>>ปิดกระทู้ครับ - เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป<<

[bm farm]

- ช่วงนี้คงยังไม่ได้คุยกันสัก 2-3 วันนะครับ

พอดีคุณแม่ผมท่านล้มในห้องน้ำ ผมต้องไปเฝ้าที่ รพ. ครับ

เพื่อนๆ ก็ดูแลตัวเองกันดีดีด้วยนะครับ จนกว่าจะได้เจอกันใหม่

See you later 

 ...เอาใจช่วยแม่ลุงอัฐให้หายไวๆครับ

[conscious]

- ช่วงนี้คงยังไม่ได้คุยกันสัก 2-3 วันนะครับ

พอดีคุณแม่ผมท่านล้มในห้องน้ำ ผมต้องไปเฝ้าที่ รพ. ครับ

เพื่อนๆ ก็ดูแลตัวเองกันดีดีด้วยนะครับ จนกว่าจะได้เจอกันใหม่

See you later  

 ...เอาใจช่วยแม่ลุงอัฐให้หายไวๆครับ

- แหม เรียก"ลุงอัฐ"เต็มปากเต็มคำนะครับ จริงๆ แล้วหน้าคุณแก่กว่าผมตั้งเยอะ ฮิ ฮิ  

[conscious]

- ช่วงนี้คงยังไม่ได้คุยกันสัก 2-3 วันนะครับ

พอดีคุณแม่ผมท่านล้มในห้องน้ำ ผมต้องไปเฝ้าที่ รพ. ครับ

เพื่อนๆ ก็ดูแลตัวเองกันดีดีด้วยนะครับ จนกว่าจะได้เจอกันใหม่

See you later 

ขอให้หายไวไว หนา  แล้วไปโรงบาลไหนล่ะคุณอัฐ...?

- ขอบคุณมากครับคุณเต เดี๋ยวผมกำลังจะพิมพ์รายละเอียดลงกระทู้นี่ล่ะครับ 

[conscious]

วันนี้ท่าน con.มาแปลก คิดถึงคนไกล หรือไงน่ะ

- คนมันแปลกไงครับ ก็ต้องมาพร้อมกับเรื่องแปลกๆ ล่ะมั้ง อิอิ

ไม่ใช่หรอกครับ ผมขอไว้อาลัยให้กับความรู้สึกบางอย่างของตัวผมเองและก็ของเพื่อนๆ พี่น้องบางคนที่ต้องเจอะเจอกับความไม่สมหวังจากคนบางคนต่างหาก


สัจธรรมล้วนๆ เลย ที่ว่าใดใดในโลกล้วนอนิจจัง

จะสุขหรือว่าจะทุกข์ มันอยู่ที่ใจของตัวคุณเองทั้งนั้น  

มาไว้อาลัยหื้อความรู้สึกของตัวเก่าเจ้า แต่ตอนนี้ต้องการคนช่วยปลอบเจ้า บ่ใจ๋ซ้ำเติม แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

- เอาราคูมิน ไปกินสักกระป๋องมั้ยป้า  อิอิ 

[conscious]

ขอฝากเรื่องนี้ไว้เป็นแง่คิดเลยครับ เพราะว่าอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ สำหรับท่านใดที่คุณพ่อ คุณแม่ยังอยู่กับท่าน ขอโปรดจงดูแลท่านให้ดีที่สุดนะครับ


เรื่องนี้เกิดขึ้นในวันที่ 29 สิงหาคม ที่ผ่านมานี้เอง มันเป็นช่วงตอนบ่ายแก่ๆ ที่ผมกำลังหลับเกือบจะสนิทเนื่องจากฤทธิ์ของยาแก้แพ้ผื่นคัน (คลอเฟนิรามีน) เพราะผมค่อนข้างจะแพ้กับพวกอาหารค่อนข้างง่าย โดยเฉพาะอาหารที่มีสารพิษตกค้าง อย่างเช่น ปลาหมึกที่แช่ฟอร์มาลีน เป็นต้น หลังจากหม่ำอาหารกลางวันเข้าไปรู้สึกคันๆ ผมก็เลยล่อยาเข้าไป 2 เม็ด กำลังหลับสบายๆ ก็ได้ยินเสียงญาติมาเรียกด้วยเสียงอันดังมากๆ ว่าคุณแม่ของผมท่านล้มในห้องน้ำที่วัด


