ช่วยวิจารณ์เรื่องสั้นหน่อยคัฟ จะส่งเข้าประกวด

[rabbitNUENG]

พี่ น้อง ที่รัก

ช่วยกันวิจารณ์เรื่องสั้นให้หน่อยนะคัฟ ว่าผิดพลาดหรือไม่เป็นธรรมชาติตรงไหนบ้าง จะส่งเข้าประกวด คัฟผม


เส้นทางบนความทรงจำ” โดย กระต่ายตาแดง

   “ธารดล หรือ ดล” หนุ่มนักศึกษาศิลปกรรม ผู้ที่ชื่นชอบความงดงามของแมกไม้ สายน้ำ และเรื่องราวของผู้คนในดินแดนล้านนา ดลเป็นคนเมืองกรุงโดยกำเนิด ชีวิตในเมืองกรุงของดลเต็มไปด้วยไปด้วยความเบื่อหน่าย น่าเบื่อ อึดอัด ซึ่งดลเองใฝ่ฝันและโหยหาความสงบสุขท่ามกลางผู้คนที่มีความเป็นอยู่ที่เรียบง่าย มีความสุข และมีพื้นที่ให้ดลรู้สึกอิสระหลุดพ้นจากการแข่งขัน ชิงดี ชิงเด่นในสังคมของคนเมืองกรุง  เมื่อดลจบมัธยมศึกษาตอนปลายในเมืองกรุง เขาจึงตัดสินใจเลือกลงเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดเหนือสุดของประเทศไทยตามที่เขาปรารถนา ที่นั้นมีทั้งสายหมอก ดอกไม้ เสียงลมพัดบาง ๆ และความอิสระเฉกเช่นนกที่บินอย่างมีความสุข นั้นแหละสิ่งที่เขาต้องการ และใฝ่หามานานแสนนาน

   ดลใช้ชีวิตแบบหนุ่มศิลปกรรมอย่างมีความสุขอยู่กับเพื่อน อยู่กับเหล้าที่เขาชื่นชอบ และงานศิลป์ที่เขาชื่นชม ชีวิตของดลผ่านคืนผ่านวันอย่างมีความสุขอย่างในชีวิตของดลไม่เคยได้รับมาก่อน จนวันหนึ่งดลได้นัดเพื่อนสนิทอีก 4 คนในคณะเดียวกันไปฉลองการสอบเสร็จปลายภาคปีที่ 1 ณ ริมหาดสายน้ำหลักของเมืองเชียงราย ซึ่งที่นั้นทุกคนเฮฮาสนุกสนาน มีทั้งบุหรี่และเหล้า เขาปล่อยตัวตามความพึงพอใจของตัวเอง และวันนั้นเองก็ได้พบกัน “นานทภพ หรือ นาน” ชายหนุ่มคณะการตลาด ต่างสถาบัน ผู้มีหน้าตาน่ารัก สดใส ผิวสีขาวแบบคนเหนือ ซึ่งมานั่งกินข้าวกับเพื่อนคณะเดียวกัน วินาทีแรกที่ดลได้พบกับนาน เขารู้สึกมีอะไรบางอย่างพิเศษระหว่างเขาและนาน และไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนแม้กระทั่งผู้หญิงของดลก็ตาม เขาไม่มีความรู้สึกพิเศษเช่นนี้

[rabbitNUENG]

ดลดเฝ้ามองนานอยู่ตลอดเวลาและไม่มีใครสังเกตพฤติกรรมของดลเลย เขาจ้องมองไปที่นานบ่อย ๆ ขึ้น จนนานเองก็รู้สึกว่ามีคนกำลังแอบมองและรู้สึกอายเมื่อดลส่งสายตาให้ เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ดลดื่มเหล้าไปหลายแก้ว ความมึน ความกล้า ก็เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว ดลจึงตัดสินใจเดินเข้าไปที่โต๊ะของนานและเดินตรงไปที่นานเพียงคนเดียว จนนานเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน

