>> สัมภเวสี ผีพเนจร << ตอน... " .. มั น ! ต า ม ม า .. "

[little girl]

ตื่นแล้วค่ะ  อ่านต่อได้แล้ว.....

[b'ngo-nga]

มารออ่าน

[Siranoi]

เช้า ๆ อย่างนี้ดื่มน้ำส้มคั้นสักแก้วชีวิตมีชีวาเลยแหละ

[little girl]

เหรอค่ะ......จะลองดื่มดูค่ะ  อยากได้ชีวิตมีชีวาค่ะ    มะคืนกลัวผีทั้งคืนเลย
ชีวิตเลยไม่มีชีวาค่ะ 

[Siranoi]

น้ำส้มคั้นมีประโยชน์ต่อร่างกายมากจ้า..
เพราะเป็นศูนย์รวมของวิตามินตั้งแต่  A - Z
หากไม่อยากทำดื่มเองก็สามารถเลือกซื้อได้ตามตูบกาดร้านค้า
ยี่ห้อเขามีประกันคือ สแปร๊ช

[พลายชุมพล]

อ่านแล้วตื่นเต้นดีครับ

[>_อนัตตา_<]

ยังไงต่อค่ะท่านอาจารย์ฯ ชีวิตหลังความตายน่ะค่ะ หนูอยากรู้ๆๆๆๆๆ 

 

[little girl]

ยังไงต่อค่ะท่านอาจารย์ฯ ชีวิตหลังความตายน่ะค่ะ หนูอยากรู้ๆๆๆๆๆ 

 

    สงสัยจะไม่ได้อ่าน ก็คราวนี้แหละ.............

[Siranoi]

 
ใจเย ๆ
ยังมะว่างเรยจ้า

[♡♡<Fairy>♡♡]

 ....มารออ่านต่อนะเจ้าคะ....อย่าทิ้งช่วงนานจิ...

[Siranoi]

ป 7
          เด็กสาวเล่าว่า...
          เมื่อวิญญาณออกจากร่าง  มีเด็กผู้หญิงอายุเท่าเธอคนหนึ่งมารอรับ...เธอไม่รู้จักว่าเป็นใคร  แต่เด็กคนนั้นยืนยันว่ารู้จักเธอดี
          “ ... เรียกเราว่า มายา เอาละ..ท่านตามเรามา อรตี ”
          เด็กหญิงที่ใช้ชื่อแทนตัวเองว่ามายา  คว้าข้อมือเธอไว้แล้วพาลอยไปในอากาศ  เธอตกใจมากพยายามแข็งขืนดิ้นรนไม่อยากไป  แต่ก็ไม่สามารถต้านทานอำนาจอะไรบางอย่างได้  ความคลางแคลงใจแห่งปฐมบทของการพบเจอ  การเรียกชื่อเธอว่า อรตี ก็ช่างเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยเสียนี่กะไร  เธอคิดไปว่าคงผิดฝาผิดตัวแน่นอน เพราะชื่อเธอคือ.. สายใจ! .. เส้นทางที่เคลื่อนตัวผ่านด้วยความเร็ว  แม้จะมีแสงสว่างตลอดทาง  แต่เธอก็ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใด ๆ ให้เป็นรูปเป็นร่างได้เลย
          เพียงชั่วอึดใจ  เธอก็มาปรากฏตัวอยู่ในศาลาทรงไทยอันกว้างใหญ่ไพศาล  ด้านในถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม  ท่ามกลางผู้คนเป็นจำนวนร้อยจำนวนพัน  แต่ละคนมีใบหน้าอันหม่นหมองเศร้าสร้อย  อาภรณ์ที่สวมใส่ก็ล้วนแต่ซีดเซียวรับกับใบหน้านัก  แต่แปลก..เสียงพูดคุย..เสียงหัวเราะ  เสียงร้องให้คร่ำครวญ..ไม่มีเกิดขึ้นหรือปรากฏให้ได้ยินเลย...ทุกอย่างเงียบงันไปหมด...นี่มันที่ใหนนะ!!??
          มายา...พาเธอลอยผ่านผู้คนมากมายจำนวนนั้น  แล้วไปเลือกนั่งพับเพียบคู่กันด้านหน้าสุด  หล่อนบอกให้เธอทำความเคารพผู้เป็นประธาน  ซึ่งกำลังนั่งหน้าถมึงทึง!  บนโซฟาชุดใหญ่และสูง... สายใจไม่กล้าสบสายตาคู่นั้นอีกได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง  เพราะสายตาคู่นั้นมันมีอำนาจน่ากลัวนักจนทำให้ร่างเธอสั่นเทาด้วยความเกรงกลัว
          หลังจากทำความเคารพแล้ว  ผู้เป็นประธานก็พยักหน้าให้กับมายาและเธอ  เป็นเชิงเข้าใจและรับรู้ในการมาปรากฏตัวของเธอ... แต่  ทันใดนั้น!! ประธานได้ใช้ค้อนขนาดใหญ่ทุบตูม!!  ไปที่โต๊ะ  แม้จะไม่รุนแรง  ผู้คนทั้งหมดก็ถึงกับผวา..ซึ่งรวมทั้งเธอด้วย  เสียงทุบนั้นมันเหมือนเข็มเกือบสิบเล่มพุ่งตรงมาปักขยี้หัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอ  จนร่างของเธอต้องสั่นเทาอีกครั้ง
          ... “ ... บัดนี้!!  ได้เวลาแล้ว  ขอให้ทุกท่านรีบไปแล้วรีบกลับ  มิเช่นนั้นเรา!!  ไม่สามารถช่วยอะไรท่านได้ ... ”
          เมื่อประธานพูดจบ  ร่างทุกร่างเรือนพันนั้น  ก็ล่องลอยกรูออกประตูไปด้วยความรวดเร็ว  เอ๊ะ!! เขาพากันไปใหนนะ??
          ... “ ... อรตี  ท่านจะกินอะไรก่อนหรือไม่ ... ”
          มายาหันมาถามซึ่งหล่อนก็ได้แต่เพียงส่ายหน้า
          ... “ ... ถ้าเช่นนั้นตามเรามา ... ”
          มายา รีบลุกขึ้นคว้าข้อมือพาเธอลอยออกประตูไป...