ผมก็เลยต้องตะเกียกตะกายลุกขึ้นอย่างเร็ว ต้องใช้คำว่าตะเกียกตะกายจริงๆ ครับ เนื่องจากว่า มันเพิ่งตื่นนอนและก็ง่วงจากฤทธิ์ของยามากๆ และผมก็ต้องรู้สึกแย่ๆ อีกครั้ง เนื่องจากว่ามีญาติที่อยู่ใกล้ๆ กันหลายบ้าน และทุกคนก็แค่มาแจ้งข่าว แต่ไม่ได้มีใครพาคุณแม่ของผมไปส่งที่ รพ. ก่อนเลย แต่ว่าช่างมันเหอะ ยังไงท่านก็เป็นคุณแม่ของผม ถึงจะมีอะไรที่ลำบากกว่านี้ผมก็ต้องทำให้ท่านได้

 

[conscious]

- หลังจากที่ได้ยินเสียงเรียก ผมก็รีบใส่เสื้อผ้า โดยเร็ว เพราะผมชอบนอนแก้ผ้ามันเย็นสบายดี    ส่วนเรื่องหน้าตาก็ไม่มีอะไรจะต้องห่วงเพราะว่าผมเป็นคนที่หน้าตาดีอยู่แล้ว อิอิ


พอผมขับรถไปถึงที่วัด ภาพที่ผมได้เห็นก็คือ คุณแม่ของผมกำลังร้องไห้ด้วยเสียงอันดังพอสมควร และไหล่กับแขนขวาของท่านตกลงมาต่ำกว่าระดับปกติอย่างเห็นได้ชัด  ท่านอยู่ท่ามกลางผู้คนอีกเยอะที่กำลังนุ่งขาวห่มขาวและก็พระเณรอีกตรึม แต่ทุกคนก็วิ่งกันไปวิ่งกันมา ไม่ทราบว่าจะวิ่งหาอะไรกันไม่ทราบ เห็นแล้ว งง จริงๆ เลย


ตอนนั้นในหัวสมองของผมก็นึกถึง รพ. ที่อยู่ใกล้บ้านที่สุด ก็คงจะต้องเป็น รพ. สงฆ์นี่แหละ ผมก็เลยบึ่งรถไปที่ รพ. สงฆ์ก่อนเลย คุณพยาบาลก็จิ้มยาระงับอาการปวดให้ก่อนเป็นลำดับแรก และก็ไปห้องเอ็กซเรย์ ปรากฎว่า กระดูกไหล่ของคุณแม่ผมหลุดและก็มีรอยร้าวด้วย


คุณหมอที่ รพ. สงฆ์บอกว่า ถ้าใน Case นี้ หมอไม่กล้าดึงให้ เพราะว่าถ้าแค่ไหล่หลุดธรรมดา หมอทำให้ได้ แต่ถ้ามีอาการกระดูกร้าว คงต้องส่งตัวไปยังที่ รพ. อื่นๆ ท่านก็เลยบอกให้ไปรถปี๊ป่อ (รถหวอของ รพ. นั่นล่ะครับ แต่ผมชอบเรียกรถปี๊ป่อ ตามเสียงไซเรนของมัน อิอิ)

[conscious]

- จากนั้น รถปี๊ป่อ ได้ส่งตัวคุณแม่ของผมไปที่โรงพยาบาลไทยก่อนเลย (มีญาติไปด้วย)

ส่วนตัวผมก็ได้ขับรถไปเอาบัตรต่างๆ ของคุณแม่ที่บ้านและก็เอายาลดความดันเพื่อที่จะติดไปให้คุณหมอที่ รพ. ดูเป็นตัวอย่าง

