>> สัมภเวสี ผีพเนจร << ตอน... " .. มั น ! ต า ม ม า .. "

[>_อนัตตา_<]

    สิ่งนั้นคืออะไรค่ะ ตื้นเต้ลลลลลลลลล ตื่นเต้น
...(เบื๊อ..เบื่อ ชอบออกนอกเรื่องนี่) ...อิอิ ^^ เบื๊อ...เบื่อ ต้องมารอเหงกเนี้ย...
ที่แน่ ๆ ไม้สักคงต้นใหญ่มากน่ะค่ะ รอบเอวแม่ลิลลี่หลายต้น ฮ่าๆๆๆๆ

[Siranoi]

อะแฮ่ม!!
เข้ามากระแอมไอ..
ยังหาโอกาสลงบ่มิได้

[>_อนัตตา_<]

สงสัยคงขาดลานลงจอดน่ะค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปถางหญ้ารอเน้อ จะได้มีที่ลงน่ะค่ะ 

[Siranoi]

ป 4
๐๐๐๐
     มันคือเงาของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง..ที่ค่อย ๆ เคลื่อน ลอยผ่านไปมา ประตูบ้านบ้าง..ผ่านหน้าต่างบ้างอย่างน่ากลัว
     ก่อนที่จะเกิดภาพนี้ขึ้นครั้งใด..เหล่าบรรดาลูกศิษย์ของพรรคกะยาจกทั้งน้อยทั้งใหญ่ ก็เริ่มแหกปาก! ประสานเสียง เห่าหอนรับกันเป็นทอด ๆ เสียงดังระงม...!!!
     เดชะบุญ! ที่ภาพเหล่านั้น ฉายวับ ปรากฏให้เห็นแต่เพียงวิจิตราแต่เพียงผู้เดียว ขนลุกซู่..น่าเสียดายนัก ที่หล่อนแม้จะใจอ่อนแต่ก็ไม่เคยกลัวสิ่งเร้นลับเหล่านี้จนอกสั่นขวัญแขวน..และห้อย มาแต่ใหนแต่ไร
     " ป้าจ้ะ..ถ้าเราเห็นวิญญาณคนที่ตายแล้ว หรือเห็นผีนี่..มันจะเป็นอย่างไรบ้างจ้ะ "
     เป็นคำถามที่หล่อนบรรจุไส่กระบอกปืนอัดแน่นแทบทั้งคืน ครั้นเวลาเช้า ป้าสม จึงโดนยิงกระจาย
     " เอ..ป้าว่า ถ้าเค้ามาดีไม่ทำร้ายเรา ก็น่าจะเป็นสิ่งดีนะ "
     ป้าสมฝืนกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่อย่างยากลำบาก..เพราะค่อนข้างที่จะแน่ใจว่า ที่หมาเห่าหมาหอนเช่นเมื่อคืนที่ผ่านมานั้น..มันต้องมีอะไรสักอย่างสิน่า..
     " ที่ป้าว่าเป็นสิ่งดีน่ะ เพราะว่าเขาอาจเห็นเราเป็นคนดีมีศีลธรรมกระมัง จึงอยากจะได้ส่วนบุญส่วนกุศลด้วย "
     มิวายที่จะใช้หางตาเหลือบมองวิจิตรา เพื่อแอบสังเกตุการณ์
     " อืมส์..ป้าคิดอย่างนั้นหรือ.. "
     " จ้า คนเฒ่าคนแก่เขาว่ามาอย่างนั้นน่ะ "
     สายหน่อยสามีและลูกไปทำงานและโรงเรียน เธอจึงหอบหิ้วถังสังฆทานใบใหญ่ไปถวายพระในวัด ไม่ลืมที่จะอธิษฐานจิตตรวจน้ำเพื่ออุทิศส่วนบุญให้แด่สรรพสัตว์ทั้งปางด้วย
     กลางดึกของคืนหนึ่ง..ทุกคนในบ้านต้องตกใจตื่น ต่างวิ่งกรูไปที่ต้นเสียงทันทีเพราะมีเสียงปืนดังสนั่นขึ้น!!
     " เปรี้ยง! ๆ ๆ ๆ "

[Siranoi]

ป 5
๐๐๐๐๐
     " พ่อ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ...พ่อครับ!! "
     เสียงเจ้ามาร์คตะโกนดังลั่น พร้อมกับร่างที่กำลังวิ่งหน้าตาตื่นขึ้นบันใดชั้นสองมา..
แล้วทรุดฮวบ! กองอยู่หัวบันใด
     ทรงศักดิ์รีบวิ่งเข้าไปประคองบุตรชายในทันที ท่ามกลางความตกตะลึงของคนทั้งบ้าน
..
อุย..เน็ตดูเหมือนจะหลุด

[>_อนัตตา_<]

ว้า...อีกแร๊ะ กำลังตื่นเต้น ทุ๊กกกกทีเลยอ่ะเจ้า ต้องรออีกแย้วววววว 

[Siranoi]

อนัตตา...
ห้องกลอนมีเราอยู่แค่ 2 คน
เตรียมใบให้พร้อมนะ
จะเอาห้องกลอนไปจำนำ
รายได้ส่วนหนึ่งจะเอาไปบริจาคคนที่ตกน้ำแม่กกตาย..
มีข้อแม้ว่า..
ให้เจ้าตัวมารับเองที่..อนัตตา

[>_อนัตตา_<]

อะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก





หนูขอผ่านคร้า.....หนูกั๋วววววววววววววววววววว 

[Siranoi]

