แนะนําเวบเกี่ยวกับล้านนา

การย้ายถิ่นฐานในสมัยโบราณ

ในยุคแรกนั้นประเทศไทยส่วนใหญ่ถูกปกครองโดยอาณาจักรอื่น ( โดยเฉพาะ มอญ และ เขมร ) ชนพื้นเมืองประกอบขึ้นด้วยชนหลายเผ่าพันธุ์ ( ลื้อ ละว้า และทางใต้คือมาเลย์ ) ในตอนนั้นคริสต์ศตวรรษที่ 11 ชนเผ่าไทได้ตั้งถิ่นฐานในหุบเขาเจ้าพระยาซึ้งเป็นพื้นที่ใจกลางอาณาจักรปัจจุบันและยังเคยเป็นศูนย์กลางของอาณาจักรมอญทวารวดีด้วย ส่วนทางเหนือชาวไทสร้างอาณาจักรอันมั่งคงขึ้นที่นครโยนก ( เชียงแสน และ พะเยา สุโขทัยยังเป็นอาณานิคมของนครวัตอยู่ซึ่งประชากรส่วนใหญ่เป็นไท คำว่า ไท หมายถึง “ มนุษย์ “ ( หรือ บางทีอาจหมายถึง บุคคลผู้มีความสง่างาม ซึ่งตรงข้ามกับ ศัตรูนอกศาสนา คนป่า หรือ ทาส ) เคยเป็นแหล่งปลูกข้าวที่แรกของโลก มี อารยะธรรมโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ ทางกด้านการทอผ้า และการหล่อเครื่องทองเหลือง คนไทค่อยๆ เข้าอยู่อาศัยในบริเวณเอเชียอาคเนย์ โดยส่วนใหญ่อพยพมาจากชายฝั่งตะวันออกในปัจจุบันมีชาวไทประมาณ 100 ล้านคนโดยแยกออกได้เป็น 80 เผ่า และมีภาษาพูดที่มาจากตระกูลเดียวกันกว่าครึ่ง ของชาวไทเหล่านี้อาศัยอยู่ในประเทศไทย

เป็นเวลากว่า 1,000 ปี จนถึงราว 500 ปีทีแล้ว ชาวไทได้ขยายเผ่าพันธุ์ เข้าสู่ทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และจีน เรื่องที่ว่าชาวไทสืบเชื้อสายมาจากชนพื้นเมืองนั้นยังไม่กระจ่างชัดโดยทฤษฏีเกี่ยวกับการอพยพของกลุ่มชาวไทเข้ามาแทนที่ดูน่าจะเป็นจริงได้ คือ กลุ่มนักรบชาวไทจำนวนหนึ่งได้หลบหนีจากการรุกรานของชาวจีน (ฮั่น) ซึ่งเข้ารุกรานทางตะวันตกและใต้ และได้เสนอตัวเข้าปกป้องชนพื้นเมืองบริเวณนั้นแล้วใช้กำลังทหารเข้าชิงอำนาจ มีการสร้างป้อมปราการไว้ป้องกันการรุกรานของนักรบกลุ่มอื่นๆ ด้วย

อีกทฤษฏีหนึ่งกล่าวว่าแต่เดิมนั้นชาวไทอาศัยอยู่บริเวณมณฑลเสฉวน ราวปี 50 ก่อนคริสต์ศักราชจีนได้ถูกรุกรานโดยชาวฮั่น ชาวจีนจึงจำเป็นต้องอพยพลงทางใต้สู่ยูนาน และอีกทฤษฏีหนึ่งคือชาวไทได้อาศัยอยู่ในหุบเขาบริเวณแม่น้ำแยงซีเกียงก่อนชาวจีน ในปี 2000 ก่อนคริสตกาลชาวไทอาศัยอยู่บริเวณเสฉวนซึ่งอยู่ทาตะวันตกจนถึงหูเน่ย ทางใต้ของเหหนาน อานฮุย ตะวันออกเฉียงใต้ของชานตุง และบางส่วนของของเจียงสู ในปี 1000 ก่อนคริสตกาลชาวไทอาศัยอยู่ทางกวางสี ทางใต้ของหูหนาน กวางตุ้ง และตะวันออกเฉียงเหนือของเวียดนาม ทฤษฏีที่ว่าชาวไทยุคแรกที่ได้อพยพมาจากดินแดนบริเวณปากแม่น้ำเหียเจียงและโป่เจียงซึ่งอยู่ใกล้กับกวางตุ้งและกวางซี ลงไปทางใต้ผ่านชายแดนเวียดนามน่าจะช่วยสนับสนุนทฤษฏีข้างต้นนี้วัฒนธรรมการปลูกข้าวและเลี้ยงกระบือของชาวไทนั้นมีความจำเป็นต้องใช้น้ำเป็นปริมาณมาก แคว้นสิบสองจูไท (ชื่อไทสิบสองชื่อ) และสิบสองเจ้าไท (เจ้าไทสอบสององค์) ตั้งอยู่ระหว่างตะวันออกเฉียงเหนือของลาวและทาวเหนือของเวียดนาม ดินแดนระหว่างแม่น้ำแดงกับแม่น้ำดำ (ซองฮองและซองดา) เคยเป็นแหล่งวัฒนธรรมยุคต้นๆ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช้แห่งแรก ชนเผ่าต่างๆ ในบริเวณนั้นได้อาศัยอยู่มาเป็นพันปีใช้ภาษาไท และมีประเพณีอันโดดเด่น จากบันทึกของชาวจีนจากช่วงศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาลได้กล่าวถึงไทดำซึ่งอาศัยอยู่บริเวณแม่น้ำแดงรวมถึงพื้นที่ส่วนใหญ่บริเวณปากแม่น้ำดำอีกด้วย ซึ่งปัจจุบัน คือมณฑลกวางซี