สรุปคือ ตั้งแต่ที่คุณแม่ของผมหกล้มในห้องน้ำของวัด จนกระทั่งถึงช่วงที่เข้าไปห้องผ่าตัดใช้ระยะเวลาประมาณ 7 ชั่วโมงจนกระทั่งรักษาอาการจนแล้วเสร็จ

ผมก็เลยได้ความรู้ใหม่ๆ เพราะว่าผมไม่เคยเข้าไปในโรงพยาบาลไทยเลย (ผมเกิดที่ รพ. นี้ก็จริง แต่ก็ไปอยู่กับคุณพ่อที่ กทม. ตั้งแต่ 1 ขวบ) เคยแต่ไปส่งญาติๆ ไปตรวจรักษา และผมก็รออยู่ในรถข้างนอกตลอด แต่ครั้งนี้ผมได้สัมผัสบรรยากาศด้วยตัวเองอย่างแท้จริง


ผมรู้สึกว่าคนไข้ที่ รพ. แห่งนี้เยอะมากๆ คุณหมอและพยาบาลทุกๆ ท่าน ก็คงจะเหนื่อยกันไม่ใช่น้อย และตอนที่ผมรอคุณแม่ที่อยู่ในห้องผ่าตัด ผมก็เลยลงมาเดินเล่นที่ลานจอดรถด้านหน้า ปรากฎว่าเจอแต่ภาพที่รถปี๊ป่อ พาคนเจ็บจากอุบัติเหตุมาส่งที่ รพ. อีกหลายคนเลยทีเดียว (โอ้ สยองจริงๆ เลือดและก็เลือดทั้งนั้น แหะๆ)

[conscious]

- หลังจากที่คุณแม่ของผมออกมาจากห้องผ่าตัด ปรากฎว่าวันนั้นเป็นวันที่คนไข้ของ รพ. ไทย เยอะมากจริงๆ เตียงก็เกือบจะเต็ม ในห้องของผู้ป่วยกระดูกหญิงรวมนั้นบรรยากาศมันดูค่อนข้างจะแออัด ผมก็เลยบอกคุณพยาบาลว่าผมขอเปลี่ยน รพ. ก็แล้วกันนะครับ หลังจากที่ทำเรื่องย้ายได้สักพักคุณแม่ของผมก็เลยได้ไปพักผ่อนที่ รพ. ศรีบุรินทร์ต่อ และผมก็ได้ให้ท่านอยู่ห้องเดี่ยวและจ้างคุณพยาบาลให้ดูแลเป็นพิเศษ


ปรากฎว่าเรื่องมันยังไม่จบครับ แต่เป็นเรื่องของน้องสาวของคุณแม่ของผมอีกราย (ขอเรียกว่าน้าเลยแล้วกันนะครับ)

ช่วงที่น้าของผมจะไปเยี่ยมคุณแม่ของผมที่ รพ. นั้น เธอได้ขี่รถมอเตอร์ไซด์และโดนรถปิ๊คอัพเฉี่ยวเข้าให้ ก็เลยเป็นเรื่องขึ้นมาอีกคน (เฮ้อ ซวยซ้ำซวยซ้อน) และที่แย่ก็คือ ลูกของเธอไม่มีใครอยู่สักคน มีลูก 3 คน ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกา 1 คน ส่วนอีก 2 คน ไปเรียนต่อที่ กทม.

