11 ปี ที่ผ่านมา....ฉันก็ยังรอ...

[Mangainaja]

เห็นเค้าบอกว่าโพสต์บ่น อะไรก็ได้ในห้องนี้ก็เลยขอบ้าง อยากระบายมากนานมากแล้วจริงๆ
     
     สมัยเรียนหนังสือ ม.ต้น ตอนขึ้น ม.3 ดิฉันย้ายโรงเรียนจากในเมือง มาเรียนโรงเรียนในต่างอำเภอ ตั้งแต่เทอมแรกของม.3เลย ดิฉันได้รู้จักและสนิทกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งอย่างรวดเร็ว เค้าเข้ามาคุยกับฉัน เล่นกับฉัน เวลาทำงานก็อยู่กลุ่มเดียวกับฉัน ไปไหนก็เดินตามฉันกับเพื่อนผู้หญิงอีกประมาณ 4-5 คน ต้อยๆ (น่ารักนะ) เวลาเรียนชอบเล่นกันเสียงดัง จำได้ว่าในวิชาวิทยาศาสตร์ เคยโดนอาจารย์ทำโทษยกโต๊ะมาแล้ว (ซึ่งเรียนโรงเรียนในเมืองไม่เคยโดนไม้เรียวเลย)
    ตอนเช้าเด็กผู้ชายคนนั้นเค้าจะชอบมายืนรอฉันที่หน้าประตู รร. เพื่อรอฉันกับเพื่อนแล้วเดินเข้า รร.พร้อมกัน ก็สนิทกันค่อนข้างจะมากนะ มากเลยแหละ ผ่านเทอมหนึ่งไปเข้าสู่เทอมที่สอง ช่วงกลางเทอมที่สอง  ซึ่งตอนนั้นเพื่อนๆในห้องก็เริ่มสงสัยฉันกับเด็กผู้ชายคนนั้นแล้วว่ามีอะไรในกอไผ่หรือเปล่า แต่ดิฉันกับเด็กผู้ชายคนนั้นไม่ได้เป็นแฟนกันนะคะ แต่ สมัยตอนเรียนม.3 ดิฉันชอบอ่านหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่น ชื่อเรื่อง"จังหวะร๊อค ดนตรีรัก" แล้วชอบพระเอกการ์ตูนมาก แล้วเด็กผู้ชายคนนั้นก็สเป็คเลย เหมือนในตัวการ์ตูนเป๊ะ! คือ สูง ไหล่กว้าง มีกล้ามนิดๆ ผิวขาว นิ้วมือเรียว และมือใหญ่ แล้วสกินเฮดด้วย แต่ดิฉันก็ได้แค่แอบปลื้มแอบชอบแต่ไม่เคยบอกความในใจให้เด็กผู้ชายคนนั้นหรือใครรู้เลย จำได้ว่าตอนเข้าเรียนตอน ม.3ใหม่ๆ เค้ามีการแข่งฟุตบอลนักเรียนทุกวันหลังกินข้าวเที่ยง ห้องฉันเป็นห้องที่มีเด็กผู้ชายเยอะสุด แต่ดิฉันกลับเห็นเค้าไม่ลงไปแข่งกับเพื่อน เลยเข้าไปถามว่า "...ทำไมไม่เล่นบอลหละ?" เค้าตอบกลับมาว่า "เล่นไม่เป็นไม่ชอบเล่นกีฬา" เราก็อ๋อ เข้าใจละ
    ทุกวันอังคารตอนบ่าย นักเรียนทุกคนในโรงเรียนจะได้เรียนวิชาชุมนุม เค้าจะให้นักเรียนเลือกชมรมแต่ละชมรมที่ตนเองชอบ แล้วเรียนกัน แต่ดิฉันเลือก ชมรมบาสเก็ตบอลตอนเรียนม.3เทอม1 เพราะชอบบาสมาก และชมรมบาสต้องซ้อมทุกวันหลังเลิกเรียนตอนเย็น ส่วนเค้าเลือกชมรมห้องสมุด (มันเข้าไปนอนหลับกัน เพราะห้องสมุดมันเย็น) แต่พอ ม.3เทอม2 วันที่ลงชื่อเข้าเรียนชมรมกัน ดิฉันก็เห็นเค้าเดินมาต่อแถวเข้าชมรมบาส (ซึ่งดิฉันเองแอบดีใจนิดๆ) ซึ่งหุ่นเค้าเหมาะมากกับการเล่นบาสเพราะสูงเกิน180ซม.