คิดแล้วเศร้า

[punyapon]

ขออนุญาตระบายความในใจหน่อยนะครับ "ทำไมน้องหมาที่เรารักนั้น ถึงได้มีอายุไขสั้นจัง" เพื่อนผู้ซื่อสัตย์ที่ฝากชีวิตกับแววตาที่มีแต่ความรักให้เรานั้น ถึงมีอายุไขแค่สิบกว่าปี ผมคิดที่ไรใจมันห่อเหี่ยวครับ ชีวิตคนเราโดยเฉลี่ย 70-80 ปี แล้วในช่วงอายุของเรานั้นใช้เพื่อนสี่ขาหลายรุ่นต่อหลายรุ่น คิดแล้วผมว่ามันไม่ยุติธรรมเลย สัตว์บางอย่างตัวเล็กๆแท้ๆแต่อายุเขายืนมากกว่าน้องหมาหลายเท่า ผมว่าคนเราเลี้ยงหมาเราก็รักเค้าเหมือนลูก คอยประคบประหงมมาตั้งแต่เล็กๆ คอยบอกคอยสอน อาจจะมีดุบ้างตีบ้าง แต่แววตาคู่นั้นก็ยังรักเรา นอนเฝ้ารอเวลาเราออกไปข้างนอกและดีใจโดยไม่เสแสร้งเวลาเรากลับมาบ้าน อยากเล่นกับเราอยากอยู่ใกล้ๆเรา เคยคิดกันบ้างรึป่าวว่าจะมีเพื่อนที่เป็นมนุษย์คนไหนรักเราได้ขนาดนี้ "ถ้าเป็นไปได้ขอให้เค้ามีอายุยืนมากกว่านี้จะได้ไหม" อยากจะขอบคุณเค้าที่รักเราได้มากขนาดนี้ "เจ้าเพื่อนที่ดีที่สุดในโลก"

ปล. ถ้าหากว่าเป็นกระทู้ที่ไร้สาระก็รบกวนช่วยลบทิ้งด้วยนะครับ

[คุณนู๋ว์เปิ่นจัง]

ทุกวันนี้เราคิดอยู่อย่างเดียวค่ะ คือไม่อยากให้น้องหมาเป็นอะไรไป อยากให้เค้าอยู่กับเรานานที่สุด ที่บ้านเลี้ยง 3 ตัว (หมาผสม) นี่ก็ 10 กว่าปีแล้ว เห็นมาตั้งแต่สมัยมัธยม
รักเหมือนน้องจริงๆ ยังไม่อยากให้ถึงเวลาเค้าเลย รักเขามากๆ