เปิดบ้านใหม่ ให้สดใส ใจร่าเริง(รถไม่มีใบฉบับเก่า)

[Cupid]

เอาวันเดือน  ปีเกิด  ไปหาหมอ
เข้าคิวรอ  ตรวจฉี่  สีม่วงไหม   
คงได้เปลี่ยน  ชื่อแน่  ไม่แก่ไป
คุณลำไย  เคยโด่งดัง  อลังการ์...

เอาขำๆน่ะ อย่าเอาจริงนะ กลอนพามา...

[Yim sri]

                                                  เรื่องของจุ้น
       
          และแล้วเวลานั้น  ก็มาถึง
          25 มิถุนายน  2550   เวลา8.15  น.
       “ ป้าเหรอ.......โทรจาก    ward   นะ........................

ตอนที่ 1    เด็กจากดอย

      จุ้น เด็กชาวเขาตัวผอมเล็ก ความสูงและน้ำหนักน้อยกว่ากว่าปกติ อายุ10 ขวบ แต่ดูเหมือน8  ขวบเท่านั้นแต่ก็เป็นที่รักและเอ็นดูของชาวโรงพยาบาลเป็นพิเศษ   ไม่ว่าจะเป็นพยาบาล ,ยาม,คนทำความสะอาด,   คนขายของ,เจ้าหน้าที่ร้านค้า  อาจจะเป็นเพราะความฉลาด,ซื่อ,เจียมตัว, ไม่ดูดาย และที่สำคัญที่สุดคือความกตัญญู

จุ้น  อยู่กับพ่อ 2 คน บนดอย  มีเพิงเล็กๆเป็นที่อาศัย  ชาวเขาเล่าให้ฟังว่า  พ่อไม่มีงานทำ  เพราะป่วยตลอด   ไม่มีญาติพี่น้อง   ที่อยู่กันได้ อาศัยเพื่อนบ้านคอยช่วยเหลือ   ทุกเดือนเจ้าของร้านซักผ้าจะให้ลูกน้องเอาข้าวสาร ,แฟบ,มาม่า ของกินหลายอย่างไปให้
  ดิฉันได้เจอกับคนใจดีเหล่านี้  ที่มาเยี่ยมจุ้น  ไม่น่าเชื่อว่าเด็กตัวเล็กคนนี้ จะมีคนมาเยี่ยมตลอด  แววตาคนเหล่านี้มีแต่ความสงสาร ,เสียใจในชะตากรรมของจุ้น ซึ่งแม่ตายไปตั้งแต่จุ้นอายุ4ปี  พ่ออายุ40 กว่าแต่ดูแล้วน่าจะเป็นตา หรือปู่มากกว่า  แรกๆพ่อยังทำงานได้  เป็นคนรับจ้าง ได้วันละ100 กว่า บาท แต่หลังจากที่เจ็บป่วยต้องนอนรพ. งานการก็ไม่ได้ทำ
     จุ้น  มารับยาที่รพ.ได้ประมาณ 1 ปี แต่สื่อสารกันไม่ค่อยจะรู้เรื่อง โดยเฉพาะพ่อซึ่งพูดไทยไม่ค่อยได้ ต้องให้จุ้นเป็นล่าม ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าจุ้นจะเข้าใจในเรื่องที่เราเน้นเรื่องการกินยาหรือไม่ ดังนั้น  เป็นการยากที่จะให้เด็กคนนี้มีวินัยในการกินยา  ระยะหลังยาจะเหลือกลับมาเยอะจนทีมเยี่ยมบ้านพบว่า จุ้นกินบ้าง,ไม่กินบ้าง