(เด็กม.3นะ) วันแรกมาหัด เค้าไม่มีพื้นฐานเลย เค้าไม่ค่อยเล่นกีฬาอะเท่าที่ดู เล่นไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ เราสองคนเลยนัดกันว่า ตอนเย็นหลังเลิกซ้อมให้มาฝึกด้วยกัน เพราะดิฉันชอบอ่านการ์ตูน Slam dunk มาก มันมีทริคในการเล่นบาสด้วยนะคะ มันทำให้เราเป็นเร็วขึ้นถ้ามาซ้อมเพิ่มทุกเย็น เราเปิดสปอร์ตไลท์ ซ้อมกันสองคนทุกวันถึงค่ำ(ซึ่งก็มีชมรมอื่นซ้อมอยู่ด้วยเช่นกันในโรงเรียน) เค้าอาสาขับมอไซด์ไปส่งฉันที่บ้านทุกวัน (ซึ่งห่างกันประมาณ 8-10 กม.) ซึ่งฉันดีใจที่ได้ซ้อนมอไซด์คนที่เราแอบปลื้ม ไปนั่งกินข้าวหน้า เทศบาลตอนค่ำด้วยกันทุกวัน เปียกฝนกลับบ้านด้วยกัน แต่ดิฉันทำตัวปกตินะ แต่เพื่อนก็มีแอบสงสัย บางคนถึงขั้นล้อบ้าง แต่เราก็นิ่งไว้ไม่แสดงออก เสาร์-อาทิตย์ว่าง เราจะนัดกันไปกาดหล่ายหน้าแม่สายด้วยกัน แต่กับเพื่อนหลายคนนะ ดีใจนะ บางทีที่ได้แตะมือเค้าแบบไม่ตั้งใจตอนซ้อมบาสด้วยกัน ได้นั่งเบียดกันบนรถมอไซด์ตอนฝนตก ได้ยืนเบียดหลบฝนด้วยกันในศาลาข้างทาง ไปทัศนศึกษาเราก็นั่งข้างกัน(ตอนแรกไม่ได้นั่งข้างกันหรอก ห่างกันมาก แต่เพื่อนมันขอเปลี่ยน) ยอมรับว่าเป้นช่วงที่มีความสุขแล้วสนุกมากช่วงหนึ่งในชีวิต
    แล้วอยู่วันหนึ่งหลังจากที่เราไปทัศนศึกษากัน ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งsheมีความสามารถพิเศษคือ สามารถทำให้คนอื่นเข้าใจผิดหรือเกลียดกันได้ คงอิจฉามั้ง เค้าเข้ามาคุยกับเด็กผู้ชายคนนั้น แล้วหลังจากที่เราเห้นเค้าคุยกันหน้าห้องปกครองวันนั้น เด็กผู้ชายคนนั้นเค้าก็ไม่คุยกับฉันอีกเลย ไม่คุยเลยจริงๆ วันนั้นที่มีเรื่อง ดิฉันรอเค้ามาซ้อมบาสด้วยกันจนถึง 2 ทุ่ม เค้าไม่มา ฉันนั่งร้องไห้ที่ใต้แป้นบาส พอดีพี่ที่เป็นนักวอลเล่ย์เค้าอาสาไปส่งฉันที่บ้านแต่ตอนกลับวันนั้น ฉันเห็นเค้านั่งกินเหล้าเถื่อนที่ปากทางเข้า รร. ฉันก็งง ว่า เค้าเป็นอะไรหรือเปล่า  จนจบ ม.3 ดิฉันก็ได้กลับมาเรียนโรงเรียนสายอาชีพในตัวจังหวัดอีกครั้ง เพื่อนสนิทดิฉันคงสงสัยมั้งว่าเกิดอะไรขึ้น
     ในวันปัจฉิม เพื่อนในห้องเลยนัดให้เด็กผู้ชายคนนั้นมาหาฉันที่บนอัฒจรรย์สนามกีฬาหลังเลิกงานปัจฉิม เค้ากับเพื่อนชายในห้องมารอก่อนแล้วแล้วเพื่อนหญิงในห้องก็เดินมาส่งดิฉัน ทุกคนบอกว่าค่อยๆคุยกัน รู้ไหมวันนั้นดิฉันอยากทำสองสิ่ง คือ 1.เอาดอกกุหลาบสีขาวให้เค้ากับของขวัญ 2.อยากจะถามว่าทำไมอยู่ดีดีเราถึงไม่คุยกัน แต่พอถึงเวลานั้นเพื่อนที่มาด้วยเค้าก็ลงอัฒจรรย์ไปหมดเหลือฉันกับเค้าสองคน ทุกอย่างมันนิ่ง เงียบมาก เวลาผ่านไปเกือบ10นาที เราสองคนยืนมองหน้ากันบ้างไม่มองบ้าง ไม่คุยกันสักคำ ทุกอย่างเงียบ ฉันสั่นแล้วอยู่ดีดีน้ำตาก็ไหล ฉันยื่นดอกกุหลาบและของขวัญให้เค้าพลางน้ำตาก็ไหล เค้าปัดทิ้งทั้งสองอย่าง แล้วก็ผลักอกฉัน ฉันลงไปนั่งจังงังหน้าเกือบหงายตรงอัฒจรรย์ แล้วเค้าก็เดินลงอัฒจรรย์ไป มันจุกแล้วก็เจ็บมาก เพื่อนสาวฉันวิ่งมากปลอบ พวกเรากอดแล้วร้องไห้ด้วยกัน (วันนั้นจำเหตุการณ์ได้ดี)
     แล้วจวบจนทุกวันนี้ เป็นเวลา 11 ปี ที่เราไม่เคยได้คุยกันอีกเลย มันทรมาณนะ มันหวิวทุกครั้ง ที่คิดเรื่องนี้ ถ้าคุยกับเค้าได้อีกครั้ง อยากจะถามว่า ทำไม เพราะอะไรถึงอยู่ดีดีก็ไม่คุยกับเราขึ้นมาเฉยๆหละ แค่นี้ แค่นี้จริงๆ