   “ขอชนแก้วได้ไหมคับ คุณ ............”
   “นานคัฟ”
   “นาน (ดลทวนชื่อ) ชื่อแปลกดีนะคับ น่ารักด้วย ผมชื่อดลคับ”
   “ขอบคุณคับที่ชม”
   “นานเรียนที่ไหนคับ ดลเหมือนจะคุ้นหน้านานจัง”
   “ป่าวนี้คับ เราไม่เคยเจอหน้ากันเลย และนานก็ไม่คุ้นหน้าคุณด้วย
   “แล้วนานเรียนที่ไหนคับ นานยังไม่ได้บอกดลเลยนะคับ”
   “นานเรียนที่ ม.เทคโนโลยีนครเชียงราย”
   “เรียน คณะ อะไรคับ”
   “เรียนการตลาด ปี 1 คับ”
   “อ้าว หรองั้นเราก็อายุเท่ากันอะดิ”
   “หรอคับ”
   “นานคับ ดลขอเบอร์โทรศัพท์มือถือหน่อยดิคับ” ดลกล้าที่จะขอจนหน้าแปลกใจของเพื่อน ๆ
   “อืม .......... ได้คับ เบอร์ 081-554-8852 “ แต่นานก็กล้าให้เช่นกัน
   “ขอบคุณนะคับสำหรับมิตรภาพและเบอร์โทร แล้วดลจะโทรหานานนะคับ”
   “คับ”
   

[rabbitNUENG]

แล้วดลเดินจากไป พร้อมกับความแปลกใจของเพื่อน ๆ ทั้งสองกลุ่มและนานเองก็รู้สึกแปลกใจเช่นกันที่มีคนมาขอเบอร์โทรศัพท์ เพราะยังไม่เคยมีใครเข้ามาประชิดตัวขณะนี้มาก่อนและนานเองก็รู้สึกอะไรบางอย่างเช่นเดียวกับธารดล

   “อ้าว ไอ้ดล มึงนี้เชี้ยจริง ๆ ไปขอเบอร์ผู้ชาย มึงบ้าป่าว”
   “กูไม่ได้บ้าโว้ย .............กูชอบของกูแบบนี้ มึงก็รู้นี้”
   “เวร มึงนี้นะ เอาเถอะ มึงจะชอบแบบไหนกูไม่ว่ามึง แต่มึงอย่าให้ใครเดือนร้อนนะ”
   “ออนะ กูรู้”
   “ยังไง แม้มึงจะเป็นอะไร แบบไหน ที่สำคัญ มึงคือเพื่อนของกู”
   “อ้าว พูดโดนใจกู กับ ดลใจไอ้ดลมัน ชนแก้ว .................”

   ผ่านวัน ผ่านเดือน ผ่านปี เหมันต์ฤดูก็มาเยือน ลมหนาวกระทบกับดอกวาสนา กลิ่นของดอกโชยอบอวลไปทั้งมหาวิทยาลัย ในปีที่ 4 ถนนทุกเส้นของมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยสีขาวนวลหอมของดอกวาสนา ดลและนาน ยังดูและกันและกันตลอดมา

   ใต้ต้นดอกวาสนาต้นใหญ่ในสถาบันของนาน ดลรอรับนานกลับหอพัก ระหว่างขี่มอเตอร์ไซต์คันเก่ง
   “นาน 3 ปีแล้วนะ ที่เราคบกันในฐานะแฟน”
   “อืม”
   “นานรักดลไหม”
   “ทำไมดลถามนานแบบนี้ล่ะ ในเมื่อเวลาที่ผ่านมา ทุกอย่างมันก็เป็นเครื่องพิสุทธิ์อยู่แล้ว ว่านานรักดลไหม”
   “ก็แค่ดลอยากฟังจากปากของนานเท่านั้นเอง” ดลทำหน้าเศร้า ที่นานไม่ตอบให้ตรงคำถาม
   “วันหยุดสุดสัปดาห์นี้ นานจะไปเข้าค่ายอาสากับเพื่อนที่บนดอยผาหม่นนะ”
   “ไปกี่วัน นาน”
   “ 3 วัน จ้ะ”
   “โห้ ........... ตั้งสามวัน ดลเหงาตายเลย ไม่ได้เจอนานตั้งสามวัน เศร้า”
   “เอาน่า แล้วจะโทรหานะ ปะไปกินข้าวกัน”
   