น้าของผมได้ถูกส่งตัวไปที่ รพ. ไทย รวมเวลารักษาอาการต่างๆ เบ็ดเสร็จก็ล่อไปเกือบๆ จะตี 3 ผมก็เลยไปนอนเฝ้าน้าของผมที่ รพ. ไทยแทนญาติๆ คนอื่นๆ ซึ่งไปเฝ้าคุณแม่ของผมที่ รพ. ศรีบุรินทร์

[conscious]

- สำหรับเรื่องของคุณแม่ผม ตอนนี้ไม่มีอะไรที่น่าตื่นเต้นแล้วครับ เพราะว่าอยู่ในความดูแลของคุณพยาบาลและก็ญาติๆ บางคนอย่างดีพอสมควร หายห่วงไปได้เยอะเลย

จุดที่ผมอยากจะเล่าเรื่องมันมาอยู่ที่ตรงน้าสาวของผมนี่ล่ะครับ

เรื่องแรกคือ สถานที่จอดรถในเวลานั้นถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงที่ดึกแล้วก็ตาม ตอนตี 3 แต่ ณ บริเวณรอบๆ รพ. ไทยนั้น หาที่จอดรถได้ยากมากๆ รถจอดกันเต็มหมดเลย ผมเลยวนขับรถอยู่ 2 รอบ ถึงไปเจอที่จอดรถได้ 1 คันพอดี อยู่ด้านหลังประตูทางออกของ รพ. ไทยครับ

หลังจากนั้น ด้วยความง่วงของผม ผมก็เลยไปนอนสลบอยู่ข้างๆ เตียงของน้าที่นอนป่วยอยู่ พอถึงช่วงเช้าคุณหมอบอกว่า น้าของผมสามารถกลับบ้านได้แล้ว ผมก็เลยเก็บข้าวของของน้าและลงไปดูที่รถแต่ปรากฎว่า อ้าวรถกรูโดนล็อคล้อเสียแล้ว แถมยังจอดเด่นเป็นสง่าเลย มันจะไม่เด่นได้อย่างไรก็ถนนด้านหลังของ รพ. ไทย มันมีรถของผมจอดเพราะโดนล็อคล้ออยู่คันเดียวเอง อิอิ  

[conscious]

- ที่สะใจที่สุดในตอนนั้นก็คือ ผมลืมมือถือของตัวเอง ไม่ได้เอามาจากบ้าน และก็ได้นำมือถือของแม่ติดตัวมาแทน แต่ปรากฎว่าไม่มีวงเงินอยู่ในมือถือเลย ผมก็เลยต้องเดินไปเติมเงินที่ 7-11 ซึ่ง มันก็ไกลจากกันพอสมควร

สรุปคือ วันนั้นเป็นวันที่ผมเดินมาราธอนมากๆ ทั้งไปเดินที่ รพ. สงฆ์ และไปเดินขึ้นๆ ลงๆ ตึก รพ. ไทย เพื่อซื้อนมกับขนมปังให้กับพวกญาติๆ พร้อมกับคิดในใจว่ามันจะมากันทำไมวะ ไม่เห็นจะช่วยอะไรได้เลย แถมกรูยังจะต้องมาเดินซื้อน้ำกับขนมให้กินอีก เฮ้อ เหนื่อยใจจริงๆ อิอิ

แล้วผมก็ต้องขับรถพาญาติๆ ไปส่งที่บ้าน แล้วก็ขับรถกลับมาที่ รพ. ไทย เพื่อติดต่อพาคุณแม่ไปที่ รพ. ศรีบุรินทร์ แล้วก็ต้องขับรถกลับมาดูน้าสาวที่ รพ. ไทยอีกหน


* แต่จุดไคลแม็กซ์ของเรื่องมันอยู่ที่ตรงนี้ครับ

เรื่องบัตรทองของน้าสาวของผมนี่ล่ะ ตอนที่คุณหมอของ รพ. ไทยบอกว่าน้าสาวของผมกลับบ้านได้แล้ว ผมก็เลยต้องไปติดต่อเดินเอกสารต่างๆ และก็รับยา โอ้โฮเฮะ คนที่ รพ. ไทยเยอะมากจริงๆ ครับ ผมนึกว่ามีคอนเสริ์ทของ เบิร์ด ธงไชยมาทำการแสดงซะอีก หนทางที่ชั้นล่างมีแต่คนเต็มไปหมดเลย และก็มีรถเข็นเตียงนอนของคนไข้เยอะมากๆ และขั้นตอนของการทำเอกสารก็ละเอียดสุดๆ ผมแทบไม่อยากจะนับเลยว่า ตัวเองจะต้องเดินไปๆ มาๆ กี่รอบ เพราะว่ามันเดินเยอะจริงๆ ครับ รู้แต่ว่า ณ เวลานั้น ผมปวดขาไปหมดเลยครับ และก็ร้อนมากๆ แถมยังได้กินแค่แฮมเบอร์เกอร์ 1 อัน กับนม 1 กล่องเท่านั้น

