วินัย

[yodying]

เรื่องเล่าประทับใจกรณี “สึนามิ” ญี่ปุ่น ตอน 1 (น่าอ่านมากครับ)

มีเรื่องจริงที่ประทับใจเกิดขึ้นมากมายในสังคมชาวญี่ปุ่นผู้กล้าหาญ มีวินัย และเสียสละ เป็นเรื่องจริงที่สร้างความหวังบนคราบน้ำตาของผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์และผู้ที่ได้อ่านได้พบเห็น ตั้งแต่เรื่องใหญ่โตถึงเรื่องเล็กๆ

เด็กน้อยญี่ปุ่นมากมายมีเรื่องราวที่ถูกบันทึกไว้ อย่างเช่นบันทึกของ ฮา มินท์ ตัน ชาวเวียตนามที่ทำงานอยู่ในญี่ปุ่นบันทึกถึงเรื่องราวที่เขาประสบกับตัวเอง และส่งบันทึกไปให้ New American Media ความบางตอนบอกว่า........

“....เด็กชายญี่ปุ่นคนหนึ่งที่ให้บทเรียนกับผมว่า ศักดิ์ศรีของการเกิดเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ควรจะเป็นอย่างไร คืนก่อนผมถูกส่งไปที่โรงเรียนสอนภาษาแห่งหนึ่งเพื่อช่วยองค์กรการกุศลจัดตั้ง หน่วยแจกอาหารให้ผู้ประสบภัย พวกเขาเข้าคิวเป็นแถวเคี้ยวคดยาวอย่างกับงูเลื้อย

แล้วผมก็พบ เด็กผู้ชายอายุราวๆ 9 ขวบ คนหนึ่ง เขาสวมแค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเท่านั้น มันหนาวมากและเขาก็อยู่ท้ายๆ แถวโน่น ผมกลัวว่ากว่าจะถึงคิวของเขาอาหารที่แจกก็อาจจะหมดเสียก่อน ผมก็เลยพูดคุยกับเขา

เขาเล่าว่าเขาอยู่ที่โรงเรียน ตอนเกิดเหตุแผ่นดินไหว พ่อของเขาทำงานอยู่ใกล้ๆ กำลังขับรถมารับเขา ขณะนั้นเขาอยู่บนระเบียงชั้น 3 ของโรงเรียน เห็นรถของพ่อถูกคลื่นซึนามิกวาดไปต่อหน้าต่อตา ผมถามถึงแม่ของเขา เขาบอกว่าบ้านของเขาอยู่ใกล้ๆ ชายหาด คิดว่าแม่กับน้องสาวก็คงไม่อยู่แล้ว เขาสั่นหน้าและป้ายน้ำตาเมื่อผมถามถึงญาติๆ

เขาหนาวจนตัวสั่นผมเลยเอาแจ็กเก็ตเครื่องแบบของผมห่มให้เขา ห่ออาหารปันส่วนของผมก็เลยหล่นออกมา ผมเก็บขึ้นมาและส่งให้เขาพร้อมกับบอกว่า

“กว่าจะถึงคิวหนูอาหารอาจจะหมดแล้วก็ได้ เอานี่ไปกินเสียก่อนนะ ผมกินอิ่มแล้ว”

00000000000000000000000000000000

เด็กชายรับอาหารไปพร้อมกับโค้ง ผมคิดว่าเขาจะกินมันทันทีแต่ไม่ใช่ เขาเอาห่ออาหารเดินไปวางรวมกับกองอาหารที่กำลังแจกอยู่ ผมอึ้งไปเลย ผมถามว่าเอาไปไว้ตรงนั้นทำไม ทำไมไม่กินเสีย เขาตอบว่า

“ก็ผมเห็นมีคนอีกตั้งเยอะที่หิวกว่าผม ผมเอาไปรวมไว้จะได้แบ่งกันได้ทั่วถึง”

000000000000000000000000000000

ผม เบือนหน้าหนีเพื่อจะได้ไม่มีใครเห็นน้ำตาของผม

สังคมไหนนะที่ผลิตเยาวชนอายุ 9 ขวบ ให้เข้าใจถึงการเสียสละอันยิ่งใหญ่เช่นนี้…

ต้องเป็นสังคมที่ยิ่งใหญ่…เป็นประชาคมที่ยิ่งใหญ่....

000000000000000000000000000000

[teetee2011]

สุดยอดของความเป็นมนุษย์  มน (อ่านว่า มะนะ) แปลว่าใจ +  อุสะยะ แปลว่า สูง  รวมแล้วอ่านมนุษย์
ซึ่งแปลว่าผู้มีจิตใจสูง   ครับหนูเป็นมนุษย์จริง ๆ ไม่ใช่คนธรรมดา

[simplack]

นับถือน้ำใจเด็กคนนี้เลยคับ

[กลัวที่ไหน]

อ่านแล้ว ไม่แปลกใจเลย ว่าทำมัยต่างชาติที่ไม่ริดรอนสิทธิส่วนบุคคล และสอนให้เยาวชนคิดเองได้ ถึงเจริญรุ่งเรือง

[ขี้เหล้าอาวุโส]

ถ้าเป๋นประเทศไทยลู่กั๋นจ๋นปอฆ่ากั๋นต๋ายแน่

[Miss Espresso.]