[rabbitNUENG]

ที่ผ่านมาดลกับนานไม่เคยห่างกันเลยแม้แต่วันเดียว ภาระการเรียนต่างสถาบันก็ไม่เป็นอุปสรรคความรักของเขาทั้งสอง ความใกล้ชิด ความผูกพัน ห่วงหา ของทั้งสองคนมีมาก จนยากที่ใครจะมาทำลายและแยกเขาทั้งสองคนออกจากกันได้เลย
   วันที่ 28 ธันวาคมของปี ดลชวนนาน ไปชมพระอาทิตย์ขึ้นแรกเช้า บนภูชี้ฟ้า อ.เทิง ในจังหวัดเชียงราย
   “นาน ดลนะ พรุ่งนี้เราไปเที่ยวภูชี้ฟ้าที่เทิงกัน” ดลโทรหานานยามสายของวันที่ 26
   “อืม .......... ไปสิ อยากไปมานานมากแล้ว แต่ไม่มีโอกาส แล้วไปกี่วัน ใครไปกับเราบ้าง”
   “ไม่มีใครไปหรอก ดลไม่ได้ชวนใคร เพราะอยากไปกับนานสองต่อสองบ้างนะ แล้วพรุ่งนี้ดลจะเอารถไปรับดลที่หน้าหอนะ คืนนี้คงไม่ได้ไปนอนที่ห้องด้วย อยากเคลียร์งานให้เสร็จก่อนไปกับนานนะ บาย รักนานนะ”

   นานอึ้งไปชั่วขณะกับการชวนไปเที่ยวของดลในครั้งนี้ เพราะที่ผ่านมา ดลกับนานจะไปไหนมาไหนกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มเดียวกันเสมอ และเป็นครั้งแรกที่ดลกับนาน จะไปกันเพียงสองต่อสอง
   วันที่ 28 ยามเช้า อากาศสดชื่น ดลมารอรับนานที่หน้าหอพัก พร้อมรถยนต์คู่ใจของเขา แล้วทั้งสองก็ออกเดินทางไปตามเส้นทางที่ทอดยาว พร้อมกับหมูทอดกับข้าวเหนียวที่นานเตรียมไว้ เพื่อกินในรถ
   “นานป้อนหมูทอดกะข้าวเหนียวในดลหน่อยดิ หิวอะ”
   “อะ ได้ ๆ .............. เอ้า กินซะ”
   “นานก็กินด้วยนะ ยิ่งตัวเล็ก  ๆ อยู่”
   “จร้า”
   
   ระหว่างทางดลและนานแวะถ่ายรูปกับดอกบัวตองตลอดทาง จุดหมายปลายทางของดลและนาน คือ ภูชี้ฟ้าและลานแสงดาว ตามเอกสารที่ดลหามาจากเว๊บไซต์ท่องเที่ยว

   “นาน คืนนี้เรานอนเต้นท์ใต้ต้นซากุระกันนะ”
   “โห้ ... ไม่ไหวมั้ง นานขี้หนาว นานอยากนอนห้องพัก”
   “ไม่เป็นไรหรอก เดียวดลจะนอนกอดนานทั้งคืนเลย”
   “นั้น ....... ตามใจ”

