ขออ้างถึงกระทู้กลอนสักวาด้วยนะครับ
สักวา หมาน้อย กระจ้อยจิ๊ด
ตัวจิริด ขนยาว สีขาวหม่น
เป็นของเพื่อน ใกล้บ้าน มันซุกซน
สัปดน ขอข้าว บ้านเรากิน
ไม่ยอมกลับ บ้านมัน นอนฝันหวาน
ทำหมอบคลาน เคารพ ประจบผิน
ผูกสัมพันธ์ แน่นหนา เป็นอาจินต์
เพียงได้ยิน เสียงร่ำ จ้ำมาเอย
เป็นหมาพันธ์พุดเดิ้ล เจ้าของดูจะไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่นัก ไม่เคยมาตามถามไถ่ ปล่อยขนยาวสกปรก
รุงรัง จับมาอาบน้ำตัดขนให้หลายรอบแล้ว ค่อยดูเป็นหมาพุดเดิ้ลขึ้นมาบ้าง เดี๋ยวนี้นอนอยู่ในบ้านชั้น
ล่างทุกวันนานหลายเดือนแล้ว จะถ่ายรูปมาลงให้ดูวันหลัง
สักวา นี้แหละ เจ้าหมาน้อย
ตัวกระจ้อย ทีท่า น่าสงสาร
คงจะเป็น ลิขิต อดีตกาล
เคยประสาน อุปถัมภ์ เคยค้ำชู
คงขาดคน ใส่ใจ ในเรือนร่าง
ไม่สอางค์ สวยเพริศ ไม่เลิศหรู
กระดำด่าง แลไป ไม่น่าดู
จับขัดถู ออกมา น่าชมเอย