I LOVE ร-ถ-เ-ค-รื่-อ-ง เรื่อง2ล้อ หัวใจทัวร์ริ่ง

[ninja250]

หลักบอกระยะทางจากที่นี่ไปหลวงพระบางวัดจากเส้นทางที่ใกล้ที่สุด...ข่าวบอกว่ารัฐบาลไทยร่วมกับรัฐบาลลาวจะมีการสำรวจและลงทุนสร้างทางเส้นนี้จากเมืองหงสาไปถึงเมืองจอมเพ็ชร(ฝั่งตรงข้ามเมืองหลวงพระบางแค่น้ำโขงกั้น)...เพราะเป็นระยะทางที่ใกล้ที่สุด...คาดว่าไม่เกิน5ปีถนนในตำนานเส้นนี้จะลาดยางอย่างดีและจะไม่เหลือความเป็นที่สุดของความยากอีกต่อไป...ก็นี่แหละที่ทำให้ผมตัดสินใจที่จะใช้ถนนเส้นนี้เพื่อจะได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งของถนนในตำนานก่อนที่ความสะดวกสะบายจะทำให้มันหมดเสน่ห์ไป....

[ninja250]

หนูดีกับมาดสาวห้าวที่พร้อมลุยแบบเต็มตัว....ไม่ทำให้ผิดหวังเลยในทุกๆทริป...ฮ่าฮ่า

[ninja250]

เมืองหงสาเป็นเมือง(อำเภอ)หนึ่งของแขวง(จังหวัด)ไซยะบุรี...เป็นแขวงเดียวในสปป.ลาวที่อยู่ทางฝั่งซ้ายของแม่น้ำโขง...เมืองหงสาเป็นแหล่งพลังงานของลาวเลยก็ว่าได้เพราะมีบริษัทของไทยเข้าไปลงทุนทำเหมืองแร่ผลิตไฟฟ้า...เพื่อส่งกระแสไฟกลับมาขายในไทย...มองดูแล้วนึกถึงเหมืองแม่เมาะ...ชะตากรรมของผู้คนพื้นถิ่นที่นี่จะมีชะตากรรมเดียวกันหรือเปล่าน้อ...ผมได้แต่คิด..แล้วก็ถอนใจให้กับความเจริญที่โลกภายนอกพยายามยัดเยียดให้กับพี่น้องชาวลาว...ที่จะเต็มใจรับหรือไม่เต็มใจ...ผมไม่รู้

[Ploysuay]

ผมชอบ วิธีการนำเสนอของครูชาติมากครับ อ่านแล้วเหมือนได้ไปเที่ยวด้วยเลยอ่ะ  วันหน้าคงมีโอกาสได้ขับรถไป ตะลุยเมืองลาว ก่ะครูชาติซักวันน่ะครับ

[ninja250]

ผมค่อยๆขับรถไปตามถนนโดยเลาะไปตามเส้นทางเหมืองแร่...เขาห้ามถ่ายรูป...มีรปภ.หน้าเข้มมองมาตลอด(มันจะสร้างขีปนาวุธหรือไงหว่า...อิอิ)...ในตัวเมืองหงสาเกือบทั้งหมดเป็นชาวไทลื้อ(เอ๊ะ!...หรือเรียกลาวลื้อเพราะอยู่เมืองลาว...อิอิ)...ตัวเมืองค่อนข้างทันสมัยร้านรวงมีเยอะแยะ...ร้านอาหาร...จนถึงเรือนชานมีความโอ่โถงกว่าเมืองทั่วไปของลาว...ไม่แน่ว่าในอนาคต...ณ เมืองหงสานี้อาจจะยกฐานะตัวเองขึ้นเป็นแขวงก็ได้หากถนนตัดไปหลวงพระบางแล้วเสร็จ...ความเจริญที่ถาโถมเข้ามา...ที่นี่อาจจะเปลี่ยนไปจากที่เห็นหน้ามือเป็นหลังมือเลยก็ได้....ฮ่าฮ่า

[ninja250]

ผมชอบ วิธีการนำเสนอของครูชาติมากครับ อ่านแล้วเหมือนได้ไปเที่ยวด้วยเลยอ่ะ  วันหน้าคงมีโอกาสได้ขับรถไป ตะลุยเมืองลาว ก่ะครูชาติซักวันน่ะครับ

ดีใจครับที่ยังมีคนชอบ...ผมนึกว่าไม่มีใครชอบแบบผมเสียอีก....มีกำลังใจขึ้นเยอะเลยครับ...ยินดีอีกครั้งครับหากจะมาเที่ยวด้วยกัน...แค่คิดว่าจะเที่ยวผมก็มีความสุขแล้วครับ...ฮ่าฮ่า

[ninja250]

ผ่านเมืองหงสาผมใช้เส้นทางมุ่งสู่เมืองไชยะบุรี....สภาพถนนค่อนข้างดีราดยางตลอดแต่ค่อนข้างแคบ...ขึ้นเขาลงเนินจากเมืองหงสาไปซัก8หลัก(กิโลเมตร...ลาวเรียกกิโลเมตรเป็นหลัก)...ก็ถึงทางแยกสู่ถนนในตำนาน....หงสา-จอมเพ็ชร-หลวงพระบาง