   แล้วสายตาของดลและนานก็ประสานกัน และเงียบไปในที่สุด ตลอดเส้นทางนานเอาบทเพลงเก่า ๆ มาฟัง ดลและนานฟังด้วยกัน และเพลงที่ดลกับนานชอบมากที่สุด คือ เพลงสิ่งสำคัญ ของเอ็นโดรฟิน
   “ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนี้ มันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง
   ฉันไม่กล้าจะสัญญาด้วยคำใด รักเรานั้นจะไปอีกไกล หรือวันไหนจะต้องร้างลา
   ฉันไม่รู้ไม่เคยแน่ใจอะไร ฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ
   เทให้ทั้งหัวใจ นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน
   สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี
   ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก
   เรื่องที่รู้วันนี้ตอนนี้ ฉันก็มีความแค่ความอุ่นใจ รักที่เราให้กันคือสิ่งดีงาม
   แม้สุดท้ายจะเหลือเพียงฝัน หรือจะเป็นอะไรก็ตาม ฉันจะทำวันนี้ให้ดีดังใจ
   ฉันพุดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ เทให้ทั้งหัวใจ
   นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกัน สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง
   บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี
   ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก” ทั้งสองอัมเพลงรักไปด้วยกันตลอดทาง เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของทั้งสองคน

   ดลและนานไปถึงลานแสงดาว บนต้นน้ำหง่าว-งาว ที่กางเต้นท์สำหรับนักท่องเที่ยว ประมาณบ่าย 3 โมง อากาศที่ลานแสงดาว เย็นสบายและสดชื่นจนสัมผัสกับหมอกบาง ๆ ได้ ดลไปติดต่อเจ้าหน้าที่เรียบร้อย ในมือของดลถือเต้นท์สำหรับนอนสองคนและชุดนอนสนามมาหนึ่งชุด ดลและนานช่วยกันกางเต้นและช่วยกันทำข้าวเหนียวยัดไส้ปลาทูแล้วเอาไปย่าง คนทางเหนือเรียกว่า ข้าวป้ายปลาทูจี่ เมนูที่ทั้งสองชอบทานกัน

[rabbitNUENG]

เมื่อตะวันลับขอบฟ้า แสงจันทร์และดวงดาวก็มาเยือนลานแสงดาว อย่างที่ใคร ๆ ก็ว่ากันว่า สวยนักหนา ทั้งสองปูเสื่อนอกเต้นดูดาวด้วยกัน
   “ดล ดาวที่นี่สวยมาก นานอยากอยู่แบบนี้ตลอดไป อยากให้มีแต่กลางคืน นานจะได้นอนดูดาวทุกคืน”
   “ดลก็ชอบที่นี่ และก็ชอบมาก ๆ เมื่อดลได้อยู่กับนาน แล้วนอนดูดาวด้วยกัน”
   “เขาว่ากันว่า ในรอบ 10 ปี ลานแสงดาวแห่งนี้ จะเต็มไปด้วยทางช้างเผือก เป็นเส้นทางสำหรับผู้ที่พลัดพรากจากกัน ทางช้างเผือกบนลานแสงดาวนี้ จะนำพาเขาทั้งสองมาเจอกันอีกครั้ง คู่รักหลาย ๆ คู่จะมาอธิฐานขอความรักให้นิรันดร์ในคืนที่มีทางช้างเผือก”
   “น่าเสียดายเน้อที่คืนนี้ ไม่มีทางช้างเผือกให้เราอธิฐานด้วยกัน”
   “ไม่เป็นไรหรอก แม้ไม่มีทางช้างเผือก ดลก็จะขอดวงดาวว่าจะรักนานตลอดไป”

