ทุกชีวิต เกิดมา ก็เพื่อตาย
ทั้งหญิงชาย มีจน ก็ไม่เว้น
ในเวลา เช้าสาย บ่ายถึงเย็น
เขาไม่เห็น เราหาย ตายจากไป
๐๐๐๐๐
คำนำ
…………….
กตัญญูกตเวที แม้จะเป็นสิ่งที่สังคมโดยส่วนรวมปรารถนาอยากที่จะเห็นจะทำให้ปรากฏมีมาและชัดขึ้น หากจะคิดดูอีกทีย่อมเป็นไปได้ไม่ง่ายนัก ด้วยสภาพสังคมปัจจุบันได้เปลี่ยนแปลงไป ตามกาลเวลาของยุคสมัยวัตถุนิยม สิ่งเหล่านี้ได้เข้ามาบดบังคุณธรรมเสียจนเกือบสิ้น ความที่เคยสว่างไสวแห่งคุณธรรมทั้งหลาย กำลังจะมอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน ความเห็นแก่ตัว และสิ่งที่เรียกว่าอธรรมเริ่มปรากฏตัวชัดเจนขึ้นประดุจน้ำลดตอโผล่
จึงเป็นเหตุให้ผู้เขียนในฐานะเป็นบุคคลหนึ่งที่ดำรงชีวิตอยู่ร่วมสังคมนี้ ขอปวารณาตัวกระทำในสิ่งที่พึงกระทำตามอัตภาพ โดยจะคอยกระตุ้นเตือนให้เราท่านทั้งหลาย ได้หวลคิดคำนึง มองย้อนไปยังมโนภาพในอดีต เพื่อร่วมใจกันเรียกร้องเอาคุณธรรมแห่งความกตัญญู พร้อมกับวัฒนธรรมดั้งเดิมอันดีงามของไทยให้กลับคืนมา ทั้งยังจะคอยสะกิดใจท่าน เฉกเช่นการกระเพื่อมเป็นระลอกของผืนน้ำ ทั้งยังจะขอเป็นกำลังใจให้ แด่ท่านผู้มีคุณธรรมที่ยังคงหลงเหลืออยู่
หากจะบังเกิดความดีงามขึ้นในสังคมด้วยเพราะหนังสือเล่มนี้ ผู้เขียนคงปลื้มปิติอย่างหาประมาณมิได้ และขอยกความดีความชอบทั้งหลาย มอบแด่บุพพการีชั้นต้นทุกท่านด้วย เทอญ.
ว วิศลิษ
เสาร์ 14 มกราคม 2549
หมายเหต เคยเขียนไว้เป็นคำนำในหนังสือเล่มหนึ่งครับ
ขออนุญาตหยิบยกมาครับ เพราะเป็นข้อความที่ครอบคลุมมากที่สุด
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
