ร่วมทำบุญด้วยกันไหมคะ^^(เพื่อนสนิทคนหนึ่งโพสในเฟส และร่วมแชร์)

[Animato]

ฉันชื่อปาลิดา ใยบัวเทศ ตอนนี้ฉันอายุ 37 ปี ก่อนหน้านี้ฉันเป็นครูสอนนักเรียน ระดับปวช.ปวส. ณ.โรงเรียนอาชีวะเอกชนแห่งหนึ่งของจังหวัดเชียงราย แต่ตอนนี้ฉันหันมาทำธุรกิจของตัวเอง ฉันต้องขอบอกทุกท่านก่อนว่า ฉันไม่มีเวลาว่างนักที่จะต้องมางานการกุศลแบบนี้แต่ความที่เคยเป็นเด็กกำพร้าขาดแม่และผ่านชีวิตที่เคยขาดที่พึ่งพิงมาก่อน จิตใต้สำนึกมันจึงสั่งให้ฉันต้องทำอะไรบางอย่างในวันนี้ฉันมีร้านขายเครื่องสำอางและเครื่องประดับของสตรีอยู่ที่ไนท์บาซาร์เชียงราย ที่ร้านของฉันตอนนี้มีลูกน้องช่วยในร้าน 6 คนทุกๆปีก็จะมีเด็กใหม่ๆมาขอสมัครเข้ามาทำงานตลอดส่วนใหญ่จะป็นเด็กนักเรียนที่ต้องการหารายได้นอกเวลาเรียน เพราะร้านของฉันเปิดตอน 5 โมงเย็นจนถึง 4 ทุ่มครึ่งทุกวัน หลังจากที่ฉันเปิดร้านมาหลายปีมีลูกน้องเข้า-ออก ช่วยงานในร้านเยอะมากจนจำไม่ได้ว่าเท่าไหร่ บางคนเรียนจบแล้วก็ขอลาออกไปทำงานที่ตัวเองเรียนมา บางคนตั้งท้องต้องขอลาออกไปเลี้ยงลูก บางคนฉันก็ให้ออกไปขายของเองจนตั้งตัว ได้เลย เป็นเถ้าแก่น้อยไปแล้ว และเช่นกันเมื่อไม่นานมานี้
ฉันก็ได้รับลูกน้องใหม่เข้ามาทำงานเด็กคนนี้เธอบอกฉันว่าเธอ ชื่อ"ชมพู่" เห็นครั้งแรกฉันไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ หน้าตาไม่ค่อยฉลาดไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยกล้าสบตา ถามอะไรก็เอาแต่ก้มหน้า แต่ไม่รู้เพราะอะไร ฉันถึงอยากรับเธอเข้ามาช่วยงานที่ร้าน (อาจป็นเพราะสายแห่งความหวาดกลัวที่เธอแอบมองมาที่ฉัน)ยังไม่จบแค่นั้นเธอยังพาน้องสาวเธอมาด้วยและบอกฉันว่าขอให้น้องสาวเธอทำงานที่นี้ด้วยได้ไหมไม่เอาค่าแรงก็ได้เพราะเธอมากับน้องเธอและต้องกลับด้วยกันฉันมารู้ทีหลังว่าชมพู่ขับรถมอเตอร์ไซค์ไม่เป็นและต้องให้น้องสาวมาส่งทำงานทุกวัน ฉันเลยบอกชมพู่ว่าลองฝึกงานดูสัก 3วันถ้าไม่ผ่านฉันก็ยังไม่รับเริ่มทำงานวันแรกๆชมพู่โดนฉันบ่นทุกวัน เธอยังเด็กและอาจไม่เคยทำงานที่ไหนเธอจึงทำอะไรไม่ค่อยคล่องแคล่วว่องไว น้องสาวชมพู่ซะอีกเธออายุแค่ 17 ปี ยังดูคล่องแคล่วกว่า ดูฉลาดและเรียนรู้อะไรได้เร็วกว่า เธอชื่อ "แสง" แต่ฉันชอบเรียกเธอว่า"ตัวเล็ก" และสุดท้ายเด็กทั้ง 2 คน ก็ไม่ทำให้ฉันผิดหวัง เด็กทั้ง 2 คน ตอนนี้ทำงานได้ดีมากและดีขึ้นเรื่อยๆสายตาแห่งความวาดกลัวก็เริ่มหมดไป การตัดสินใจอนุญาตให้เด็กทั้ง 2 คนเข้าทำงานในร้านฉันครั้งนั้นมันนำมาถึงเรื่องราวที่ฉันกำลังจะเล่าให้ทุกท่านทราบเหมือนที่ฉันทราบ...................