   ทั้งสองหันมาสบตากันอย่างมีความหมายซึ่งสัมผัสได้ด้วยหัวใจของเขาทั้งสองคน แล้วดลก็ลุกขึ้นกลับไปที่รถเพื่อไปเอาเหล้ามาดื่มแก้หนาว ซึ่งบนภูหนาวจนจับใจ
   “นาน ดื่มกับดลไหม คลายหนาว”
   “เอาดิ ขอนิดเดียวนะ พรุ่งนี้เช้ากลัวไม่ได้ขึ้นไปบนภูเพื่อดูตะวันขึ้น
   “อืม ดลก็เหมือนกัน”
   ผ่านเวลา ผ่านชั่วโมง เหล้าก็หมดในเวลาตีสอง ดลจึงชวนนานไปนอนในเต้นท์

   “นานไปนอนกันเถอะ ดลหนาวและอยากนอนแล้ว”
   “ยังไม่ไป นานอยากนอนดูดาว รอดูทางช้างเผือก”
   “ดลบอกแล้วไง ว่าแม้ไม่มีทางช้างเผือกให้อธิฐาน แต่ดลก็อธิฐานไว้แล้ว ไป เข้าไปนอน”
   ดลดึงตัวนานขึ้น เอาพานานไปนอนในเต้นท์
   “นานนอนนะ ดลจะกอดนานเอง”
   “อืม”
   “นาน”
   “อืม”
   “ดลรักนานสุดหัวใจ เลยนะ”
   นานถึงกลับสร่างเมา เมื่อได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากของดล ในยามที่สายลมพัดพาแบบนี้ เสียงของสายลมไหว ทั้งสองสบตากัน
   “ดลรักนานไหม”
   “คือนาน คือนาน ก็ชอบดลเหมือนกันนะ”
   “ดลถามว่านา รักดลไหม”
   “อืม นานก็รักดลที่หัวใจเช่นกัน”

[rabbitNUENG]

ทั้งสองจ้องหน้ากัน แล้วริมฝีปากของทั้งสองก็สัมผัสกัน และมือของดลก็ลูกไล้ไปตามร่างกายของนาน พร้อมทั้งถอดเสื้อผ้าของนานออกและถอดของตัวเองด้วย สุดท้ายทั้งสองเหลือเพียงตัวเปล่าไร้อาภรณ์ใด ๆ มาปิดปังอารมณ์เร้าร้อนของทั้งสองได้ ดลกำลังสอดใส่ความรักให้กับนานอย่างค่อยเป็นค่อยไป
   “ดล นานเจ็บนะ”
   “เดียวดลจะทำเบา ๆ นะ นานจะเป็นของดลตลอดไป”
   ทั้งสองสัมผัสกันจนถึงจุดสุดท้ายของบทเพลงรัก และนอนกอดกันจนถึงเช้า
   “ดลตื่นได้แล้ว ลด ๆ “
   “ทำไมต้องตื่นละนาน ดลกำลังได้นอน”
   “นานจะไปดูตะวันขึ้นบนภูชี้ฟ้า”
   ดลสะดุ้งตื่นรีบแต่งตัว แล้วนานก็แต่งตัวเช่นเดียวกัน จากนั้นทั้งสองก็พากันขึ้นภูชี้ฟ้าด้วยกัน ตลอดทางนานชื่นชมกับดอกไม้ป่าและน้ำค้างบนยอดหญ้า ดลจับมือนานตลอดระยะทางการเดินทางที่สูงชัน โดยไม่สนสายตาของผู้คนรอบข้าง

   “ดล นานชอบที่นี่จัง มันเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคน”
   “ดลก็เหมือนกัน ดลจะจำความทรงจำครั้งนี้ตลอดไป และสัญญาว่าดลจะอยู่และรักนานตลอดไป”