[♡♡<Fairy>♡♡]

...แหม...มาทีละท่อน....มันขาดตอนนะเจ้าคะเนี่ย...

[little girl]

ท่านอาจารย์มาเขียนกลางคืน  ช่างไม่เห็นใจคนอยู่กลางคืนบ้างเลยหนอ....
กลัวนะเจ้าค๊ะ

[>_อนัตตา_<]

ขอตอนต่อไปค่ะ กำลังลุ้น 

[Siranoi]

ป 8
          เมื่อออกมาพ้นศาลาใหญ่หลังนั้นและมองเหลียวหลังกลับไป  เธอถึงกับอ้าปากค้างตาเบิกโพลง...ตอนมาเธอมองอะไรไม่เห็นแม้แต่น้อยนอกจากดวงหน้าอันเปรี่ยมด้วยเมตตาของมายา  แต่ตอนนี้ทุกอย่างช่างแจ่มชัดดีเหลือเกิน...ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว  ภายในความมืดเธอกลับมองเห็นทุกอย่างได้ถนัดตา  ภาพศาลาอันถูกตกแต่งอย่างสวยงามเหมือนปราสาทราชวัง  บัดนี้..มันเป็นแค่ศาลเพียงตาสี่เสาทรงไทยเก่าคร่ำคร่าหลังเล็ก ๆ ข้างทางหลังหนึ่งแค่นั้นเอง  อนิจจา!!  นี่มันอะไรกัน??
          สายใจและมายามาปรากฏตัว  ณ  บ้านหลังหนึ่ง  เธอถึงกับสลดหน้าถอดสี  เพราะนี่คือบ้านของเธอเอง!  ภาพถ่ายขนาดใหญ่ตั้งเด่นอยู่ข้างหีบศพ..ซึ่งแน่นอนว่าจะเป็นศพใครอื่นไปไม่ได้นอกจากศพเธอเอง  เธอต้องน้ำตาอาบแก้มเมื่อมองเห็นใบหน้าอันเศร้าหมองของมารดา บิดาและเครือญาติที่กำลังจะนั่งล้อมวงรับประทานอาหารมื้อเย็นใกล้ ๆ หีบศพเธอ  ส่วนแขกเหรื่ออาหารทั้งหมดถูกจัดไว้บนโต๊ะยาวเหยียดไปตามเต๊นท์ที่กางไว้
          แม้เธอจะสามารถสัมผัสและรู้อะไร ๆ ได้เร็วกว่าวิญญาณดวงอื่น ๆ  แต่เธอก็ต้องพยายามหักห้ามใจไม่ไห้เข้าใกล้เขาเหล่านั้น  เพราะรู้ตัวดีว่าอยู่คนละสถานะกัน  อีกมายาก็ได้ห้ามเธอไว้ด้วยจิตสัมผัสโดยไม่ต้องพูดจากัน
          ... “ ... ค่ำวันพรุ่งนี้  เราจะนำท่านมาส่ง ... ”
          นั่นเป็นคำบอกเล่าผ่านการสื่อสารทางกระแสจิตของมายา  เด็กสาวใช้มือปาดน้ำตาด้วยอาลัย  หล่อนเองก็พึ่งประจักษ์  รู้ซึ้งถึงแก่นใจกับลักษณะอาการของผู้ที่กะลังสูญเสีย..สูญสิ้น...หรือสาบสูญ ..ของอันเป็นที่รัก..ที่พอใจ..สิ่งทั้งปวงเหล่านี้  หาได้เกิดขึ้นเฉพาะความรู้สึกของตัวเธอเองแต่เพียงฝ่ายเดียวไม่  บิดา-มารดา ญาติที่รักทั้งหลาย... ขณะนี้คงมีหัวใจ  ที่ทุกข์ทรมานไม่แพ้เธอเองดอกนะ
................
               “ ... ข้าวคำหนึ่ง  ให้เจ้า  เขาเคยป้อน
          เคยกล่อมนอน  ด้วยเพลง  บรรเลงหมาย
          นอนตักอุ่น  หลับใหล  ให้สบาย
          เขาพลีกาย  คุ้มภัย  จนใหญ่มาฯ ... ”
.................

