จะฝากกลอน ฝากใจ ไว้ด้วยคน ก็แล้วแต่ อารมณ์ ของคนเขียน

[ตาต้อม]

ชีวิตเรา เขาขีดไว้ ใช่หรือเปล่า
ทั้งความเศร้า เคล้าสุข สนุกไหม
บทละคร ทุกตอน ยอกย้อนใจ
ถูกเขียนไว้ ให้เดิน เกินจะทน

   ในความหวัง พรุ่งนี้ คงมีอยู่
    อยากจะสู้ แต่สงสัย ให้ฉงน
    ชีวิตนี้ ของใคร หรือของตน
    ต้องอดทน ทำไม เพื่อใครกัน

         เหมือนจะสุข ก็จับทุกข์ เข้ามาเสียบ
         อยู่เงียบเงียบ ก็เหยียบย่ำ กระหน่ำขวัญ
         จนซวนเซ     ยังซัดซ้ำ  กระทำกัน
         กระชากฝัน   ไม่ปราณี   ตีเกือบตาย

   หากชีวิต  พรหมลิขิต ได้ีขีดไว้
   จะผิดไหม  ถ้าใจเมิน  เดินอีกสาย
   ก้าวให้ดี    ทีละข้าง อย่างท้าทาย
   ถึงจุดหมาย ปลายทาง อย่างทรนง.........

        

[ตาต้อม]

ริมหน้าต่าง บานเก่า เช้าวันหยุด
อยากจะมุด คุดกาย ใต้ผ้าห่ม
อากาศเย็น เป็นใจ ได้อารมณ์
ให้นอนจม ห่มฝัน วันสบาย

ไม่อยากตื่น ฝืนตา มาสู้แสง
ที่ทิ่มแทง แยงมา เวลาสาย
แต่เสียงนก เสียงกา ร้องรอบกาย
เหมือนจะเตือน ให้โยกย้าย จากที่นอน

แดดยังอ่อน นอนอุ่น จนเต็มอิ่ม
ตายังพริ้ม ยิ้มละมัย ให้กับหมอน
อยู่ข้างกาย ทุกค่ำคืน ที่กอดนอน
จะหนาวร้อน ตอนไหน ไม่ห่างกัน

อยากให้หมอน ที่นอนกอด เป็นกายอุ่น
มีกลิ่นกรุ่น ละมุนอ่อน ตอนหลับฝัน
ลมหายใจ ใกล้ชิด สนิทพลัน
คงผ่านวัน ผ่านคืน อย่างชื่นบาน

ริมหน้าต่าง บานเก่า เช้าวันใหม่
ยิ้มสดใส กับไอรัก ที่แสนหวาน
จะเสพสม จมสุข นานเท่านาน
ลืมวันวาน ลืมเหงา ทุกเช้าเย็น........

[♡♡<Fairy>♡♡]

  

[ตาต้อม]

ริมหน้าต่าง ข้างเตียง เสียงลมพัด
ม่านสะบัด ปัดพริ้ว ปลิวเผยอ
มองออกไป ใยเห็น เป็นภาพเบลอ
เฝ้าชะเง้อ เหม่อมอง ก็หมองมัว

บรรยากาศ บาดใจ ให้ไหวหวั่น
มีหมอกควัน กั้นตา ฟ้าสลัว
แสงอาทิตย์ มิอาจแทรก ให้แตกตัว
คลุมไปทั่ว หัวระแหง แล้งอารมณ์

ภูเขาสูง ยังเลือนหาย เพราะสายหมอก
ที่พูนพอก ซอกสัน  ควันผสม
เพียงหมอกจาง บางเบา เข้าพร่างพรม
ป่าก็จม ล่มลับ กับสายตา

ป่าถูกเผา เราถูกรม จมควันขุ่น
สมดุล ฝุ่นละออง ฟ้องหนักหนา
เกินพิกัด อัดเขม่า เข้าในตา
จนแสบพร่า หน้านิ่ว คิ้วชนกัน

วันฟ้าหม่น ปนขุ่น ฝุ่นลอยทั่ว
เป็นหมอกมัว ยั่วใจ ให้หุนหัน
ทั้งร้อนนอก ร้อนใน พัลวัน
ต้องเท่าทัน บรรเทา ให้เบาบาง

แม้ร้อนนอก บอกใจ ให้เย็นก่อน
สายลมอ่อน ผ่อนใจ ไม่ขัดขวาง
ร้อนข้างนอก เย็นข้างใน ให้ปล่อยวาง
คือหนทาง สร้างสุข  ทุกตัวตน...............




