้ดั่งวันเมื่อแรกเริ่ม
ครานั้นแสนหวานเพียงได เอาคืนกลับมายากเช่นนั้นแล
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่รักเจ้าดั่งดาวทั้งจักรวาล
พี่รักเจ้าปานจะหาอะไรมาเทียบเหมือน
จะกินนอนเดินนั่งลุกไปในใจเตือน
มิแชเชือนเดือนเปลี่ยนมิเลือนลาง
ทำอะไรหายใจยังคิดถึง
จะคำนึงเช้าบ่ายสายเฝ้าห่วงหา
สะดุดล้มหน้าคะมำยังคิดเห็นเป็นแก้วตา
ยามนิทราหลับฝันดีเห็นน้องนาง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โอ้แม่หวานใจ ยามอยู่ใกล้ไยเจ้าไม่เห็นค่า
ยามพี่ตีจากมา เจ้ามาร่ำหาพี่ทุกเช้าเย็น
เอ่ยเอื้อยคิดถึงคณึงหา มรคาไหลลำเค็ญ
รักเจ้าช่างแสนเข็ญ ยากเย็นจะจำจร
บัดนี้พี่ทำใจได้ ไยเจ้าไซร้ไม่หน่ายหนี
หาลู่หาทางจักคืนดี ทั้งราตรีไล่พี่มา
ฤาจะยอมหวนคืนเจ็บ พี่ทนเก็บนานเล่าหนา
ทุกลำเค็ญให้เป็นมา ขอสักคราต้องแข็งใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ถ้าใช้ตับรักใครได้คงดี ... เพราะมันแข็งกว่าใจเยอะ ....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ภาพประกอบ จากอินเตอร์เน็ตครับ
ขอบคุณพื้นที่เล็กๆครับ
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