   เมื่อคราวที่พ่อไม่สบายหนัก   จุ้นพาพ่อมาหาพวกเราที่คลินิกเด็ก ซึ่งก็บอกให้ไปที่คลินิกผู้ใหญ่ จุ้นจะเป็นผู้ปกครองของพ่อ พาพ่อไปหาหมอ ไปรับยา และเมื่อต้องผ่าตัดนอนรพ.เป็นเดือน ๆ ก็จะมีจุ้นนี่แหละที่คอยดูแลโดยจะนอนบนพื้น ข้างๆเตียง บางครั้งก็หลุดไปอยู่ใต้เตียง   ช่วงนี้จุ้นจะมาหาพวกเราตลอด  บางครั้งบอกว่าหิวข้าว,ยังไม่ได้กินอะไรเลย,  พวกเราก็จะให้จุ้นร่วมวงเสมอ  ช่วงที่อากาศหนาว เคยให้พาไปดูที่ๆจุ้นนอน ก็คือนอนที่ระเบียงบ้าง,นอนบนพื้นบ้าง ,โซฟาบ้าง เลยต้องซื้อเสื่อให้จุ้นปูนอน พร้อมกับให้ผ้าห่มผืนหนึ่ง    ระยะหลังจุ้นมาบอกว่าหมอไม่ให้นอนข้างๆพ่อแล้ว  เพราะกลัวติดโรค จุ้นเลยต้องย้ายไปนอนบนเก้าอี้ยาวนอกวอร์ด

[Yim sri]

ช่วงที่อยู่รพ.ดูแลพ่อเป็นเดือนๆ จุ้นไม่ได้กินยาเลย ซึ่งพวกเราก็เข้าใจดีว่ามันก็คงต้องเป็นอย่างนี้  ได้แต่เป็นห่วง  อยากให้เด็กคนนี้สุขภาพดี ,ร่างกายแข็งแรงตลอดไป  ซึ่งผล ภูมิต้านทานครั้งสุดท้าย มีแค่ 3 เปอร์เซ็นต์เอง  เคยบอกจุ้นว่า ถ้าไม่ดูแลตัวเองดีๆ จุ้นเป็นอะไรไป  ใครจะดูแลพ่อ  จุ้นยิ้มหวาน เบ่งกล้ามให้ดู

      เมื่ออยู่ว่างๆ จุ้นก็จะเดินเล่นทั่วโรงพยาบาล  พร้อมกับไปนั่งที่ร้านค้าสวัสดิการบ่อยๆ  ซึ่งพี่ๆทั้งหลายก็ให้ความเมตตา รักและเอ็นดู  จนในที่สุดกลายเป็นลูกน้องมือหนึ่ง ช่วยหยิบของใส่ถุงให้ และที่น่าทึ่งก็คือ จะจำราคาสินค้าได้เยอะมาก

   มีอยู่ครั้งหนึ่งจุ้นบอกว่า พ่ออยากกินแอบเปิ้ล  แต่ไม่มีตังซื้อ  ดิฉันให้จุ้น 200 บาทพร้อมกับย้ำให้ประหยัดเก็บเงินให้ดีๆ จะได้ซื้อของให้พ่อกินได้มากๆ  แต่วันรุ่งขี้น ก็ได้รับรายงานว่า จุ้นเอาตังค์ไปซื้อวิทยุเครื่องเล็กๆ ( เท่าฝ่ามือจุ้น) เมื่อถามว่าทำไมซื้อวิทยุ  คำสารภาพคือ  เหงา!  โดยเฉพาะตอนกลางคืน ไม่มีใครคุยหรือเล่นด้วย ! ที่สำคัญคือจุ้นเดินไปที่ตลาด ซึ่งอยู่ห่างจากรพ. ประมาณ 1 กม. รถราก็เยอะมาก ไม่หลงทางด้วย  ถามว่าซื้อวิทยุเท่าไร  จุ้นบอกด้วยความภูมิใจว่า 50 บาท คนขายบอก 90 ต่อได้ 50 บาท
          

[๋๋P]

ต่อๆ  ท่านป้า

ตอนจบยังไงน๊อ 

[♡♡<Fairy>♡♡]

  รออ่านค่ะ...

[๋๋P]

รอๆๆ สงสัยกำลังจิ้มอยู่ 

ตกลงเป็นเรื่องเศร้าใช้มั๊ยเอ่ย?