ป 5
๐๐๐๐๐
     " พ่อ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ...พ่อครับ!! "
     เสียงเจ้ามาร์คตะโกนดังลั่น พร้อมกับร่างที่กำลังวิ่งหน้าตาตื่นขึ้นบันใดชั้นสองมา..
แล้วทรุดฮวบ! กองอยู่หัวบันใด
     ทรงศักดิ์รีบวิ่งเข้าไปประคองบุตรชายในทันที ท่ามกลางความตกตะลึงของคนทั้งบ้าน
     " แม่...แม่ครับ!! "
เด็กหนุ่มโผเข้ากอดผู้เป็นบุพพการีทั้งสองแนบแน่น..
มนุษย์เรา แม้จะแข็งแกร่ง ทรหดอดทนเพียงใดก็ตาม พื้นฐานความรู้สึกผิด ชอบ ชั่ว ดี อบอุ่น..คลายใจ ยังคงมีมาตรฐานเป็นอ้อมกอดของบิดามารดาเสมอ
     " มันน่ากลัวมากพ่อ-แม่.. "
เขารายงานอย่างรวดเร็ว สายตามิวายจะเหลียวไปมองผ่านบันใดแทบทุกซี่
     " มาร์คยิงมันแต่..แต่มันไม่เป็นอะไรเลย ซ้ำยังกระโจนผ่านมาร์คไป..มันเป็นอะไรครับแม่..ผะ..ผี! ใช่ใหม??! "
วงแขนถูกกระชับแน่นขึ้นด้วยความรักตัวกลัวตาย
นี่แหละมนุษย์..เวลาพรากชีวิตผู้อื่น ไม่เคยคิดเลยหรือไรว่า ชีวิตใคร ๆ ก็รัก ถึงจะเป็นสัตว์ เขาก็คงหยิ่งศักดิ์ทนงตัวเหมือนมนุษย์เราดี ๆ นี่เอง
ครั้นพอเขาจะมาทวงคืน..ไฉนจึงต้องปฏิเสธบ่ายเบี่ยงไปด้วยเล่า??
     " มาร์คฟังแม่นะลูก.."
วิจิตรา พยายามเรียกสติของสองพ่อลูกคืนมา..ดูเหมือนเธอจะกลายเป็นผู้ที่เข้มแขงที่สุดในครอบครัวเสียแล้ว ผิดกับผู้เป็นสามีที่มีอาการหวาดกลัวไม่แพ้ลูกชาย
     " แม่ไม่รู้นะว่าลูกกับพ่อไปทำอะไรมา..แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ความเข้มแข็งเยี่ยงลูกผู้ชาย ที่จะยอมรับและต่อสู้กับสถานการณ์ด้วยความถูกต้อง หายไปใหนสิ้น?? "
หล่อนปลายหางตาไปทางสามี กระสุนนัดเดียวให้ได้นกสองตัว ใหน ๆ ก็ยิงแล้ว
ความกระดากอายเริ่มฉายแววในความรู้สึกของสองพ่อลูก ชายชาติทหารชาญชัย ใจเข้มแข็งทั้งสอง ต่างถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อม ๆ กัน
วิจิตรา ยังคงรักษาสีหน้าของผู้กำชัยไว้มั่น.. สายตาของหล่อนที่มองเขาทั้งสองเหมือนจะชำแระแทรกซึมให้รู้ตื้นลุกหนาบางอย่างระเอียดยิบ!!

[>_อนัตตา_<]

และแล้วฐานที่มั่นคงที่สุดของครอบครัวก็คือแม่น่ะค่ะ ผู้หญิงแท้จริงแล้วแข็งแกร่งยิ่งกว่า ความอดทนก็มีมากกว่าด้วยค่ะ 
แล้วไงต่อค่ะ ๆ 

[Siranoi]

ป.6
..............
     ไม้สักทองที่นำมาทำเสา, ทำไม้กระดาน ทุกแผ่น ทั้งวงกบหน้าต่าง ใหญ่โตรโหฐาน..โอ่อ่า มีหน้ามีตาในสังคม ทว่า เบื้องหลังมันถูกได้มาด้วยความไม่ชอบมาพากล แฝงไว้ด้วยรอยแปดเปื้อนอันน่าทุเรศทุรังสิ้นดี
     ช้างที่ใช้ชักลากลงมาจากป่าใหญ่เพียงตัวเดียว..ถูกใช้งานหามรุ่งหามค่ำ เพื่อให้ทันต่อเวลาของการสับหลีก สับเปลี่ยน ซ่อนเร้นจากสายตาเจ้าหน้าที่บ้านเมืองผู้ตงฉิน เพื่อให้ทันต่อการตีตรา นับจำนวนคละ คลุกเคล้ากระทั่งได้มาซึ่งความถูกต้องตามกฏหมายบ้านเมือง
     ความชราภาพของเจ้าช้างผู้น่าสงสาร...ถูกเจ้านายผู้ว่าจ้างให้เร่งนายครวญอย่างสาหัส กลางคืนเป็นควัน กลางวันเป็นไฟ ถึงกับล้ม! ในที่สุด
     ก่อนสิ้นใจ...น้ำตามันใหลเป็นทางยาว ความเคียดแค้นชิงชังคงประดังประเดถมทับจนคับแน่นในอก...แต่..รู้ใหม?? มันภูมิใจเป็นที่สุด ที่เฒ่าใจ..เจ้านายที่รักของมันคอยเคลียคลอคอยปัดพัดแมลงต่าง ๆ ที่บินมาใต่ตอมให้..มันรู้แต่เพียงว่า..มันแสนรักเจ้านายของมัน เพราะเฒ่าใจคือผู้ที่โอบอุ้มเลี้ยงดูมันมาตลอด..และมันก็รู้ด้วยว่าเฒ่าใจในขณะนี้..คงมีอาการและความรู้สึกที่ไม่แพ้มันเลย...
     

[Siranoi]

ยัง!...
ยังบ่มีเวลามาต่อเตื้อ..