ถ้าเป๋นประเทศไทยลู่กั๋นจ๋นปอฆ่ากั๋นต๋ายแน่

+1000000
ไม่ได้เหมารวมแต่99.99  ใช่แน่นอน

[tung 7737]

เรื่องเล่าประทับใจกรณี “สึนามิ” ญี่ปุ่น ตอน 1 (น่าอ่านมากครับ)

มีเรื่องจริงที่ประทับใจเกิดขึ้นมากมายในสังคมชาวญี่ปุ่นผู้กล้าหาญ มีวินัย และเสียสละ เป็นเรื่องจริงที่สร้างความหวังบนคราบน้ำตาของผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์และผู้ที่ได้อ่านได้พบเห็น ตั้งแต่เรื่องใหญ่โตถึงเรื่องเล็กๆ

เด็กน้อยญี่ปุ่นมากมายมีเรื่องราวที่ถูกบันทึกไว้ อย่างเช่นบันทึกของ ฮา มินท์ ตัน ชาวเวียตนามที่ทำงานอยู่ในญี่ปุ่นบันทึกถึงเรื่องราวที่เขาประสบกับตัวเอง และส่งบันทึกไปให้ New American Media ความบางตอนบอกว่า........
 สุดยอดแท้ๆครับ

“....เด็กชายญี่ปุ่นคนหนึ่งที่ให้บทเรียนกับผมว่า ศักดิ์ศรีของการเกิดเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ควรจะเป็นอย่างไร คืนก่อนผมถูกส่งไปที่โรงเรียนสอนภาษาแห่งหนึ่งเพื่อช่วยองค์กรการกุศลจัดตั้ง หน่วยแจกอาหารให้ผู้ประสบภัย พวกเขาเข้าคิวเป็นแถวเคี้ยวคดยาวอย่างกับงูเลื้อย

แล้วผมก็พบ เด็กผู้ชายอายุราวๆ 9 ขวบ คนหนึ่ง เขาสวมแค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเท่านั้น มันหนาวมากและเขาก็อยู่ท้ายๆ แถวโน่น ผมกลัวว่ากว่าจะถึงคิวของเขาอาหารที่แจกก็อาจจะหมดเสียก่อน ผมก็เลยพูดคุยกับเขา

เขาเล่าว่าเขาอยู่ที่โรงเรียน ตอนเกิดเหตุแผ่นดินไหว พ่อของเขาทำงานอยู่ใกล้ๆ กำลังขับรถมารับเขา ขณะนั้นเขาอยู่บนระเบียงชั้น 3 ของโรงเรียน เห็นรถของพ่อถูกคลื่นซึนามิกวาดไปต่อหน้าต่อตา ผมถามถึงแม่ของเขา เขาบอกว่าบ้านของเขาอยู่ใกล้ๆ ชายหาด คิดว่าแม่กับน้องสาวก็คงไม่อยู่แล้ว เขาสั่นหน้าและป้ายน้ำตาเมื่อผมถามถึงญาติๆ

เขาหนาวจนตัวสั่นผมเลยเอาแจ็กเก็ตเครื่องแบบของผมห่มให้เขา ห่ออาหารปันส่วนของผมก็เลยหล่นออกมา ผมเก็บขึ้นมาและส่งให้เขาพร้อมกับบอกว่า

“กว่าจะถึงคิวหนูอาหารอาจจะหมดแล้วก็ได้ เอานี่ไปกินเสียก่อนนะ ผมกินอิ่มแล้ว”

00000000000000000000000000000000

เด็กชายรับอาหารไปพร้อมกับโค้ง ผมคิดว่าเขาจะกินมันทันทีแต่ไม่ใช่ เขาเอาห่ออาหารเดินไปวางรวมกับกองอาหารที่กำลังแจกอยู่ ผมอึ้งไปเลย ผมถามว่าเอาไปไว้ตรงนั้นทำไม ทำไมไม่กินเสีย เขาตอบว่า

“ก็ผมเห็นมีคนอีกตั้งเยอะที่หิวกว่าผม ผมเอาไปรวมไว้จะได้แบ่งกันได้ทั่วถึง”

000000000000000000000000000000

ผม เบือนหน้าหนีเพื่อจะได้ไม่มีใครเห็นน้ำตาของผม

สังคมไหนนะที่ผลิตเยาวชนอายุ 9 ขวบ ให้เข้าใจถึงการเสียสละอันยิ่งใหญ่เช่นนี้…

ต้องเป็นสังคมที่ยิ่งใหญ่…เป็นประชาคมที่ยิ่งใหญ่....

