โอ้ เป็นไปได้หรือนี่

[master-it]

แม่งูเหลือมตัวนึงได้วางไข่ทิ้งไว้โดยที่ไม่รู้เลยว่าในไข่ที่ตัวเองได้วาง ไว้มีไข่ไก่ปะปนอยู่ ครั้นเมื่อไข่จะฟักเป็นตัว แม่งูเหลือมจึงกลับมาที่รังของมันเพื่อที่จะมาดูหน้าลูกยามแรกเกิดแต่ทันใด นั้น ไข่ใบหนึ่งได้ฝักออกมาเป็นตัว(ลูกไก่) ด้วยความที่ลูกไก่แรกเกิดลืมตาจากเปลือกไข่ขึ้นมามองโลกครั้งแรก ก็ได้เห็นหน้าแม่งูเหลือม จึงเรียกว่า "แม่"

แม่งูเหลือม: !!!!!
ลูกไก่: แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่
(ด้วยความสับสน และงงงวยแม่งูเหลือมจึงปล่อยให้เลยตามเลย)
แม่งูเหลือม: จ๊ะ ลูก

เวลา ผ่านไป จนกระทั่งลูกงู(และลูกไก่)สามารถออกหาอาหารได้เองแม่งูเหลือมจึงจากไป อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่ลูกไก่กำลังหาอาหารอยู่นั่นเอง ได้มีหมาป่าตัวใหญ่กระโดดเข้ามาจู่โจมลูกไก่ ใช้เท้าของมันเหยีบค่อมลำตัวลูกไก่ไว้

หมาป่า: 555 เจ้าไม่มีทางหนีพ้นกงเล็บของข้าไปได้หรอก เจ้าจึงต้องเป็นอาหารของข้าในมื้อนี้
ลูกไก่: ไว้ชีวิตข้าเถอะ ข้ายังเด็ก เนื้อตัวก็ผอมเจ้ากินไม่อิ่มหรอก
(หมาป่าไม่ยอมฟังด้วยความหิวและบ้าคลั่ง จึงอ้าปากจะงับลูกไก่ "ทันใดนั้นเอง")
ลูกไก่เกิดนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นลูกงู จึงรัดหมาป่าตาย

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เกิดเป็นอะไรก็อย่าลืมกำพืดของตน

[WalkManUser]

แม่งูเหลือมตัวนึงได้วางไข่ทิ้งไว้โดยที่ไม่รู้เลยว่าในไข่ที่ตัวเองได้วาง ไว้มีไข่ไก่ปะปนอยู่ ครั้นเมื่อไข่จะฟักเป็นตัว แม่งูเหลือมจึงกลับมาที่รังของมันเพื่อที่จะมาดูหน้าลูกยามแรกเกิดแต่ทันใด นั้น ไข่ใบหนึ่งได้ฝักออกมาเป็นตัว(ลูกไก่) ด้วยความที่ลูกไก่แรกเกิดลืมตาจากเปลือกไข่ขึ้นมามองโลกครั้งแรก ก็ได้เห็นหน้าแม่งูเหลือม จึงเรียกว่า "แม่"

แม่งูเหลือม: !!!!!
ลูกไก่: แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่
(ด้วยความสับสน และงงงวยแม่งูเหลือมจึงปล่อยให้เลยตามเลย)
แม่งูเหลือม: จ๊ะ ลูก

เวลา ผ่านไป จนกระทั่งลูกงู(และลูกไก่)สามารถออกหาอาหารได้เองแม่งูเหลือมจึงจากไป อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่ลูกไก่กำลังหาอาหารอยู่นั่นเอง ได้มีหมาป่าตัวใหญ่กระโดดเข้ามาจู่โจมลูกไก่ ใช้เท้าของมันเหยีบค่อมลำตัวลูกไก่ไว้