[conscious]

- สรุปของเรื่องนี้ก็คือว่า  ผมมีญาติที่เยอะมากก็จริงอยู่ แต่พึ่งพากันแทบจะไม่ได้เลย

ผมต้องวิ่งหัวปั่นจริงๆ และผมก็ไม่ได้โทรหาใครเพิ่มเติม ทั้งๆ ที่ผมก็รู้จักคนอีกเยอะแยะ แต่ว่าผมเกรงใจ ไม่อยากจะนำเรื่องเดือดร้อนไปให้ใครครับ


สิ่งที่ผมประทับใจก็คือ การเดินเรื่องเอกสารใน รพ. ไทยครับ เพิ่งรู้ว่าขั้นตอนมันเยอะขนาดนี้ บอกตรงๆ ว่าบรมโคตรจะหงุดหงิด ไอ้คนที่ไม่รู้จักคำว่าคิว ก็ยังมีอีกเยอะ แต่มันก็ทำให้ผมรู้ตัวเองว่า เดี๋ยวนี้ผมมีความอดทนที่สูงส่งกว่าเดิมเยอะมากๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนรับรองได้เลยว่า จะต้องมีการกระโดดถีบคนเกิดขึ้นใน รพ. แน่นอน อิอิ


ต่อมาก็คือเรื่อง วงเงินในมือถือครับ ทำไมแม่งจะต้องมาหมดในวันนั้นด้วยนะ ผมหมายถึงมือถือของแม่ผมน่ะ มันก็เลยทำให้ผมต้องเดินถ่อไปที่ 7-11 อีก มันสนุกตรงไหนเนี่ย ที่ผมจะต้องเดินขึ้นๆ ลงๆ ไปๆ มาๆ ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ และญาติๆ กรูล่ะ ไอ้ที่มันมีเยอะๆ น่ะ มันไปตายห่....ที่ไหนกันหมด แง้...เปลี่ยนเรื่องดีกว่า พิมพ์แล้วรู้สึกอารมณ์มันขึ้น เดี๋ยวผมจะได้กระโดดถีบเครื่องคอมฯ อีก อิอิ

[conscious]

- สรุป จริงๆ แล้วครับ

ขอขอบคุณพิเศษ พี่พรหม แผนกเปรียบเทียบปรับของตำรวจจราจรจังหวัดเชียงราย ที่เมตตาน้องชายคนนี้เสมอมา ผมไม่รู้หรอกว่าพี่จะได้มาอ่านที่ผมพิมพ์ตรงนี้หรือไม่ แต่ผมขอขอบคุณพี่จากใจจริงๆ ครับ เพราะถ้าวันนั้นผมไม่ได้พี่ช่วย ผมคงจะต้องลำบากกว่านี้เยอะมากๆ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะไปจอดรถตรงนั้นจริงๆ เลยครับ รับรองได้ว่าผมไม่เคยมีนิสัยกร่างเพราะว่ารู้จักกับคนโน้นคนนี้ อยู่ในกมลสันดานของผมอย่างแน่นอน


ขอขอบคุณคุณหมอและคุณพยาบาลทุกๆ ท่าน ทุกๆ รพ. ครับ ที่ช่วยดูแลคุณแม่และก็น้าสาวของผมเป็นอย่างดี โดยเฉพาะที่ รพ. ไทย ผมเห็นสภาพเลยว่า คนป่วยมีมากจริงๆ คุณหมอกับคุณพยาบาลคงจะต้องเหนื่อยกันมากๆ เลยทีเดียว