จะได้เตรียมผ้าเช็ดน้ำตาอ่ะ

[Yim sri]

ไม่ทันดูว่า มีคนมามุงดูเยอะ ขนาดนี้
รอสักครู่ค่ะ ขอไปซับน้ำตาก่อน

[Yim sri]

ตอนที่2     เด็กชวนป๋วยปี่แป่กอ                                                       

            คลีนิคเรามีวัน พฤหัสและศุกร์  ในฐานะที่เคยใช้บริการ  จุ้นจะมาช่วย งานบ้างเท่าที่ทำได้ (ความจริงแล้วมาทุกวัน  วันละหลายๆ ครั้ง เพราะไม่รู้จะไปเล่นที่ไหน)บางครั้งก็วุ่นวาย  จนต้องไล่ให้ไปที่อื่น  บางครั้งก็ให้ไปส่งเลือดที่ห้องแลบฯ   มีอยู่หนึ่งวัน เราไปด้วยกัน  จะมีแต่คนทักจุ้นตลอด  และเอาเงินให้ 20 บาทบ้าง,40 บาทบ้าง บางคนก็ให้ขนม อดสงสัยไม่ได้ต้องถามคนที่ให้ของว่า รู้จักจุ้นได้ยังไง  เขาบอกว่าเมื่อตอนที่เฝ้าไข้ญาติ  ห้องเดียวกับที่พ่อจุ้นนอนป่วยอยู่  เห็นจุ้นเป็นเด็กคนเดียวที่เฝ้าไข้พ่อ  และดูแลเป็นอย่างดีด้วย จนเอ็นดูและสงสาร  ชมว่าจุ้นเป็นเด็กกตัญญูและน่ารักมาก  เลยแซวจุ้นว่า ตอนเล็กๆพ่อคงเลี้ยงด้วยยา ( แก้ไอตราลูกกตัญญู ) ชวนป๋วยปี่แป่กอ แน่ๆ
     มีอยู่ 2-3 ครั้งที่พ่อได้กลับบ้าน ซึ่งจะเป็นภาระที่หนักสำหรับจุ้นเพราะจะได้ของฝากจากพี่ๆทั้งหลาย  เคยเห็นพี่ใจดีเหล่านี้ เช่นพี่ ไก่,พี่โอ๋ช่วยกันขน  นมกล่อง .มาม่า ,ขนมปัง,ขนมกรุบกรอบ ใส่ถุงดำ จนจุ้นต้องลากกลับบ้าน และเมื่อพาพ่อมาตามนัด จุ้นก็จะมีหน่อไม้.ผัก,กล้วยไม้ มาฝากพี่ๆเหล่านี้ โดยเฉพาะ พี่โอ๋ ซึ่งรักจุ้นเป็นพิเศษ  พาไปอาบน้ำ ,ตัดผม ,ตัดเล็บ ,สระหัว,ซื้อข้าวมันไก่ให้ บ่อยครั้ง  และหลายครั้งที่มีคนพาจุ้นไปนอนที่บ้าน เพราะสงสารที่ไม่มีที่นอน  มีอยู่ครั้งหนึ่งที่จุ้นไปร้านตัดผมเอง  กลับมาพร้อมกับสภาพที่ใครเห็นต้องอุทานว่า “ ทรงอะไรวะ”เนื่องจากตัดสั้นหมดเกือบทั้งหัวยกเว้นบริเวณท้ายทอย ที่ดำเป็นปื้น! ซึ่งจุ้นบอกว่าเด็กๆชาวเขาต้องตัดทรงนี้ จะโชคดี  และหลายครั้งที่จุ้นจะตอบแทน,ขอบคุณพี่ๆโดยเขียนเลข 3 ตัวให้ แต่ก็รู้ว่า จุ้นเขียนเลขให้คนอื่นและเป็นเลขที่ไม่เหมือนกันด้วย  ผลการออกเลขปรากฏว่า......................ถูก............................................กินเรียบ!

[๋๋P]

โอ  เศร้ามักมาก

[Yim sri]