   เขาทั้งสองรอชมพระอาทิตย์ขึ้น รอบข้างของดลและนานเต็มไปด้วยผู้คนและไอหมอกหนาว เวลาตี 5.30 นาที พระอาทิตย์แรกขึ้นฉายแสงมาพร้อมกับคลื่นเมฆ ราวกับสวรรค์ ทั้งสองกอดกันและกันในอ้อมแขนของแสงแดด
    เวลาประมาณ 9.00 น. ดลและนานเดินทางลงจากภูชี้ฟ้า เดินทางต่อเพื่อไปกินขาหมูหมั่นโถแบบชาวจีนยูนานที่ผาตั้ง เสร็จจากการกินอาหารที่อร่อยที่สุดแล้ว ทั้งสองก็เดินทางกลับ พร้อมกับบทเพลงรักเหมือนเช่นการเดินทางมาภูชี้ฟ้า
   ระหว่างทางบ้านห้วยหก เส้นทางเชื่อมต่อระหว่างอ.เวียงแก่น และอ.เชียงของ สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น รถที่ดลขับขับเสียหลักพุ่งชนลงเหวตรงบริเวณจุดชมวิวแม่น้ำโขง ดลและนานได้รับบาดเจ็บสาหัส นานได้สติก่อนจึงเรียกให้ดลตื่น เสียงตอบรับของดลหายไป แล้วนานก็สลบไปในที่สุด

[rabbitNUENG]

นานนอนแบบไม่รู้สึกตัวเป็นเวลา 3 วัน 3 คืน ที่โรงพยาบาลที่มีคุณภาพที่สุดในจังหวัดเชียงราย จนถึงวันที่ 4 นานตื่นขึ้นมาด้วยความกระหายน้ำ เมื่อลืมตาตื่น นานได้พบพ่อกับแม่มาอยู่เคียงข้าง นานจึงขอน้ำดื่มจากผู้เป็นแม่ แม่นานดีใจมากที่นานฟื้นขึ้นมา จนน้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมา ส่วนพ่อเรียกคุณหมอเพื่อมาดูอาการ
   “แม่ ไอ้ตัวดีของแม่อยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง” แม่ร้องไห้หนักยิ่งขึ้น
   “ดลเขา ดลเขา”
   “ดลเป็นไร แม่ ดลเป็นอะไร”
   “ดลเขา ดลเขา จากเราไปแล้วลูก เขาจากเราไปแล้ว”

   นานกรีดร้องเหมือนคนบ้าคลั่ง น้ำตามันไหลลงมาบนบ่าของแม่ มันเหมือนเข็มล้านเล่มมาทิ่มแทงหัวใจของนานอย่างเป็นที่สุด
   “ไม่ ดลต้องไม่ไปจากนาน ดลสัญญาจะอยู่กับนานตลอดไปไง ดล............”

   สายลมหนาวปะทะหน้าต่างห้องพักของนาน สายตาเขาล่องลอยไปไกลแสนไกล ความเจ็บปวดประเดประดังเข้ามาในห้วงหัวใจส่งผลให้ร่างกายของนานทรุดโทรมลงไปอีกมาก

   5 ปีผ่านมา นานยังไม่เปลี่ยนแปลงไปไหน นานจบการศึกษาและทำงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ในโรงแรมระดับห้าดาวของเชียงราย จึงมีชายหนุ่มที่มีทั้งฐานะ การศึกษา ตำแหน่งสูงเข้ามาห้อมล้อมมากมาย แต่เขาไม่สนใจใครเลยนอกว่า คนที่ชื่อ “ดล” คนที่เขารักที่สุดในชีวิต
   “ดล” ชยหนุ่มธรรมดา ชอบวาดรูป ชอบอิสระ หายไปจากชีวิตของนานตราบนานเท่านาน แม้ดลจากไปไกลแสนไกล แต่นานก็ไม่ลบเลือนดลไปจากหัวใจ
   “วันนี้หรือวันไหน ๆ ดลยังเป็นสายลมหนาวที่อบอุ่นสำหรับคนที่ชื่อนานตลอดไป” บันทึกเวลาบนความทรงจำหน้าสุดท้ายของนานก็จบลง พร้อมหยดน้ำตาของนานเช่นทุกคืน..............................