เมื่อเย็นวันหนึ่งฉันมาเปิดร้านตามปกติ 5 โมงครึ่ง ฉันสังเกตเห็นว่า ชมพู่มาทำงานคนเดียว ฉันถามชมพู่ว่าตัวเล็กไปไหน ชมพู่บอกฉันว่าน้องหนูไม่สบายปวดท้องมาก เมื่อวานกลับจากทำงานก็นอนนิ่งลุกขึ้นยืนแทบไม่ไหวและเช้าวันนี้ก็เหมือนจะเป็นไข้ด้วย ฉันฉุกคิดขึ้นได้ว่าชมพู่ขับรถไม่ได้นิ แล้วชมพู่มาทำงานยังไง ชมพู่บอกว่าโทรบอกให้เนไปรับ (เนเป็นลูกน้องในร้านของฉันอีกคนหนึ่ง) ฉันก็ถามอีกว่าแล้วขากลับจะกลับยังไง ชมพู่บอกว่าจะให้เนไปส่งและยังบอกอีกว่าหนูอยากพาน้องไปหาหมอแต่ขับรถไม่ป็น ฉันอดห่วงไม่ได้เพราะบ้านของชมพู่อยู่ไกลและค่อนข้างเปลี่ยวในเวลากลางคืน จึงบอกให้ลูกสาว (เมื่อฉันเป็นครูฉันรับเลี้ยงเด็กคนหนึ่งไว้เป็นลูกสาว เธอชื่อ ผักกาด)ฉันบอกให้ผักกาดไปดูตัวเล็กที่บ้านและพาออกมาหาหมอโดยให้ชมพู่นั่งไปเป็นเพื่อนและบอกชมพู่ว่าวันนี้ไม่ต้องทำงาน 3 ทุ่มกว่า ผักกาดกลับมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก ฉันถามผักกาดว่าเป็นยังไงบ้างลูก ผักกาดบอกฉันว่า หมอฉีดยาให้ตัวเล็กแล้วตัวเล็กคงเป็นไข้ทับฤดูและอาจมีภาวะขาดแคลเซียมจึงทำให้ปวดท้องมากและมีไข้สูง ฉันแอบเห็นว่าผักกาดหน้าตาแดงๆจึงถามต่อลูกเป็นอะไร ผักกาดบอกฉันว่าตอนพาตัวเล็กและชมพู่ไปส่งที่บ้านยายของเด็กทั้งสองซึ่งแก่มากพูดภาษาไทยไม่ได้ พูดได้แต่ภาษาอาข่า เธอยกมือไหว้ละร้องไห้ขอบคุณผักกาดที่พาหลานเธอไปหาหมอ ผักกาดบอกฉันว่าเป็นอะไรที่อึ้งสุดๆเห็นสภาพความเป็นอยู่ของเด็กทั้ง 2 คนแล้ว อยากให้หม่าม้าไปเห็นจัง เด็กทั้งสองทำงานกับฉันมาเกินหกเดือนแล้วฉันจึงรับทราบเรื่องนี้มาบ้างจากที่เคยสอบถามตัวเล็กและชมพู่เกี่ยวกับครอบครัวของพวกเธอ
ชมพู่บอกว่าแม่เธอเสียตั้งแต่คลอดน้องนั่นก็คือตัวเล็กยายเป็นคนเลี้ยงพวกเธอมา พ่อก็มีเมียใหม่ และเมียใหม่ของพ่อเธอชอบตีเธอและน้องยายจึงตัดสินใจเอาเธอทั้งสองมาเลี้ยงตามลำพัง ยายของเธอเป็นชาวเขาจนๆตัวคนเดียว เมื่อเธอทั้งสองเติบโตขึ้นจึงมีความคิดอยากออกมาหางานทำ เพราะตอนนี้ยายเธอแก่มากแล้วสายตาก็เริ่มจะมองไม่เห็น หมู่ของบ้านเธออยู่เลยหมู่บ้านห้วยปลากั้งไปนิดนึง เราเรียกแถวนั้นว่า บ้านดอย ชมพู่และตัวเล็กได้เรียนที่โรงเรียน สหศาสตร์ศึกษา เป็นโรงเรียนสำหรับเด็กชาวเขา ชมพู่และตัวเล็กมีมอเตอร์ไซค์เก่าๆที่พ่อเอามาทิ้งไว้ให้ใช้ไปโรงเรียน ด้วยความอยากมีเงินใช้เธอทั้งสองจึงพากันขับรถมาหางานทำที่ตลาดไนท์บาซาร์เชียงรายจนได้มาทำงานที่ร้านของฉัน ฉันเคยรับทราบเรื่องของเด็กสองคนเท่านี้