   ตอนที่ 3  เด็กไอ้มดแดงอาละวาด

      หลังจากพ่อออกรพ.ครั้งล่าสุดพวกเราก็ไม่ได้เจอจุ้นกันเป็นเดือน     หลายคนคิดถึง ถามถึงเด็กคนนี้ว่าทำไมหายไปนาน  สงสัยพ่อคงตายไปแล้ว  แล้วมันจะอยู่กับใคร  จนวันเสาร์ที่ 9 มิย. พี่โอ๋โทรมาบอกว่า “ ป้า  มาดูลูกสมุนหน่อย ”  เมื่อตามไปที่รพ. ก็เห็นจุ้นนอนอยู่บนเตียง หายใจเหนื่อย หอบ ตัวเล็กลงไปอีก ใส่หน้ากากออกซิเจน มีพี่โอ๋อยู่ข้างเตียง
 ถามว่ารู้จุ้นป่วยได้ยังไง คำตอบคือว่า มีพนักงานทำความสะอาด ส่งข่าวต่อๆกันว่า จุ้นมานอนรพ.  นับว่ามีเครือข่ายที่ใหญ่เหมือนกัน แซวจุ้น ว่าใส่หน้ากากไอ้มดแดง จุ้นเป็นคนไข้ที่ไม่เรื่องมาก เจียมตัว  บอกให้ทำอะไรก็ทำโดยดี พยาบาลหลายคนก็เอ็นดูแต่ระยะหลัง อาการเริ่มไม่ดีแล้ว  เพราะต้องสอดท่อลงปากเพื่อช่วยให้ปอดทำงานได้ดี ซึ่งคงทรมาน มากเพราะจุ้นทั้งดิ้น ,ทั้งถีบ อาละวาดสุดฤทธิ์  จนต้องมัดแขน ,ขา แต่จุ้นก็ยังดิ้นหลุดเตะที่แขวนน้ำเกลือล้ม กระเด็น  ,คนเตียงข้างๆ ต้องคอยเปลี่ยนผ้าให้จุ้นที่ฉี่เลอะเทอะ  และรายงานหมอแทนว่า จุ้นฉี่กี่ครั้ง เพราะพ่อไม่รู้ไปไหน ....อีกแล้ว

[Yim sri]

เป็นเรื่องจริง เขียนไว้หลายปีมาแล้ว
นึกถึงทีไร ก็น้ำตาไหลทุกครั้ง
ป่านนี้ คงไปเกิดแล้วมั้ง

[♡♡<Fairy>♡♡]

 ...น่าสงสารจังค่ะ...

[๋๋P]

ฝันดีครับทุกท่าน

[Yim sri]

คืนนี้ จะมาเล่าต่อนะคะ

[asia-for-u]

คืนนี้ จะมาเล่าต่อนะคะ

เศร้าจัง...รออ่านต่อครับ.... .

[ⒷⒼ*]

มารอฟังเจ้าป้ามาโม้ต่อ

[Yim sri]

มารอฟังเจ้าป้ามาโม้ต่อ

นั่งฟังเฉยๆ นะ ห้ามยุกยิก

[Yim sri]

มีอยู่ 2-3 วันที่ไม่ได้ไปเยี่ยมเพราะยุ่งมาก  ขณะกำลังประชุมอยู่นั้น พยาบาลก้อย โทรศัพท์มา ให้ไปเยี่ยมลูกชายหน่อยเพราะแย่แล้ว  ช่วงเที่ยงจึงชวนคนชาวอาข่าที่ทำงานเกี่ยวกับเด็กชนเผ่า รณรงค์เรื่องยาเสพติด,และเอดส์  ไปเยี่ยมด้วยกันหวังใจจะให้เป็นล่ามให้พ่อจุ้น  เมื่อไปถึงไม่พบพ่อ   คนข้างเตียงบอกว่าหายไปเป็นชั่วโมงแล้ว เข้าใจว่าคงเครียดแอบไปกินเหล้าแน่นอน
 คุณชนเผ่าทักทายด้วยภาษามูเซอร์   จุ้นกำนิ้วเขาแน่น ไม่ยอมปล่อย  เห็นสภาพตอนนั้นแล้ว  แอบคิดในใจว่า จุ้นไปเถอะ จะได้ไม่ต้องทรมาน เพราะรู้ว่าจุ้นตัวเขียวหลายครั้งแล้ว    วันนั้น พวกเราตามหาพ่อจุ้นกันให้วุ่น  ตามไปถึงร้านขายเหล้ายาดอง  ตอนหลังก็เจอ ถูกรุมต่อว่าขนาดใหญ่ จึงรู้ว่ากลับบ้าน และมารู้ทีหลังจากเจ้าของร้านซักผ้าที่ช่วยเหลือจุ้นและพ่อ ว่า คงกลับไปทำพิธีสืบชะตาให้ลูกตามประเพณีของชาวอาข่า  ก็รู้สึกเสียใจและขอโทษที่เข้าใจพ่อจุ้นผิดๆ
   

[♡♡<Fairy>♡♡]

รออ่านต่อค่ะ..