ถ่ายทอดจากเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ระหว่างบนเส้นทางความทรงจำ

[babybank007]

ให้ 8/10  เหมือนจะขาดๆอะไรบางอย่าง แต่เรื่องราวก็ใช้ได้ครับ

[nueng2712]

ให้ 8/10  เหมือนจะขาดๆอะไรบางอย่าง แต่เรื่องราวก็ใช้ได้ครับ

7.5/10   

[แม่มดน้อย]

มีพิมพ์ผิดอยู่บ้างนะคะ จะส่งประกวดต้องสะกดให้ถูกต้องทุกคำค่ะ รู้สึกขาดๆเหมือนกันค่ะ

[ตาต้อม]

อย่าโกรธนะ  ผมไม่ให้ผ่าน ตั้งแต่คำว่า คัฟ แล้วครับ

ลองไตร่ตรองดู ถ้าอยากเป็นนักเขียน ต้องใช้ภาษาไทย ให้ถูกต้องครับ

                                                                ด้วยความหวังดี

แล้วก็ขอย้ายกระทู้ไปห้องนั่งเล่นเลยนะ นักวิจารณ์เยอะดี

[hansa]

ต้นเรื่องดูเหมือนจะใช้คำฟุ่มเฟื่อยไปหน่อย
พอถึงเนื้อหาดำเนินเรื่องน่าติดตามกระแทกความจริงในสังคมดี  พอท้ายเรื่องด่วนจบหรือปล่าว

[Siranoi]

อืมส์..
ต้องขัดเกลาภาษาเขียนอีกมาก
หากผู้ตัดสินและผู้อ่านไม่ใช่วัยรุ่น..ผ่านยากครับ
โครงเรื่องให้ 8 / 10

[inAus]

การใช้ภาษายังต้องปรับปรุงครับ การเดินเรื่อง 7/10 โครงเรื่อง 7/10 เพราะจากประสบการณ์จริง แต่การหักมุมในการเขียนเรื่องสั้น 0/10 ครับ

เรื่องสั้นมันต้องมีการเรียงอักขระให้ดูสวย มีหยอด มีหักมุมนิดๆ จะดูบรรยากาศในเรื่องน่าติดตามมากขึ้นครับ แม้จะเขียนจากชีวิตจริง และการเขียนแนวนี้เป็นการเล่าเรื่องครับ ไม่ใช่เรื่องสั้นแท้จริง ขอโทษนะครับ ที่ผมพูดตรๆ  แม้ตัวเองจะไม่ใช่นักเขียนดีเด่นอะไร แต่ก็ชอบติดตามอ่านงานทั้งของไทยและต่างประเทศครับผม   

และขอขอบคุณที่นำเรื่องราวมาให้อ่านและติชมครับ

[rabbitNUENG]

ขอบคุณที่ช่วยกันติชมนะคัฟ เราก็รู้สึกว่าขาดอะไร แต่ก็ยังหาจุดไม่ได้

[ตาต้อม]

่
ขอบคุณที่ช่วยกันติชมนะคัฟ เราก็รู้สึกว่าขาดอะไร แต่ก็ยังหาจุดไม่ได้

จากใจเลยนะครับน้อง ถ้าอยากเป็นนักเขียนจริงๆ น้องต้องพิมพ์ภาษาไทยให้ถูกต้องก่อนเป็นอันดับแรก
จากใจอีกเช่นกัน คำว่าคัฟของน้อง ทำให้พี่รู้สึกขัดเคืองอยู่พอสมควร น้องเข้ามาขอคำวิจารณ์ มีผู้วิจารณ์หลายคน ติติงเรื่องภาษา แต่คำขอบคุณของน้อง ยังพิมพ์คำว่าคัฟ มาอีก แล้วคนที่เข้ามาติเพื่อก่อ ติติงแบบสร้างสรรค์ จะรู้สึกอย่างไร น้องคิดในข้อนี้บ้างมั้ยครับ