วันรุ่งขึ้นฉันตัดสินใจบอกให้ลูกสาวพาฉันไปที่บ้านของเด็กทั้งสองเพื่อดูอาการของตัวเล็กและอยากเห็นสภาพความเป็นอยู่ของพวกเธอและแล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็สร้างความปวดร้าวในใจให้ฉันไม่น้อย สภาพบ้านที่เธออยู่มันไม่เหมือนบ้าน มันเหมือนคอกม้า มันคือพื้นดินที่มีหลังคาข้างฝาสานด้วยไม้ไผ่ ห้องนอนกั้นด้วยไม้ไผ่สาน เตียงที่พวกเธอนอนสานด้วยไม้ไผ่เก่า มีมุ้งเก่าๆหมอนเก่าๆ ผ้าห่มขาดๆเสื้อผ้าของใช้ห้อย พรุงพรัง ฉันแอบสังเกตว่าของใช้ส่วนใหญ่ได้มาจากที่ฉันให้ทั้งนั้นเพราะตัวเล็กและชมพู่หุ่นเหมือนฉัน ฉันจึงชอบเอาเสื้อผ้า รองเท้า เสื้อหนาว ผ้าพันคอ มอบให้เด็กทั้งสองคนเสมอ ที่นี่ไม่มีที่นอน ไม่มีตู้เสื้อผ้า ไม่มีโต๊ะเขียนหนังสือไม่มีทีวีไม่มีตู้เย็น เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีอะไรเลย เท่าที่ฉันเห็นมีหม้อหุงข้าวเก่าๆ1 ใบ และเตารีดเก่าๆ อีก 1 ตัว สำหรับฉันแล้วที่นี่ไม่ได้เรียกว่าบ้าน 3 ชีวิตที่ต้องทนอยู่ในสภาพที่เรียกกันว่า "ความยากจน"ฉันมองทุกอย่างด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด ไม่อยากเชื่อว่าเด็กที่อยู่กับฉันทุกวัน ช่วยงานฉันด้วยรอยยิ้มที่สดใส เข้มแข็งและอดทน พวกเธอจะมีสภาพความเป็นอยู่ที่ลำบากเหลือเกิน ฉันถามเด็กทั้ง 2 คนว่า เวลาฝนตก หรือหมอกลงจัดๆ พวกเธอนอนกันได้ยังไง คำตอบคือ เราก็ไม่ได้นอน แล้วพวกเธออยู่กันสภาพนี้มานานแค่ไหน ตัวเล็กบอกว่านานมากแล้วจนจำไม่ได้ว่านานแค่ไหน ฉันเคยมีชะตาชีวิตแบบเด็กทั้ง 2 คนมาก่อนแต่ก็ไม่ถึงกับเลวร้ายขนาดนี้ ฉันถึงรู้ว่ามันโหดร้ายและน่ากลัวสำหรับพวกเธออย่างที่สุด ก่อนฉันจะกลับฉันมอบเงินจำนวนหนึ่งให้ยายของชมพู่และตัวเล็ก เธอยกมือไหว้ฉันแล้วเธอก็ร้องให้ และขอบคุณฉันเป็นภาษาอาข่า ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด แต่ฉันน้ำตาไหลและได้จับมือเธอไว้ก่อนที่จะพูดว่า คุณยายค่ะ หนูสัญญาว่าหนูจะกลับมาอีกและจะไม่กลับมาเฉยๆ หนูจะกลับมาทำให้ทุกอย่างที่นี่ดีขึ้น อย่างน้อยฝาบ้านก็จะต้องมิดชิด น่าฝนที่จะถึงนี้ทุกคนจะได้หลับกันได้ หนูสัญญา ชมพู่แปลให้ยายเธอฟังเป็นภาษาอาข่าเธอจับมือฉันและ เธอร้องไห้อีกครั้งคราวนี้ร้องดังกว่าเดิม จนทำให้เด็กทั้ง 2 คนร้องไห้ตามไปด้วย ไม่เว้นแม้กระทั่งฉัน
เป็นเรื่องที่ยากมากเรื่องหนึ่งในชีวิตของฉันที่ต้องขอความช่วยเหลือจากบุคคลอื่น แต่ลำพังฉันคนเดียวคงช่วยเหลือครอบครัวนี้ไม่ได้ และฉันเชื่อว่า เพื่อนๆของฉัน และบุคคลที่เป็นที่รักของฉันทุกคน เมื่อได้รับฟังเรื่องนี้แล้ว ฉันเชื่อว่าคงมีคนอยากสร้างบุญใหญ่ในครั้งนี้ร่วมกับฉัน อย่างน้อยที่สุด การมอบสิ่งดีๆให้กับมนุษย์โลกด้วยกันฉันเชื่อเหลือเกินว่ามันจะส่งผลให้ชีวิตของพวกเราไม่มีวันย่ำแย่ตกต่ำมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต และท่านใดที่จะร่วมช่วยมอบสิ่งดีๆหรือบริจาคทรัพย์เล็กๆน้อยๆ เพื่อปรับปรุงที่อยู่และซื้อหาของใช้จำเป็นให้พวกเธอ ฉันขอกราบขอบพระคุณทุกท่านแทนเด็กทั้ง 2 ด้วยค่ะ ฉันสัญญากับตัวเองว่าฉันจะไม่ทอดทิ้งเด็กทั้ง 2 คน จนกว่าพวกเธอจะเติบโต เข้มแข็ง และยืนหยัดอยู่ได้ด้วยตัวของเธอเอง

ปาลิดา ใยบัวเทศ
สโนว์ไวท์(เชียงราย ไนท์บาซ่า)