บ้าน/เรือน/สิ่งก่อสร้าง/กระบวย ในความคิดผมไม่ถือว่าเป็นสัญลักษณ์หรือเอกลักษณ์ อะไรของเชียงราย และก็ยังไม่สามารถคิดได้ว่ามันคือของโบราณ หรือทรงคุณค่าอะไร เพราะในช่วงอายุชีวิตของผมเคยเห็นมาตั้งแต่สถานที่แห่งนี้ เป็นป่าไม่มีสิ่งปลูกสร้างอะไรเลย แล้วก็มีเอกชนมาสร้างสิ่งก่อสร้างดังกล่าวขึ้นมา ผมอายุ 40 กว่าปีเห็นการเปลี่ยนแปลงสถานที่แห่งนี้จนถึงปัจจุบัน ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมีเกิดมีรุ่งมีดับ แล้วการที่ป้ายยักษ์ ป้ายเล็ก กระบวยยักษ์กระบวยเล็ก มันจะอยู่มันจะไป นันจะเป็นอะไรหากมันเป็นสิทธิ์ของเจ้าของที่เขาสามารถทำได้ในกรอบของกฎหมายมันก็ไม่น่าจะไปสร้างความเสียหายอะไรต่อสังคม หาก จขทก.เห็นว่ามันขัดหูขัดตา มันก็มีวิธีแก้ไข โดยการเสนอผลตอบแทนที่มากกว่าเจ้าของป้ายที่เขาจ่ายค่าเช่าให้กับเจ้าของที่ แล้วก็ปลดป้ายนั้นเสีย ผมคนหนึ่งหละที่สนับสนุน เต็มที่ครับ
ผมเคารพทุกความคิดเห็นนะครับ จะเห็นด้วยหรือคิดต่างได้ทั้งนั้น แต่วิธีที่ทำไป หรือวิธีแก้ไขจะถูกหรือผิดเป็นสิทธิ์ส่วนบุคคล และเหมาะสมมั๊ย?ก็ให้คนในสังคมตัดสินใจกันเอาเอง
ผมรู้จักอาจารย์ศิลปะคนหนึ่งที่เป็นคนทำกระบวยนี้ สร้างมาก็ยี่สิบกว่าปี ในแง่การลงฝีมือ สัดส่วน ผมก็ว่ามันคือสิ่งที่น่าชมเชยยกย่อง แปลกตาด้วย... แต่บังเอิญของอายุเกือบสามสิบปีที่คงอยู่มามันกลับหายไป...ในเวลาแค่สัปดาห์เดียวเพราะป้ายธุรกิจอันทรงคุณค่าทางการเงิน ไม่ได้ค้านต่อต้านว่าทำไม่ได้ แต่ลงกระทู้เพราะอยากรู้หาคำตอบว่าป้ายนี้จะอยู่นานมั๊ย? ถ้าไม่นานก็ดีใจ ถ้าอยู่นานก็จะทำใจ เพราะกระบวยมันอยู่ได้เป็นร้อยปี อายุคุณสี่สิบกว่าก็คงเห็นสิ่งนี้ตั้งแต่ถูกสร้าง แต่เวลาที่ผ่านคงไม่ได้สร้างคุณค่าใดๆของกระบวยในสายตาคุณเลย อันนี้ก็แล้วแต่..
ความคิดของคุณวรรคแรก..เรื่องบ้าน สิ่งก่อสร้าง.ไม่ถูกต้องนะครับ โบราณวัตถุใน พจนานุกรม ราชบัณฑิตสถาน 2542ล่าสุด ระบุไว้ว่า “
สังหาริมทรัพย์ที่เป็นของโบราณ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ หรือเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ หรือที่เป็นส่วนหนึ่งส่วนใดของโบราณสถาน ซากมนุษย์ หรือซากสัตว์ ซึ่งโดยอายุหรือโดยลักษณะแห่งการประดิษฐ์ หรือโดยหลักฐานเกี่ยวกับประวัติของสังหาริมทรัพย์นั้นเป็นประโยชน์ ในทางศิลป ประวัติศาสตร์ หรือโบราณคดี”ก็อธิบายได้ว่า สิ่งที่คุณไม่เห็นว่ามันเป็นของโบราณข้างต้น หากของนั้น ลักษณะการประดิษฐ์เป็นประโยชน์ในทางศิลปะได้... ก็เปิดโอกาสขึ้นเป็นโบราณวัตถุได้...
ผมยังเป็นคนไทย..ตราบใดที่ไม่ได้ดูถูกวัตถุทางศาสนาและความเชื่ออย่างที่ฝรั่งหัวเราะ-ตลกเวลามองเราไหว้ศาลพระภูมิ หรือเห็นพระพุทธรูปแค่ปูนปั้นล่ะก็.. ผมก็ยังภูมิใจในบ้านเมืองเรา คิดดูดีๆ ขนาดตัวจังหวัดเชียงราย เคยมีกำแพงเมืองล้อม มีสิ่งก่อสร้างเก่าๆไม่ต่างจากเชียงแสน เชียงใหม่ แต่ที่เรารักษาไม่ได้ก็..คงเพราะมีคนในอดีตที่ผ่านมามีความคิดที่ ไม่สำนึก..ไม่รักษาไว้ มาถึงวันนี้ คนรุ่นหลังก็เรียกคืนกลับมาไม่ได้เหมือนเดิม เหลือเพียงน้อยนิดให้เห็นแค่นั้น
อีก 30 ปีข้างหน้า เราถึงจะรู้ว่า ป้ายโฆษณา กับกระบวยหลวง อะไรจะยืนยาวได้นานกว่ากัน..และเด็กน้อยๆในวันนั้น จะมองเห็นอะไร?ในแยกนี้