[Yim sri]

ตอนที่4  เด็กข้าวย่าง !

         ทุกครั้งที่ไปเยี่ยม จุ้นจะชี้ไปที่ขวดน้ำที่วางอยู่ข้างเตียง ,อาหารที่พ่อกินเหลือพร้อมกับชี้มาที่ปากตัวเอง   ทำเอาน้ำตาคลอ เพราะรู้ว่าจุ้นกินไม่ได้แน่นอน หมอสั่งอดข้าว อดน้ำ  จนพี่โอ๋สงสาร แอบเอาสำลีไปชุบน้ำอุ่นมาเช็ดริมฝีปากให้พร้อมกับปลอบใจว่า หายแล้วจะได้กินแน่นอน  ก่อนหน้าที่จะทรุด พวกเราได้ซื้อโจ็กคัพที่จุ้นเห็นเด็กเตียงตรงข้ามกิน มาให้   พร้อมกับมีขนม นม เนย เยอะมาก จนพ่อและจุ้นกินไม่หมด แอบเก็บไว้ในตู้ข้างเตียง เมื่อรื้อค้น  ต้องเอาไปทิ้งเกือบหมดเพราะขึ้นราจนเขียวอื๋อ  เมื่อถามว่าอยากกินอะไรมากที่สุด  คำตอบที่ทำให้งง คือข้าวย่าง และสาหร่าย  พวกเราต้องมาไขปริศนากันว่าข้าวย่างคืออะไร ข้าวต้มมัด? ข้าวแต๋น? ข้าวเหนียว? ข้าวจี่?  ข้าวหลาม? ข้าวไหม้?!!    คำเฉลยคือ ข้าวเหนียวปิ้งที่ก้นแหลมๆ

          ช่วงนี้จุ้นพูดไม่ได้แล้ว  ได้แต่ส่ายหน้า หรือพยักหน้า  จึงให้จุ้นกระดิกนิ้วชี้ถ้าใช่  ,ไม่ใช่ให้กระดิก 2 นิ้ว  เราจึงสื่อสารอย่างนี้กันตลอด  บางครั้งยังไม่ทันถามอะไรเลย  ก็กระดิกนิ้วซะแล้ว

            วันอาทิตย์ที่ 24  มาทำงานที่รพ.ทั้งวันเพื่อเคลียร์งานและเป็นวันที่เดินขึ้นลงเพื่อเยี่ยมจุ้นตลอด( จุ้นนอนชั้น 2  ที่ทำงานอยู่ชั้นล่าง)  วันนั้นจุ้นมีไข้ พี่โอ๋ซึ่งแวบมาเยี่ยมจุ้นทั้งวันเหมือนกัน เอาปรอทมาวัดได้ 39 องศา ต้องคอยเช็ดตัวให้ตลอด   จุ้นชี้ไปที่ขวดน้ำอีกแล้ว  ทำท่าว่าขอกินน้ำหน่อย    ,ขอกินข้าวหน่อย  พี่โอ๋บอกว่า “ตอนนี้ยังกินไม่ได้  ถ้าจุ้นหายแล้วจะซื้อข้าวมันไก่ให้กิน  จุ้นชอบข้าวมันไก่มากไม่ใช่หรือ  ” จุ้นเบะหน้า สะอื้น น้ำตาไหลทำให้พวกเราต้องแอบเช็ดน้ำตาตามๆกัน ก่อนจะกลับตอน 6 โมงเย็น  ได้ขึ้นไปหาอีกครั้ง บอกให้จุ้นสู้นะพร้อมกับชู 2 นิ้วให้    จุ้นก็ชู2 นิ้วแบบหมดแรง  
 และเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นหน้าตอนเป็นๆและก่อนกลับได้โอบกอดจุ้นอย่างเบาๆเพราะรู้ว่าตอนนี้หนูคงกำลังเจ็บปวด ทรมาณจากโรคแสนสาหัส อยากจะช่วยแต่ไม่รู้จะช่วยได้อย่างไร นอกจากพูดคุย ให้กำลังใจ แต่ลึกๆในใจแล้ว ป้าอยากให้หนูไปอย่างสบาย นะจ๊ะ อย่าได้ทนทุกข์ทรมาณเลยนะ จุ้น