ขอขอบคุณคุณพี่ที่ช่วยเข็นทั้งเก้าอี้และก็เตียงคนป่วยทุกๆ ท่านครับ ผมจำชื่อพี่ไม่ได้ เพราะว่ามันรีบ และผมก็ลืมถามชื่อ แต่ว่าผมจำหน้าพี่ๆ ได้ทุกคนครับ แล้วผมจะกลับไปตอบแทนให้ครับ รับรองได้ว่าคนอย่างผม ไม่เคยลืมบุญคุณของใครๆ จริงๆ ครับ


แต่มีอยู่คนนึงที่ผมไม่ประทับใจครับ เป็นคนที่ผมเจอในลิฟท์ที่ รพ. ไทยตอนที่ผมกำลังจะพาน้าสาวกลับบ้าน เพราะว่ารถของผมจอดอยู่ที่ด้านหลังของ รพ. ไทย หลังจากที่พี่พรหม ช่วยโทรมาให้ตำรวจช่วยปลดล็อคล้อรถให้แล้ว แต่น้าสาวของผมขอร้องให้คนเข็นรถช่วยเข็นไปด้านหลังได้ไหม ซึ่งพี่คนเข็นก็ยินดีที่จะเข็นไป แต่คนที่ผมเจอในลิฟท์กลับพูดออกมาว่า เข็นไปข้างหน้า รพ. พอแล้ว จะเข็นไปไกลๆ ทำไม โอ้โห บอกตรงๆ เลยว่า ผมล่ะเกลียดขี้หน้ามันจริงๆ มันไม่ได้เป็นคนเข็นซะหน่อย แต่พูดจาเสร่อมากๆ และคนอย่างผมน่ะ ก็ไม่เคยคิดที่จะให้ใครเหนื่อยฟรีๆ หรอกครับ คิดเอาเองละกัน ถ้าคนป่วยเป็นญาติของคุณบ้าง คุณจะคิดยังไง ไม่อยากจะแช่งว่ะ  แต่บอกตรงๆ ว่าตอนนั้น ผมอยากจะถุยน้ำลายใส่หน้าคุณจริงๆ นะ หน้าตาก็ดี๊ดี แต่ทำไมจิตใจต๊ำต่ำจังวะ


และผมก็ขอเบอร์ของพี่คนเข็นรถมาเรียบร้อยแล้ว อย่างน้อยที่สุด ผมก็ต้องมีของกลับไปตอบแทนน้ำใจของพี่คนเข็นรถให้น้าสาวของผมวันนั้นแน่ๆ

[conscious]

ขอขอบคุณเพื่อนๆ พี่น้อง ชาวเชียงรายโฟกัสบางท่าน ที่ได้ PM ไปแสดงความห่วงใยต่อคุณแม่ของผม อันนี้ถือว่าเป็นความจริงใจของคนในโลกไซเบอร์เน็ต ที่หลายๆ คนเคยบอกว่ามันไม่มีจริงหรอก แต่ผมว่ามันมีนะ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นส่วนน้อย แต่มันก็ยังมีให้ผมเห็น ให้ผมรับรู้ได้แล้วกัน

รวมถึงเพื่อนๆ ที่แสดงความห่วงใยในกระทู้นี้ทุกๆ คน ไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ น่ารักจริงๆ เลย

ไว้ถึงโอกาสที่เหมาะสมผมจะตอบแทนน้ำใจของท่านแน่นอนครับ รับรองได้ว่า คบกับผมแล้วท่านไม่เสียหลายแน่ๆ แต่ท่านอาจจะต้องเสียตัวแทน 555  

[ละอ่อนโบราณ]

อ่านจบแล้วนะตั้งแต่อักษรตัวแรกถึงตัวสุดท้าย
(ไม่น่าเชื่อว่าเราจะอ่านจบ  )
คุณพิมพ์ได้ผมก็อ่านได้ เพราะพิมพ์ยากกว่าอ่าน...จริงมั๊ย..

