ฉันเคยเชื่อในความรัก
พี่งประจักษ์ว่ารักแท้มีที่ไหน
พอเวลาผ่านเวียนหมุนเปลี่ยนไป
หมดความร้กความจริงใจให้แก่กัน
แม้นความดีที่เราเห็นดีกันอยู่
แล้วจู่ๆมันก็กลายมองไม่เห็น
ความห่วงใยที่เคยให้และเคยเป็น
มันลางเลื่อนจนไม่เห็นเช่นดั่งเคย
ฉันเป็นฉันอย่างนี้ที่เธอเห็น
มิได้เป็นคนดีจากที่ไหน
มีความรักและหวังดีจากที่ใจ
ความห่วงใยมีให้เธอเสมอมา
ถึงแม่ว่าเธอไม่รู้ดูไม่ออก
แค่อยากบอกให้รู้ดูเถิดหนา
ใครปกป้องคุ้มภัยทุกเวลา
นี่ละหนาคนนี้ที่เธอลืม
มีรอยยิ้มอยู่ทุกเมื่อ ที่ใครเห็น
แต่ใจจริงแสนเจ็บปวด น้ำตาไหล
มันแน่นอยู่ทุกขณะ ในจิตใจ
มิอาจบอกใครได้ ให้รู้เลย
เพราะเช่นใด สิ่งใด ใจย่อมรู้
เคยเปิดดูบอกให้เห็น เป็นไฉน
ดำลึกดิ่งสุดขั้ว ของหัวใจ
เพราะไม่เคย มีใคร เข้าใจเรา...
มันเป็นกลอนที่อยากให้เขาอ่านนะแต่เก็บใว้จะดีกว่า เขาคงไม่ชึ้งก่ะเราหรอก
อ่านแล้วเศร้ามากกว่าซึ้งนะจ๊ะ รู้สึก หน่วงๆแปลกๆ เหมือนหายใจได้ไม่ทั่วท้อง
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