[Ironmaiden]

Romance and Drama.....เยี่ยม....

[poupoushop.com]

ไม่แน่นะคะ  หลังจากที่คุณพิมพ์ข้อความนี้ไป...  สักวันหนึ่งคนๆนั้นเค้าอาจจะมาอ่านเจอข้อความนี้ก็ได้  บางทีเค้าอาจจะกำลังคิดถึงคุณอยู่

[Catty20]

นั่นสิ.....ทำไมถึงไม่คุยกันนะ  !!

[blue dragon]

ทำไมผู้ชายคนนั้นไม่ยอมพูดอะไรเลยนะ...เป็นลูกผู้ชายป่ะหนะ

[Ironmaiden]

ทำไมผู้ชายคนนั้นไม่ยอมพูดอะไรเลยนะ...เป็นลูกผู้ชายป่ะหนะ

เขาอาจเป็น...ผู้เชิยยยยย...ไปแล้วก็ได้...หลังจากค้นพบตัวเอง

[ใต้ฟ้า..เจียงฮาย]

11 ปีแห่งความหลัง...ทั้งรักทั้งชัง...ทั้งหวานและขมขื่น......
ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของตัวละครที่กล่าวมา...เพียงแค่อยากโรมานท์+ดราม่าด้วยแค่นั้นเอง....

[PooM_12asTa]

ค้านอ่าน

[พลายชุมพล]

ที่ใดมีรักที่นั้นย่อมมีทุกข์

[platu]

สิ่งเล็กเล็ก.....ที่เรียกว่า "รัก"

[Mangainaja]

ขอแค่คำตอบเท่านั้นจริงๆ

คือทุกวันนี้ดิฉันเองก็มีแฟนเป็นตัวตนแล้ว แต่สิ่งๆนี้มันฝังใจอยู่ตลอดระยะเวลา 11ปี คือดิฉัน งงและก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าเป็นอะค่ะ

[Nature]

อืมมมมม
ดราม่าที่สุด  ขอให้ได้พบกันแล้ว ขอให้ทราบเหตุผลน้ะ

[blue dragon]

ทำไมผู้ชายคนนั้นไม่ยอมพูดอะไรเลยนะ...เป็นลูกผู้ชายป่ะหนะ

เขาอาจเป็น...ผู้เชิยยยยย...ไปแล้วก็ได้...หลังจากค้นพบตัวเอง

สามีข่อย เป็นเมียเปิ้นแล้ว...นั่นก่ะท่าน

[ยินดีครับ]

ทำไมผู้ชายคนนั้นไม่ยอมพูดอะไรเลยนะ...เป็นลูกผู้ชายป่ะหนะ

เขาอาจเป็น...ผู้เชิยยยยย...ไปแล้วก็ได้...หลังจากค้นพบตัวเอง

สามีข่อย เป็นเมียเปิ้นแล้ว...นั่นก่ะท่าน

5555+

[>_อนัตตา_<]