  

[♡♡<Fairy>♡♡]

...คลาสสิคมาเชียว...

[ตาต้อม]

ริมหน้าต่าง กลางสายลม ที่พรมพัด
ใบไม้ปัด สะบัดกัน อย่างหวั่นไหว
ใบที่แก่ ก็ปลิดปลิว ลิ่วลงไป
ที่แข็งขืน ถึงฝืนได้ คงไม่นาน
 
  ใบที่อ่อน ก็ร่อนริ้ว เป็นทิวแถว
  ลู่เป็นแนว ตามสายลม ที่พรมผ่าน
  เมื่อไม่ฝืน ไม่ขืนสู้ ก็อยู่นาน
  ที่่ต่อต้าน ก็พาลหัก ปักลงดิน

เมื่อความเหงา เข้าซัดใจ ที่ไหวหวั่น
รับไม่ทัน ก็หวั่นไหว ไม่ใช่หิน
มีเลือดเนื้อ หล่อเลี้ยงไว้ ใช่ก้อนดิน
ยังไม่ชิน กับลมเหงา สักเท่าไร

   อยากปล่อยใจ ให้เอนอ่อน ตอนลมเป่า
   เพื่อบรรเทา  เบาบาง บ้างได้ไหม
   อยากให้เหงา ผ่านพ้น บนทางใจ
   ขอแค่ใคร  สักคน บนทางเดิน

เมื่อลมฝน ปนเหงา เข้ามาใหม่
เสริมหัวใจ ซ้อนใจ ไม่ขัดเขิน
ให้ยืนหยัด รับไหว ไม่แกร่งเกิน
แค่พอเดิน ก้าวได้ ถึงปลายทาง........
 
    
 

[❀●•♪.FairytaleDH﹎.εїз︷✿]

  ต้องทําอะไรซักอย่างแล้วมั้ง เหงาซะปานนี้...
          .....เดี๋ยวมันก็ผ่านไป....

[♡♡<Fairy>♡♡]

 



...ค่ะ..."สักวัน...แล้วมันก็ผ่านไป".....

[>_อนัตตา_<]

รดน้ำดำหัวลุงต้อมค่ะ ^__^

[ตาต้อม]

รดน้ำดำหัวลุงต้อมค่ะ ^__^

ปีนี้ว่าจะจัดเป็นปีแรก 5ทุ่ม-ตี1 ตามไปรดที่มุมคนเมืองนะจ๊ะ

[ศิลาสีรุ้ง]

สวัสดีครับท่าน"ตาต้อม"

ขอให้ท่าน "ตาต้อม" มีความสุขกับสายน้ำเย็นชื่นจากขันน้ำสงกรานต์นะครับ

ขอบคุณครับ

ศิษย์ใหม่ไร้วิชา
๑๕ เมย. ๒๕๕๕

[>_อนัตตา_<]

ปีนี้ว่าจะจัดเป็นปีแรก 5ทุ่ม-ตี1 ตามไปรดที่มุมคนเมืองนะจ๊ะ


[/quote]

ฮิ้วๆๆๆๆๆๆ  อายุไม่ถึงเค้าห้ามเข้าน่ะค่ะ  

[♡♡<Fairy>♡♡]

...แวะมาดำหัว..ผู้หลักผู้ใหญ่ด้วยคนค่า....




ว่าแต่...ลุง...เอ๊ย..!!!...พี่ต้อม..อยากได้อะไรเป็นของดำหัว...รบกวน pm แจ้ง ♡♡<Fairy>♡♡ ด่วนเลยนะคะ
....เดี๋ยวจัดให้..........  .. ...