ขอให้คุณแม่และคุณน้าหายไวๆนะครับ
ขอให้บุญรักษาเทวดาคุ้มครอให้ท่านหายป่วย
ให้ท่านอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับลูกหลานไปนานๆครับ

[>_อนัตตา_<]

ขอขอบคุณเพื่อนๆ พี่น้อง ชาวเชียงรายโฟกัสบางท่าน ที่ได้ PM ไปแสดงความห่วงใยต่อคุณแม่ของผม อันนี้ถือว่าเป็นความจริงใจของคนในโลกไซเบอร์เน็ต ที่หลายๆ คนเคยบอกว่ามันไม่มีจริงหรอก แต่ผมว่ามันมีนะ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นส่วนน้อย แต่มันก็ยังมีให้ผมเห็น ให้ผมรับรู้ได้แล้วกัน

รวมถึงเพื่อนๆ ที่แสดงความห่วงใยในกระทู้นี้ทุกๆ คน ไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ น่ารักจริงๆ เลย

ไว้ถึงโอกาสที่เหมาะสมผมจะตอบแทนน้ำใจของท่านแน่นอนครับ รับรองได้ว่า คบกับผมแล้วท่านไม่เสียหลายแน่ๆ แต่ท่านอาจจะต้องเสียตัวแทน 555  

ขอเป็นกำลังใจให้สู้ ๆ นะลุง Con. ข้าพเจ้าก็เคยเจอเหมือนกันที่โรงพยาบาลเชียงรายประชานุเคราะห์ ตอนที่คุณตาเสีย ก็เข้าใจสถานการณ์เหมือนกันเจ้าว่าเป็นอย่างไร ขอให้คุณแม่กับคุณน้าหายเร็ว ๆ นะค่ะ และก็ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยเจ้า สู้ ๆ นะจ๊ะเพื่อน (ปล.ที่ว่าเสียตัวนี้โดยเฉพาะเพื่อนผู้ชายแม่นบ่เจ้า)

[เวียงเก่า]

วันนี้ท่าน con.มาแปลก คิดถึงคนไกล หรือไงน่ะ

- คนมันแปลกไงครับ ก็ต้องมาพร้อมกับเรื่องแปลกๆ ล่ะมั้ง อิอิ

ไม่ใช่หรอกครับ ผมขอไว้อาลัยให้กับความรู้สึกบางอย่างของตัวผมเองและก็ของเพื่อนๆ พี่น้องบางคนที่ต้องเจอะเจอกับความไม่สมหวังจากคนบางคนต่างหาก


สัจธรรมล้วนๆ เลย ที่ว่าใดใดในโลกล้วนอนิจจัง

จะสุขหรือว่าจะทุกข์ มันอยู่ที่ใจของตัวคุณเองทั้งนั้น  

มาไว้อาลัยหื้อความรู้สึกของตัวเก่าเจ้า แต่ตอนนี้ต้องการคนช่วยปลอบเจ้า บ่ใจ๋ซ้ำเติม แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มาจ่วยปลอบใจครับ เอ แล้วจะปลอบยังไงหล่ะเนึ่ย 
จะดี จะีร้าย ซักวันมันก็ผ่านไปครับ  สู้ๆ นะครับป้าจำปี

[conscious]

อ่านจบแล้วนะตั้งแต่อักษรตัวแรกถึงตัวสุดท้าย
(ไม่น่าเชื่อว่าเราจะอ่านจบ  )
คุณพิมพ์ได้ผมก็อ่านได้ เพราะพิมพ์ยากกว่าอ่าน...จริงมั๊ย..