[ninja250]

พอมาถึงสามแยกนี้ให้สังเกตุป้ายบอกทางให้ดีนะครับ...หากใครที่มาครั้งแรกอาจจะเลยไปไชยะบุรีเลยก็ได้...ฮ่าฮ่า...ป้ายมันคงอายกล้องหนะครับ...ดูสิ..อายม้วนเชียว...ฮ่าฮ่า

[ninja250]

ผมตั้งลำตรงสามแยกนี้...ก็ลงสำรวจความเรียบร้อยของหนูดีก่อน...เพราะระยะทางต่อจากนี้120กิโล...เป็นเขาล้วนๆ...แทบจะไม่มีบ้านคนและก็อย่าหวังว่าจะมีร้านซ่อมรถ...เป็นอะไรขึ้นมาก็กินข้าวลิงลูกเดียว...อิอิ...ผมเตรียมอาหารการกินอยู่ได้สามวันเลยครับพี่น้อง....ความรู้สึกตอนนั้น...ไม่กลัวนะ...เหตุผลที่ผมมั่นใจคือ1.ผมเชื่อใจในสมรรณะของหนูดี....2.ผมมียางชนิดที่ลุยถึงไหนถึงกันอยู่แล้วและไม่กลัวยางรั่วด้วยเพราะที่ร้านเปลี่ยนยางเขาใส่น้ำยากันรั่วมาให้ผม1กระป๋อง..ขนาดยางในเอาตะปูมาปักสิบกว่าตัวดึงออกมันยังไม่รั่วเลย...ผมมั่นใจทริปนี้ผมรอดแน่...3.ไอดอลของผม"ป้านก"แห่งเวปพันทิพเคยลุยเดี่ยวเส้นนี้มาแล้ว...ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวนะนี่...ผมถือคติป้านกรอดได้...ผมก็ต้องรอดได้...ฮ่าฮ่า

[ninja250]

ว่าแล้วก็ลุยกันเลยออกจากเส้นทางหลักปุ๊บ!...ก็เจอทางสุดโหดรับน้องปั๊บ!...ทางดินแดงมีฝุ่นพอประมาณ..ขึ้นทางชันเลยครับพี่น้อง...ผมบอกในใจ...ฮ่าฮ่า...เอาอยู่...เอาอยู่

[ninja250]

ทางเส้นนี้คณะสำรวจเส้นทางของไทย+ลาวมาสำรวจเพื่อจะขยายเส้นทางกันแล้ว...ตอนนี้ก็เริ่มวางเสาไฟฟ้าไปตลอดทาง...บางจุดเป็นเสาไฟฟ้าแรงสูงจากเมืองหงสา..กำลังง่วนกันอยู่เลยครับ...ตามทางเห็นแคมป์คนงานอยู่เป็นระยะๆ...บางแค้มป์ก็มาวางเสาไฟฟ้า...บางแคมป์ก็จะมาสร้างทาง...อืม!!!....อีกหน่อยที่นี่จะเป็นSUPERHIGHWAYแล้ว....จะดีใจหรือเสียใจดีหงะ...มันพะอืดพะอมยังไงไม่รู้พี่น้อง...ฮ่าฮ่า...ไม่รู้อารมณ์ตัวเองซะงั้น

[ninja250]

พักกินข้าวแป็บหนึ่งพี่น้อง....บ่ายๆมาต่อเน้อ...อิอิ

[ninja250]

ถนนเส้นนี้แปรเปลี่ยนไปตลอด...ทางดินอยู่ดีๆเปลี่ยนเป็นทางหินลอยซะงั้น...ทางหินลอยเปลี่ยนเป็นทรายเฉยเลย...ทางทรายอยู่ดีๆเจอหลุมดักควายแอ่งโคลนกันไป...ฮ่าฮ่า...เอาใจอยากซะจริงๆ....นี่ก็บ่ายสองกว่าอากาศที่นี่เย็นเจี๊ยบจับใจนึกถึงตอนกลางคืนจะหนาวขนาดไหน...ฮ่าฮ่า...ไม่เป็นไรคืนนี้จะไปกอดผู้สาวหลวงพระบางให้อุ่นไปเลย...อิอิ...คิดอย่างนี้มีกำลังใจใส่เกียร์ขึ้นเยอะ...อี่อี่

[ninja250]

