ร่ำโหยหา อาวรณ์ สะท้อนนัก
ไร้ที่พัก พิงแหล่งใจ ฤทัยหมอง
ขาดคู่ชิด สนิทไล้ ไว้เคียงครอง
ทนหม่นหมอง นองน้ำตา อุราตรม..
ยามฝนพรำ ร่ำจากฟ้า นภาหนาว
ดูเดือนดาว พราวหมอง เหมือนข้องขม
ยืนโดดเดี่ยว ลมกราดเกรี้ยว คล้ายเคียวคม
คอยฝังบ่ม คมอาวรณ์ ทุกข์รอนราญ ..
มีสักวัน บ้างไหม ที่ไม่คิด
ถูกหรือผิด ติดฤทัย เหมือนไฟผลาญ
ยามทุกข์ยาก เพียงอยากชิด พิศดวงมาลย์
ขอเพียงผ่าน กาลเวลา ที่ล้าเกิน..
จะมีไหม ในโลกนี้ ที่พิงพัก
อยากสลัก ปักหัวใจ ไม่ไขเขิน
มอบไออุ่น กรุ่นไว้ รำไพเพลิน
หยอกสะเทิ้น เหนียมอาย ไม่คลายครอง..
แค่ได้หวัง คำนึง ถึงนวลนิตย์
แม่ยาจิต คงไร้ใจ ไม่สนอง
รักปักหลัก หักแค่คิด ไร้ชิดปอง
พี่คงต้อง ครองระทม ตรมอาจินต์..
เพียงเวลา ที่มี พี่ขอร้อง
อยากให้มอง ถึงห้องใจ ใช่ทรัพย์สิน
ในอกนี้ มีรักร้อย ด้อยเพียงดิน
แต่ใช่สิ้น แค่รินใจ ให้หมดดวง..