[♡♡<Fairy>♡♡]

ฮือๆๆๆๆๆๆ.....

[Siranoi]

เป่นหยังจ้ะ..
ต้องขออภัยแฟน ๆ ทุกท่าน
ไม่ค่อยว่างที่จะมาต่อให้เลยจ้า
ต้องเดินทางตลอด..
วันนี้ก้ไปปรากฏตัวที่ อ.พญาเม็งราย
วกเข้า อ.เวียงเชียงรุ้ง
มุ่งหน้าเข้าสู่เวียงชัย

[Siranoi]

ป  9
          เมื่อคณะแม่บ้านจัดอาหารสำหรับเลี้ยงแขกเหรื่อเสร็จสิ้น  เหล่าปีศาจทั้งหลายที่คอยทีอยู่ตามมุมมืด  ก็พากันกระโดดขึ้นโต๊ะอาหารซึ่งจัดไว้เป็นแถวยาว  เท้าที่เปลื่อยเน่า เต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนอง  ขึ้นเหยียบย่ำปากถ้วยจานชาม  ไหลหยดย้อยลงในอาหารอย่างน่าขยะแขยง
          นิ้วมือบ้างยาวเรียวบ้างหนาเตอะ..เต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนองเช่นกัน  กำลังขยำขยุ้มฟูมฟาย  โซ๊ยกับข้าวกับปลาอาหารใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย  แต่น่าแปลก..ที่อาหารต่าง ๆ ไม่ได้ลดจำนวนหรือพร่องไปเลยแม้แต่น้อย...ทุกอย่างยังอยู่ครบเหมือนเดิม..ทั้ง ๆ ที่วิญญาณเหล่านั้นมีเป็นร้อยเป็นพัน..นี่มันอะไรกัน..!!
(โปรดติดตามตอนจบใน ป 10)
(และเฝ้าระวัง!! ติดตามเรื่องต่อไป ในกระทู้นี้)

[>_อนัตตา_<]

อึ๋ยยยย...น่ากลัวอ่ะเจ้า 

[Siranoi]

ป 10
          ไม่ถึง 5 นาทีต่อมา  ดวงวิญญาณทุกดวงก็รวมกลุ่มกัน  แล้วลอยออกจากงานด้วยความรวดเร็ว  ท่ามกลางความตลึงงันของสายใจ  นี่คงเป็นเพียงครั้งแรกกระมัง..?  เธอไม่คุ้นเคยกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเอาเสียเลย  ซึ่งผิดกับมายาที่เห็นเป็นเรื่องปกติธรรมดาของชีวิตสัมภเวสี  ซึ่งแต่ละคนต่างสั่งสมเสบียงกังมาน้อยเหลือเกิน  หรือวิญญาณบางดวงก็ไม่เคยได้สะสมไว้เลยเมื่อครั้งเป็นมนุษย์  เอ..!!  แล้วเสบียงที่ว่านี่  เขาสะสมกันอย่างไรนะ??  สักครู่ก็มีเสียงประกาศเชิญชวนให้บรรดาแขกเหรื่อและผู้มาช่วยงานรับประทานอาหารร่วมกัน!! .. อะจึ๋ย..!!  ..  แล้วท่านล่ะ??  หิวหรือยัง
..................
          และแล้วก็ถึงเวลา พรุ่งนี้ ของมายาที่ได้รับปากไว้ว่าจะนำดวงวิญญาณของสายใจมาส่ง
          “ ... แล้วเจอกันใหม่นะอรตี  ท่านจำไว้อย่างหนึ่งว่า  ชีวิตหนึ่ง ๆ ของโลกมนุษย์ที่ท่านอาศัยอยู่นั้น  มันมีเวลาสั้นนัก  และน้อยคนที่ข้าพเจ้าจะได้มีโอกาสเตือนเช่นนี้ ....”
          มายากล่าวสำทับ  เป็นอันเข้าใจในความหมายสำหรับสายใจ... เธอจึงก้าวขึ้นไปนั่งบนฝาโลงศพแล้วนอนทาบลงไปเพื่อให้กายกับจิตประกอบเข้ากันได้ดังเดิม  แม้เธอจะดิ้นอยู่ไปมา  แต่อนิจจา...  ดิ้นได้ก็แต่เพียงกายละเอียดของเธอเท่านั้น..เธอจึงหันไปมองมายาที่กำลังยืนดูอยู่ 
          กระแสจิตที่สายใจได้รับคือ.. ให้เข้าด้านข้าง  เธอจึงลุกขึ้นใหม่เอาสีข้างของเธอและร่างที่นอนแน่นิ่งชนกัน... ก่อนที่ความรู้สึกจะดับวูบ!!  เธอเห็นมายาโบกมือลาและส่งยิ้มแห่งเมตตาให้...
          “ ... ลาก่อนนะ..มายา ... ”

....................................

............ จบบริบูรณ์ ...........
1  เมษายน  2555