[แปดมอมอ ภาพยนตร์]

อย่าโกรธนะ  ผมไม่ให้ผ่าน ตั้งแต่คำว่า คัฟ แล้วครับ

ลองไตร่ตรองดู ถ้าอยากเป็นนักเขียน ต้องใช้ภาษาไทย ให้ถูกต้องครับ

                                                                ด้วยความหวังดี

แล้วก็ขอย้ายกระทู้ไปห้องนั่งเล่นเลยนะ นักวิจารณ์เยอะดี

ตามนั้นครับ ผมอ่านแล้วมันรู้สึกหงุดหงิดอ่ะครับ
ลองเปลี่ยนเป็น "ครับ" จะทำให้ดูดีขึ้นมากครับ
แบบนี้มันเป็นภาษาวิบัตินะครับ

[vevat20]

ในส่วนของword พิมพ์ถูกผิดมีคนแนะนำไปแล้ว แต่ในอารมณ์ของเรื่อง และภาษาที่ใช้ค่อนข้างแข็งครับ ออกแนวกึ่งบรรยายด้วยซ้ำ ทำให้เสียอรรถรสในการอ่าน รายละเอียดนั้นดีแต่ต้องเอาเข้าให้ถูกเรื่อง พล๊อตเรื่องเรียบง่ายเกินไป ไม่มีจุดเร้าใจ หรือช่วงพีคก้อสั้นยังไม่สะเทือนอารมณ์ หากจะส่งเข้าประกวดแนะนำว่าควรเรียบเรียงแล้วถ่ายทอดใหม่ เรื่องสั้น เป็นการเขียนที่ยากมากครับ เพราะต้องกระชับเนื้อเรื่องไม่ให้ย่อเกินเพราะจะไม่เข้าใจในขณะที่ยาวเกินก็จะเสียพื้นที่มากไปครับ  (วิจารณ์ไปตามเนื้อผ้าน่ะครับ)

[Krubandoi]

โดยรวมอ่านแล้วก็ถือว่าใช้ได้นะครับ แต่มีข้อเสนอแนะดังนี้นะครับ

1. โครงเรื่องถือว่าใช้ได้ครับ แต่มันไม่แหวกแนวจากเรื่องที่เคยผ่าน ๆ มาครับ อาจเพราะว่ามันมาจากเรื่องจริงครับ
2. การสะกดคำ ทำให้เสียอรรถรสในการอ่านไปเยอะพอสมควรครับ (ช่วงที่สนทนากัน)
3. การใช้ภาษา ถือว่ามีความพยายามในการใช้คำให้สวยงาม แต่บางช่วงรู้สึกว่ามันเยอะไปครับ
4. การดำเนินเรื่องมันห้วน ๆ ไปหน่อยในความรู้สึกผมนะครับ รู้สึกว่ามันน่าจะอธิบายความรู้สึกของกันและกันให้มากกว่านี้ ใส่อารมณ์ความรักให้มาก ๆ แล้วค่อยกระชากให้มันลงมาตนท้ายก็ได้ครับ มันเหมือนขึ้นยังไม่สุดแล้วก็ลงมาเบา ๆ น่ะครับ ซึ่งจุดนี้อาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดคำว่า "มันขาด ๆ อะไรไปสักอย่าง" นั่นแหละครับ
5. ตอนท้ายที่พูดว่า "แม่ ไอ้ตัวดีของแม่อยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง" ตรงนี้อารมณ์เหมือนคนพูด ไม่พอใจคนที่เขาถามหานะครับ ลองปรับ ๆ ดูครับ

เป็นกำลังใจให้ต่อไปครับ 
ผู้แต่งเป็นคนรับฟังข้อคิดเห็นจากผู้อื่นแบบนี้ ต่อไปต้องเป็นนักเขียนที่เก่งแน่ ๆ ครับ