ขอให้คุณแม่และคุณน้าหายไวๆนะครับ
ขอให้บุญรักษาเทวดาคุ้มครอให้ท่านหายป่วย
ให้ท่านอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับลูกหลานไปนานๆครับ

- ขอขอบคุณท่านละอ่อนโบราณด้วยครับ ตอนนี้ทุกคนก็อยู่ในขั้นปลอดภัยดีแล้ว แต่ว่าท่านพอจะมีพรที่ช่วยให้คุณแม่ของผมหายขี้สวกน้อยลงบ้างไหมครับ จะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง อิอิ 

[conscious]

ขอขอบคุณเพื่อนๆ พี่น้อง ชาวเชียงรายโฟกัสบางท่าน ที่ได้ PM ไปแสดงความห่วงใยต่อคุณแม่ของผม อันนี้ถือว่าเป็นความจริงใจของคนในโลกไซเบอร์เน็ต ที่หลายๆ คนเคยบอกว่ามันไม่มีจริงหรอก แต่ผมว่ามันมีนะ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นส่วนน้อย แต่มันก็ยังมีให้ผมเห็น ให้ผมรับรู้ได้แล้วกัน

รวมถึงเพื่อนๆ ที่แสดงความห่วงใยในกระทู้นี้ทุกๆ คน ไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ น่ารักจริงๆ เลย

ไว้ถึงโอกาสที่เหมาะสมผมจะตอบแทนน้ำใจของท่านแน่นอนครับ รับรองได้ว่า คบกับผมแล้วท่านไม่เสียหลายแน่ๆ แต่ท่านอาจจะต้องเสียตัวแทน 555  

ขอเป็นกำลังใจให้สู้ ๆ นะลุง Con. ข้าพเจ้าก็เคยเจอเหมือนกันที่โรงพยาบาลเชียงรายประชานุเคราะห์ ตอนที่คุณตาเสีย ก็เข้าใจสถานการณ์เหมือนกันเจ้าว่าเป็นอย่างไร ขอให้คุณแม่กับคุณน้าหายเร็ว ๆ นะค่ะ และก็ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยเจ้า สู้ ๆ นะจ๊ะเพื่อน (ปล.ที่ว่าเสียตัวนี้โดยเฉพาะเพื่อนผู้ชายแม่นบ่เจ้า)

- ขอบคุณจ้ะป้า แต่แหม ไอ้ตรง ป.ล. นี่มันสะกิดใจพิกลๆ ขอตอบว่า แล้วแต่ความหน้ามืดก็แล้วกัน อิอิ 

[conscious]

อ่านจบแล้วนะตั้งแต่อักษรตัวแรกถึงตัวสุดท้าย
(ไม่น่าเชื่อว่าเราจะอ่านจบ  )
คุณพิมพ์ได้ผมก็อ่านได้ เพราะพิมพ์ยากกว่าอ่าน...จริงมั๊ย..

ขอให้คุณแม่และคุณน้าหายไวๆนะครับ
ขอให้บุญรักษาเทวดาคุ้มครอให้ท่านหายป่วย
ให้ท่านอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับลูกหลานไปนานๆครับ

+1 ค่ะ

>>> เอ๊ะๆ อย่าบอกเน้อว่าเคยเจอหน้ากันที่โรงบาลไทย (30 สิงหาคม 2554)

- ขอบคุณมากๆ นะเจ๊  แต่ว่าที่โรงพยาบาลไทย ผมยังไม่เจอใครที่ดำๆ แบบเจ๊เลยนะ เจอแต่คนขาวๆ ทั้งนั้น ฮิ ฮิ 

[Beebie13]

อ่านจบแล้วนะตั้งแต่อักษรตัวแรกถึงตัวสุดท้าย
(ไม่น่าเชื่อว่าเราจะอ่านจบ  )
คุณพิมพ์ได้ผมก็อ่านได้ เพราะพิมพ์ยากกว่าอ่าน...จริงมั๊ย..

ขอให้คุณแม่และคุณน้าหายไวๆนะครับ
ขอให้บุญรักษาเทวดาคุ้มครอให้ท่านหายป่วย
ให้ท่านอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับลูกหลานไปนานๆครับ

ขอให้คุณแม่และน้าสาวกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมนะคะ เป็นกำลังใจให้ลุงcon นะคะ