ขับมาเกือบชั่วโมงดูระยะทางผ่านมาแค่30กิโลแค่นั้นเอง...อิอิ....สักพักมาโผล่หมู่บ้านแรกบ้านปากห้วยยาง...ออกจากโค้งมามองเห็นโรงเรียน...ผมจอดเลยครับสำรวจไปทั่วบริเวณ...นี่ถ้ารัฐบาลไทยส่งผมมาประจำอยู่ที่นี่...คงจะมันส์ดีพิลึก...ฮ่าฮ่า...คุณภาพการศึกษาส่อถึงคุณภาพชีวิตของผู้คนในชุมชน...ความบริสุทธฺ์ของวิถีชีวิตที่มีอยู่มันต้องแลกมาด้วยการขาดแคลน...ผมยืนมองสภาพโรงเรียนแล้วอยากช่วยเหลือเด็กที่นี่จังเลย...แค่สภาพอาคาร-ห้องเรียนแล้วอย่าหวังถึงสื่อการเรียนการสอนและหนังสือความรู้ต่างๆ...มันคงหายากมาก...เมื่อมีโอกาสผ่านทางนี้อีก...ผมจะเอาสมุดดินสอยางลบมาให้เด็กๆที่นี่บ้าง....แม้มันอาจจะดูน้อยนิดสำหรับพวกเรา...แต่ผมเชื่อว่าผู้รับที่นี่สิ่งเหล่านี้มันคงดูยิ่งใหญ่สำหรับพวกเขา

[ninja250]

ก่อนเข้าหมู่บ้านเป็นถนนดินอัดเรียบเลยครับ....ตรงนี้น่าจะดีที่สุดของทางเส้นนี้...ฮ่าฮ่า

[ninja250]

ทางสายนี้ระยะทาง120กิโลเมตร...แต่ต้องผ่านลำห้วยอยู่ทั้งหมด7ลำห้วย...บางลำห้วยก็ล่อไปซะครึ่งคันรถ...ปากห้วยยางเป็นลำห้วยแรก...รถต้องลุยครับสะพานข้างๆเขาให้คนเดินข้าม...ผมผ่านลำห้วยมาเกือบหมดเจอลำห้วยสุดท้ายก่อนเข้าหลวงพระบางมีรถบรรทุกของชาวบ้านและรถขนซุงติดอยู่ตรงตลิ่งทางขึ้น...ผมเล็งดูแล้วมีแค่ร่องโคลนเล็กๆชันๆที่จะผ่านไปได้...ร่องน้ำก็กว้างซะเกือบยี่สิบเมตรลึกเกือบครึ่งคันรถ...ผมรวบรวมกำลังใจใส่เกียร์หนึ่งค่อยๆลุยน้ำข้ามไป..เล็งร่องขึ้นฝั่งไว้ลื่นก็ลื่นเลียครัชกระตุกคันเร่ง...หนูดีกระโจนขึ้นเฉยเลยผ่านตรงนั้นมาได้โดยที่ตัวเองก็ยังงงๆอยู่ท่ามกลางเหล่าลาวมุงทั้งหลายที่เชียร์ให้ผมผ่านหรือเชียร์ให้รถผมดับกลางตลิ่งก็ม่ายรู้...ฮ่าฮ่า...รู้ซะมั่งตูเป็นมือระดับอนุบาลจากเมืองไทยนะเฟ้ย...อิอิ

[ninja250]

ผ่านหมู่บ้านปากห้วยยางมาแล้วทางก็เริ่มชันกันเลยครับบางที่ชันเกือบๆ45องศากันเลย...ลื่นก็ลื่น...บางแห่งเป็นดินโคลน..ไม่อยากคิดถึงหน้าฝนเลย...คงสุโค้ยกว่านี้มาก...ฮ่าฮ่า

[ninja250]

ฮ่าฮ่า....ยืนยันว่าทางนี้ไปหลวงพระบางครับ...มันคือถนนครับ...ผมไม่ได้หลงป่า...ฮ่าฮ่า

[ninja250]

ความดิบของธรรมชาติที่นี่ยังเหลืออยู่เยอะ...ผมจอดรถเพื่อสูดโอโซนของอากาศที่นี่อย่างเต็มปอด...พลัน!...หูผมก็แว่วๆเสียงเลื่อยยนต์มาเป็นระยะๆ...เฮ้อ!...อีกไม่นานที่นี่คงไม่เหลือความดิบชื้นของป่าให้ได้เห็นกันอีกแล้ว...ผมยืนเก็บภาพทั้งถ่ายภาพและจ้องจำให้มันอยู่ในสมองส่วนลึก...ว่าครั้งหนึ่งที่นี่เคยเป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดแห่งลุ่มแม่น้ำโขง...ผมนิ่งอยู่นาน...ไม่อยากให้ภาพเหล่านี้มันเลือนหายไป...

[ninja250]

อากาศเริ่มเย็นมากขึ้น...เวลา ณ ขณะนั้นบ่ายสามโมงกว่า...ผมเอาเสื้อกันหนาวอีกตัวมาสวมทับเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย...หนทางข้างหน้ายังอีกไกล...ผมยังสนุกกับทางเส้นนี้อยู่...บางครั้งรถผมไหลขณะลงเขาเพราะทางลื่นๆเฉียดๆเหวลึก...หันไปมองขนลุกซู่เลยครับ...หากพลาดพลั้งผมคงต้องเปลี่ยนแนวตัวเองมาเป็นทาร์ซาน ณ ป่าแห่งนี้แน่นอน...อึ๊ย!!!!!!เจี๋ยว