หมาป่า: 555 เจ้าไม่มีทางหนีพ้นกงเล็บของข้าไปได้หรอก เจ้าจึงต้องเป็นอาหารของข้าในมื้อนี้
ลูกไก่: ไว้ชีวิตข้าเถอะ ข้ายังเด็ก เนื้อตัวก็ผอมเจ้ากินไม่อิ่มหรอก
(หมาป่าไม่ยอมฟังด้วยความหิวและบ้าคลั่ง จึงอ้าปากจะงับลูกไก่ "ทันใดนั้นเอง")
ลูกไก่เกิดนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นลูกงู จึงรัดหมาป่าตาย

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เกิดเป็นอะไรก็อย่าลืมกำพืดของตน

555555555 ไปเอาใหนมา นิ เป็นเรื่องเป็นราวเลย นึกว่า แม่งูเหลือมจะพุ้งมารัด ไหงเป็นไก่น้อยรัดหมาตายซ่ะงั้น 5555555555

[master-it]

อ่านวันละนิด จิตแจ่มใสนะครับ...

[konrukmear]

แม่งูเหลือมตัวนึงได้วางไข่ทิ้งไว้โดยที่ไม่รู้เลยว่าในไข่ที่ตัวเองได้วาง ไว้มีไข่ไก่ปะปนอยู่ ครั้นเมื่อไข่จะฟักเป็นตัว แม่งูเหลือมจึงกลับมาที่รังของมันเพื่อที่จะมาดูหน้าลูกยามแรกเกิดแต่ทันใด นั้น ไข่ใบหนึ่งได้ฝักออกมาเป็นตัว(ลูกไก่) ด้วยความที่ลูกไก่แรกเกิดลืมตาจากเปลือกไข่ขึ้นมามองโลกครั้งแรก ก็ได้เห็นหน้าแม่งูเหลือม จึงเรียกว่า "แม่"

แม่งูเหลือม: !!!!!
ลูกไก่: แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่
(ด้วยความสับสน และงงงวยแม่งูเหลือมจึงปล่อยให้เลยตามเลย)
แม่งูเหลือม: จ๊ะ ลูก

เวลา ผ่านไป จนกระทั่งลูกงู(และลูกไก่)สามารถออกหาอาหารได้เองแม่งูเหลือมจึงจากไป อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่ลูกไก่กำลังหาอาหารอยู่นั่นเอง ได้มีหมาป่าตัวใหญ่กระโดดเข้ามาจู่โจมลูกไก่ ใช้เท้าของมันเหยีบค่อมลำตัวลูกไก่ไว้

หมาป่า: 555 เจ้าไม่มีทางหนีพ้นกงเล็บของข้าไปได้หรอก เจ้าจึงต้องเป็นอาหารของข้าในมื้อนี้
ลูกไก่: ไว้ชีวิตข้าเถอะ ข้ายังเด็ก เนื้อตัวก็ผอมเจ้ากินไม่อิ่มหรอก
(หมาป่าไม่ยอมฟังด้วยความหิวและบ้าคลั่ง จึงอ้าปากจะงับลูกไก่ "ทันใดนั้นเอง")
ลูกไก่เกิดนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นลูกงู จึงรัดหมาป่าตาย

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เกิดเป็นอะไรก็อย่าลืมกำพืดของตน

555555555 ไปเอาใหนมา นิ เป็นเรื่องเป็นราวเลย นึกว่า แม่งูเหลือมจะพุ้งมารัด ไหงเป็นไก่น้อยรัดหมาตายซ่ะงั้น 5555555555

เฮียหม่ำแก พูดไว้ในช่วงละคร 3 ช่า ในชิงร้อย ครับ 

[saepor]

ขำดี ขอบคุณครับ

[iizang]

ขำๆดีค่ะ...ขำตอนไก่รัดหมาป่า////555+

[❦♡เอิงเอย♡❦]

เออนั้น ต๋ายเฮี๋ยละหมาป่า 

[ยาวเยียด]

 

    

[WalkManUser]