11 ปีผ่านไป ความสงสัยก็ยังไม่คลาย  นั่นสิ...เหตุผลคืออะไรน่ะ....
ปกติคนที่มีปัญหากัน เลิกรากันไป เหตุเกิดจากความไม่เข้าใจ  มีอะไรก็ไม่ยอมพูดกัน
ทั้ง ๆ ที่เป็นเรื่องง่าย ๆ แค่เปิดใจ เปิดปากพูดคุย  แต่คนส่วนมากกลับทำให้มันยากขึ้นน่ะค่ะ 

[platu]

11 ปีผ่านไป ความสงสัยก็ยังไม่คลาย  นั่นสิ...เหตุผลคืออะไรน่ะ....
ปกติคนที่มีปัญหากัน เลิกรากันไป เหตุเกิดจากความไม่เข้าใจ  มีอะไรก็ไม่ยอมพูดกัน
ทั้ง ๆ ที่เป็นเรื่องง่าย ๆ แค่เปิดใจ เปิดปากพูดคุย  แต่คนส่วนมากกลับทำให้มันยากขึ้นน่ะค่ะ 

จากผู้ชำนาญการ การอกหัก อิอิอิ  อู้เล่นเน้อเจ้า 

[>_อนัตตา_<]

ป่ะๆๆๆๆป่าววววว ...หักอก....ต่างหากล่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆๆเอิ้กกกกกก

[Mangainaja]

11 ปีผ่านไป ความสงสัยก็ยังไม่คลาย  นั่นสิ...เหตุผลคืออะไรน่ะ....
ปกติคนที่มีปัญหากัน เลิกรากันไป เหตุเกิดจากความไม่เข้าใจ  มีอะไรก็ไม่ยอมพูดกัน
ทั้ง ๆ ที่เป็นเรื่องง่าย ๆ แค่เปิดใจ เปิดปากพูดคุย  แต่คนส่วนมากกลับทำให้มันยากขึ้นน่ะค่ะ 

ใช่ค่ะ เรื่องง่ายแต่มันกลายเป็นเรื่องยาก ไม่เข้าใจเหมือนกัน วันนั้น จำได้เลยอยู่ดีดีเค้าก็ไม่คุยกับเราเลย หลังจากที่เด็กผู้หญิงห้องข้างๆคนนั้นเค้ามายืนอะไรไม่รู้ด้วย พอเค้าเห็นเราเดินถึอนมมาจะเอามาให้เค้า เด็กผู้หญิงคนนั้นรีบเดินหนีไป แล้วเค้าก็ไม่มองหน้าดิฉัน ดิฉันกำลังจะยื่นนมจืดให้ เค้าก็เดินหนีไปเลย แล้วตั้งแน่นั้นมาเราก็ไม่คุยกันเลย จนทุกวันนี้ มันไม่มีเหตุอะไรที่จะทำให้เราทะเลาะกันเลยด้วยซ้ำ ก็อยู่ดีดีเหมือนทุกวันแต่อยู่ดีดีวันนั้นเค้าก็ไม่คุยกับฉันอีกเลย ความรู้สึกมันเปลี่ยนเร็วมาก "อะไรวะ เมื่อเช้ายังรอฉันที่ประตูรร.อยู่เลย กินข้าวเที่ยงด้วยกันอยู่เลย แต่พอเด็กผู้หญิงห้องข้างคนนั้นเดินมาคุยด้วย ก็ไม่มองหน้าฉัน ไม่รับนมจืดจากฉัน แล้วก็เดินหนีไปเลย" มันงงนะคะ มันไม่คลายใจเหมืออย่างที่ คุณ _อนัตตา_บอกจริงด้วยค่ะ

[YURI]

รักแรก มันประทับใจ และยากจะลืมลง

แต่จงอย่าลืมให้ความสำคัญ กับรักปัจจุบัน

เพราะมันจะทำให้เป็นรักสุดท้าย   

ขอให้ได้เคลียร์สิ่งที่มันคาใจ กับคนนั้นไว ไว นะคะ


--- ก็ยังคาใจ  ข้างในลึก---       
 

[flashi]

ความคาใจ สิบปี ยี่สิบปี ก็คงยากจะหาย
ขอแค่ได้มีโอกาสพูดอะไรบ้างอีกสักครั้ง
แม้ความรู้สึกจะไม่เหมือนเดิมแล้วก็ตาม