000000000000000000000000000000

สุดยอดครับ

[kadangna]

เรื่องเล่าประทับใจกรณี “สึนามิ” ญี่ปุ่น ตอน 1 (น่าอ่านมากครับ)

มีเรื่องจริงที่ประทับใจเกิดขึ้นมากมายในสังคมชาวญี่ปุ่นผู้กล้าหาญ มีวินัย และเสียสละ เป็นเรื่องจริงที่สร้างความหวังบนคราบน้ำตาของผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์และผู้ที่ได้อ่านได้พบเห็น ตั้งแต่เรื่องใหญ่โตถึงเรื่องเล็กๆ

เด็กน้อยญี่ปุ่นมากมายมีเรื่องราวที่ถูกบันทึกไว้ อย่างเช่นบันทึกของ ฮา มินท์ ตัน ชาวเวียตนามที่ทำงานอยู่ในญี่ปุ่นบันทึกถึงเรื่องราวที่เขาประสบกับตัวเอง และส่งบันทึกไปให้ New American Media ความบางตอนบอกว่า........

“....เด็กชายญี่ปุ่นคนหนึ่งที่ให้บทเรียนกับผมว่า ศักดิ์ศรีของการเกิดเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ควรจะเป็นอย่างไร คืนก่อนผมถูกส่งไปที่โรงเรียนสอนภาษาแห่งหนึ่งเพื่อช่วยองค์กรการกุศลจัดตั้ง หน่วยแจกอาหารให้ผู้ประสบภัย พวกเขาเข้าคิวเป็นแถวเคี้ยวคดยาวอย่างกับงูเลื้อย

แล้วผมก็พบ เด็กผู้ชายอายุราวๆ 9 ขวบ คนหนึ่ง เขาสวมแค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเท่านั้น มันหนาวมากและเขาก็อยู่ท้ายๆ แถวโน่น ผมกลัวว่ากว่าจะถึงคิวของเขาอาหารที่แจกก็อาจจะหมดเสียก่อน ผมก็เลยพูดคุยกับเขา

เขาเล่าว่าเขาอยู่ที่โรงเรียน ตอนเกิดเหตุแผ่นดินไหว พ่อของเขาทำงานอยู่ใกล้ๆ กำลังขับรถมารับเขา ขณะนั้นเขาอยู่บนระเบียงชั้น 3 ของโรงเรียน เห็นรถของพ่อถูกคลื่นซึนามิกวาดไปต่อหน้าต่อตา ผมถามถึงแม่ของเขา เขาบอกว่าบ้านของเขาอยู่ใกล้ๆ ชายหาด คิดว่าแม่กับน้องสาวก็คงไม่อยู่แล้ว เขาสั่นหน้าและป้ายน้ำตาเมื่อผมถามถึงญาติๆ

เขาหนาวจนตัวสั่นผมเลยเอาแจ็กเก็ตเครื่องแบบของผมห่มให้เขา ห่ออาหารปันส่วนของผมก็เลยหล่นออกมา ผมเก็บขึ้นมาและส่งให้เขาพร้อมกับบอกว่า

“กว่าจะถึงคิวหนูอาหารอาจจะหมดแล้วก็ได้ เอานี่ไปกินเสียก่อนนะ ผมกินอิ่มแล้ว”

00000000000000000000000000000000

เด็กชายรับอาหารไปพร้อมกับโค้ง ผมคิดว่าเขาจะกินมันทันทีแต่ไม่ใช่ เขาเอาห่ออาหารเดินไปวางรวมกับกองอาหารที่กำลังแจกอยู่ ผมอึ้งไปเลย ผมถามว่าเอาไปไว้ตรงนั้นทำไม ทำไมไม่กินเสีย เขาตอบว่า

“ก็ผมเห็นมีคนอีกตั้งเยอะที่หิวกว่าผม ผมเอาไปรวมไว้จะได้แบ่งกันได้ทั่วถึง”

000000000000000000000000000000

ผม เบือนหน้าหนีเพื่อจะได้ไม่มีใครเห็นน้ำตาของผม

สังคมไหนนะที่ผลิตเยาวชนอายุ 9 ขวบ ให้เข้าใจถึงการเสียสละอันยิ่งใหญ่เช่นนี้…

ต้องเป็นสังคมที่ยิ่งใหญ่…เป็นประชาคมที่ยิ่งใหญ่....

000000000000000000000000000000

+1000
สุดยอดน้ำใจจิงๆค่ะ

[eakmyworld]

ถ้าเป๋นประเทศไทยลู่กั๋นจ๋นปอฆ่ากั๋นต๋ายแน่

+1000000
ไม่ได้เหมารวมแต่99.99  ใช่แน่นอน

โดยเฉพาะ......