[ตาต้อม]

สวัสดีครับท่าน"ตาต้อม"

ขอให้ท่าน "ตาต้อม" มีความสุขกับสายน้ำเย็นชื่นจากขันน้ำสงกรานต์นะครับ

ขอบคุณครับ

ศิษย์ใหม่ไร้วิชา
๑๕ เมย. ๒๕๕๕

ขอบคุณท่านศิษย์ใหม่ มากๆครับ

[little girl]

ริมหน้าต่าง   บานเก่า   ขอเล่าใหม่
ครางแครงใจ  ใช่แสร้ง  หรือแกล้งถาม
ริมหน้าต่าง   บานนี้   น่าติดตาม
ทุกถ้อยความ  หวานพริ้ว  สยิวทรวง..

เหมือนออดอ้อน  น้อยใจ  กับใบไม้
พระพายพัด  พาไป  ให้แหนหวง
อาจมองคล้าย  ลมพัดรัก  มาหลอกลวง
หรือเป็นห่วง  คนรัก  มาจากลา..


             

[ตาต้อม]

ริมหน้าต่าง ทางขอบฟ้า เวลาค่ำ
ตะวันต่ำ ร่ำลา ป่าขุนเขา
ฟ้าสดใส ก็จางหาย กลายเป็นเงา
ฤดูเหงา ก็เข้า มาทักทาย

มาเยี่ยมเยือน  เพื่อนเก่า ที่เศร้าโศก
เพราะแบกโลก วิโยคตรม อารมณ์สลาย
ทุกอย่างหยุด ทรุดร่าง อย่างเดียวดาย
ใจก็หาย  ตามตะวัน  ในทันที

เพียงสายลม พรมรัก มาพักหนึ่ง
พอตราตรึง ซึ้งใจ  ก็หน่ายหนี
รักที่สุด  ก็หยุดรัก  หักฤดี
ชั่วชีวี  มีแต่เงา  ที่เข้าใจ

ฟ้ามืดมิด  ชีวิตว่าง  ทางก็เงียบ
ราบและเรียบ เยียบเย็น ลำเค็ญไหม
ถามตัวเอง ตอบไม่ได้ ไม่เข้าใจ
ว่าทำไม  ได้พานพบ  ก็ลบเลือน...........

[นายตะเข้]

ริมหน้าต่าง ทางขอบฟ้า เวลาค่ำ
ตะวันต่ำ ร่ำลา ป่าขุนเขา
ฟ้าสดใส ก็จางหาย กลายเป็นเงา
ฤดูเหงา ก็เข้า มาทักทาย

มาเยี่ยมเยือน  เพื่อนเก่า ที่เศร้าโศก
เพราะแบกโลก วิโยคตรม อารมณ์สลาย
ทุกอย่างหยุด ทรุดร่าง อย่างเดียวดาย
ใจก็หาย  ตามตะวัน  ในทันที

เพียงสายลม พรมรัก มาพักหนึ่ง
พอตราตรึง ซึ้งใจ  ก็หน่ายหนี
รักที่สุด  ก็หยุดรัก  หักฤดี
ชั่วชีวี  มีแต่เงา  ที่เข้าใจ

ฟ้ามืดมิด  ชีวิตว่าง  ทางก็เงียบ
ราบและเรียบ เยียบเย็น ลำเค็ญไหม
ถามตัวเอง ตอบไม่ได้ ไม่เข้าใจ
ว่าทำไม  ได้พานพบ  ก็ลบเลือน...........

พบแล้วพราก จากกัน นั้นเที่ยงแท้

เหลือไว้แต่ ความรัก ความคิดถึง

ความอาลัย โหยหา คงตราตรึง

โปรดคำนึง ถึงกันบ้าง ยามร้างไกล..
 