แม่งูเหลือมตัวนึงได้วางไข่ทิ้งไว้โดยที่ไม่รู้เลยว่าในไข่ที่ตัวเองได้วาง ไว้มีไข่ไก่ปะปนอยู่ ครั้นเมื่อไข่จะฟักเป็นตัว แม่งูเหลือมจึงกลับมาที่รังของมันเพื่อที่จะมาดูหน้าลูกยามแรกเกิดแต่ทันใด นั้น ไข่ใบหนึ่งได้ฝักออกมาเป็นตัว(ลูกไก่) ด้วยความที่ลูกไก่แรกเกิดลืมตาจากเปลือกไข่ขึ้นมามองโลกครั้งแรก ก็ได้เห็นหน้าแม่งูเหลือม จึงเรียกว่า "แม่"

แม่งูเหลือม: !!!!!
ลูกไก่: แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่ แม่
(ด้วยความสับสน และงงงวยแม่งูเหลือมจึงปล่อยให้เลยตามเลย)
แม่งูเหลือม: จ๊ะ ลูก

เวลา ผ่านไป จนกระทั่งลูกงู(และลูกไก่)สามารถออกหาอาหารได้เองแม่งูเหลือมจึงจากไป อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่ลูกไก่กำลังหาอาหารอยู่นั่นเอง ได้มีหมาป่าตัวใหญ่กระโดดเข้ามาจู่โจมลูกไก่ ใช้เท้าของมันเหยีบค่อมลำตัวลูกไก่ไว้

หมาป่า: 555 เจ้าไม่มีทางหนีพ้นกงเล็บของข้าไปได้หรอก เจ้าจึงต้องเป็นอาหารของข้าในมื้อนี้
ลูกไก่: ไว้ชีวิตข้าเถอะ ข้ายังเด็ก เนื้อตัวก็ผอมเจ้ากินไม่อิ่มหรอก
(หมาป่าไม่ยอมฟังด้วยความหิวและบ้าคลั่ง จึงอ้าปากจะงับลูกไก่ "ทันใดนั้นเอง")
ลูกไก่เกิดนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นลูกงู จึงรัดหมาป่าตาย

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เกิดเป็นอะไรก็อย่าลืมกำพืดของตน

555555555 ไปเอาใหนมา นิ เป็นเรื่องเป็นราวเลย นึกว่า แม่งูเหลือมจะพุ้งมารัด ไหงเป็นไก่น้อยรัดหมาตายซ่ะงั้น 5555555555

เฮียหม่ำแก พูดไว้ในช่วงละคร 3 ช่า ในชิงร้อย ครับ 

มันตึงน่อออ อ้ายหม่ำ นิ 5555555

[นักรบแดนใต้]

  หักมุมเลยท่าน 5+++

[differ-autoparts]

 

[framezasabi]

สุดยอด

[8inw]

เออนั้น ดีสะดูหมาป่า โดนไก่ฆ่าต๋าย 

[ttyy]

 

[อินดี้ อินดี้]

นึกว่าโดนไก่เพ่อ

[blue dragon]

ก็นึกว่าไก่จะจิ๊กตาหมาป่า
กล๋ายเป็นไก่รัดหมาป่าต๋าย..เอ่อ..นั่นเต๊อะ

[yammypoly]

ก็นึกว่าไก่จะจิ๊กตาหมาป่า
กล๋ายเป็นไก่รัดหมาป่าต๋าย..เอ่อ..นั่นเต๊อะ

แล้วตกลงไก่น้อยเป็นตัวอะไร

[blue dragon]

ก็นึกว่าไก่จะจิ๊กตาหมาป่า
กล๋ายเป็นไก่รัดหมาป่าต๋าย..เอ่อ..นั่นเต๊อะ

แล้วตกลงไก่น้อยเป็นตัวอะไร

เออ..แต้เนอะ..แล้วตกลงไก่น้อย มันเอาส่วนไหนรัดหมาป่านี่...