[ตาต้อม]

ริมหน้าต่าง บานเก่า ที่เฝ้าเหม่อ
ไม่มีเธอ ข้างกาย ให้คลายเหงา
มีแต่ลม พรมพัด สัมผัสเงา
ไม่มีเจ้า เง้างอน ก่อนหลับตา

เสียงกลางคืน ทักทาย ให้ว้าวุ่น
ทิ้งกลิ่นกรุ่น อุ่นไอ ให้เพ้อหา
มิอาจหลับ พักได้ นะกานดา
ร้อนที่ตา ล้าใจ ในค่ำคืน

จะยาวนาน แค่ไหน ยังไม่รู้
จะนั่งคู้ ขดกาย ก็เกินฝืน
จะล้มตัว ลงนอน ต้องกล้ำกลืน
กว่าจะพ้น ค่ำคืน อันยาวนาน

วันพรุ่งนี้ เหนื่อยหนัก สักแค่ไหน
ต้องร่อนเร่ พเนไป ไกลถิ่นฐาน
ในคืนหนาว ดาวเหงา ส่งสัญญาณ
กระพริบปาน ประหนึ่ง ให้ถึงเธอ

ให้ดาวกล่อม นอนก่อน นะที่รัก
ไม่มีตัก นอนหนุน อุ่นเสมอ
เมื่อตอนตื่น ลืมตา หาไม่เจอ
คงกอดเก้อ เผลอไผล ในอารมณ์

ขอวันรุ่ง ลมหายใจ ยังมีอยู่
จะยืนสู้ โชคชะตา ที่ทับถม
ประคองเรือ เพื่อชีวิต ไม่ให้จม
เพื่อชื่นชม จันทร์ใส และไอดาว........


 

[Yim sri]

ริมหน้าต่าง บานเก่า ที่เฝ้าเหม่อ
ไม่มีเธอ ข้างกาย ให้คลายเหงา
มีแต่ลม พรมพัด สัมผัสเงา
ไม่มีเจ้า เง้างอน ก่อนหลับตา

เสียงกลางคืน ทักทาย ให้ว้าวุ่น
ทิ้งกลิ่นกรุ่น อุ่นไอ ให้เพ้อหา
มิอาจหลับ พักได้ นะกานดา
ร้อนที่ตา ล้าใจ ในค่ำคืน

จะยาวนาน แค่ไหน ยังไม่รู้
จะนั่งคู้ ขดกาย ก็เกินฝืน
จะล้มตัว ลงนอน ต้องกล้ำกลืน
กว่าจะพ้น ค่ำคืน อันยาวนาน

วันพรุ่งนี้ เหนื่อยหนัก สักแค่ไหน
ต้องร่อนเร่ พเนไป ไกลถิ่นฐาน
ในคืนหนาว ดาวเหงา ส่งสัญญาณ
กระพริบปาน ประหนึ่ง ให้ถึงเธอ

ให้ดาวกล่อม นอนก่อน นะที่รัก
ไม่มีตัก นอนหนุน อุ่นเสมอ
เมื่อตอนตื่น ลืมตา หาไม่เจอ
คงกอดเก้อ เผลอไผล ในอารมณ์

ขอวันรุ่ง ลมหายใจ ยังมีอยู่
จะยืนสู้ โชคชะตา ที่ทับถม
ประคองเรือ เพื่อชีวิต ไม่ให้จม
เพื่อชื่นชม จันทร์ใส และไอดาว........


 

ไป ไป๊ ไป  (กำลังไล่มดที่ได้กลิ่นหวานและเพราะๆของกลอนบทนี้   ก๊ากกกกกกกกกกกกก)

[Punthuchong]

      ปลิดปลิว ร่วงลิ่ว ระล่องลอย
ใบไม้ น้อย ๆ ล่องลอย ธารา
เรือง ระยิบ ระยับ จับตา
ใบไม้ ลอยไปมา ตามสายนที
      หากชีวิต มิใช่ ดั่งใบไม้
ล่อยละลิ่ว ปลิวไปตาม ยถา
เส้นทางของเรา ให้ใครเขาบัญชา
สองมือกล้า กุมชะตาของข้าฯเอง