ในช่วงราวปี 1300 ก่อนพุธศักราช ชาวไทมีวัฒนธรรมประเพณีอันมั่นคงมีการพัฒนาความเป็นอยู่ให้สอดคล้องกับสภาพภูมิอากาศเขตร้อนชื้นบริเวณเอเชียอาคเนย์ ได้มีการปลูกข้าวเลี้ยงสัตว์คือ กระบือ สุกร ไก่ มีการทอผ้า การทำเครื่องปั้นดินเผา การทำเครื่องมือเครื่องใช้จากทองสัมฤทธิ์ ซึ่งมีเอกลักษณ์อันโดดเด่นแตกตางจากชาวฮั่นของจีนและชาวขิ่นของเวียดนามอย่างชันเจน ในปัจจุบันยังมีชนเผ่าไทอาศัยอยู่บริเวณเทือกเขาทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเวียดนามแต่มีบางส่วนหรืออาจมีจำนวนมากได้อพยพเข้าสู่พื้นที่ด้านในประเทศแล้วอพยพต่อลงไปทางใต้ สาเหตุของการอพยพอาจเกิดจากการรุกรานจากชาวจีนและจำนวนประชากรที่เพิ่มมากขึ้น บันทึกของชาวไทซึ่งอาศัยอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของจีน ( ยูนาน ) เริ่มต้นขึ้นในศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตกาลได้กล่าวอ้างถึงชาวไทกลุ่มนั้นว่า “พวกป่าเถื่อนไปทางใต้“ในปี ค.ศ. 566 จักรพรรดิ หวู่ตี้ ได้สร้างกำแพงขึ้งทางฝั่งตะวันตกของอาณาจักรเพื่อป้องกันสงครามกับชนผ่าไท

นอกจากจะอพยพเข้าสู่ดินแดนของชนเผ่าที่ปลูกข้าวสาลี และกินก๋วยเตี๋ยวคือทางเหนือของชายฝั่งตะวันออกของจีนกับดินแดนชายฝั่งทางใต้ซึ่งประชากรทำการเลี้ยงสัตว์ ปลูกข้าวเหนียวและทำเหล้าแล้วการอพยพยังได้ขยายออกไปทางตะวันตกเข้าสู่ดินแดนซึ่งทำการเกษตรไม่มากนักจนในที่สุดเข้าสู่แผ่นดินซึ่งได้รับอิทธิพลจากศาสนาพราหมณ์ และพุทธจากอินเดียก่อให้เกิดความแตกแยกขึ้นชาวจ้วงอพยพไปทางตะวันออกของจีน ทางเหนือของเวียดนามและตะวันออกเฉียงเหนือของลาวและยังคงรับอิทธิพลจากฮั่น ส่วนชาวไท / ลาวซึ่งอพยพไปทางตะวันตกก็ได้รับอิทธิพลใหม่ซึ่งกลายมาเป็นวัฒนธรรมอันโดดเด่นและสำคัญกลุ่มชนไท / ลาวนี้ ได้กลายมาเป็น “ชนของธรรมะอักษร“โดยมีอักขระหลายตัว (อย่างน้อย 6 ตัว) ซึ่งมีความคล้ายคลึงกันรวมทั้งภาษาถิ่นอีกมากมาย ถึงแม้การเดินทางไปมาหาสู่กันรวมทั้งการเผยแพร่วัฒนธรรมได้ถูกปิดกั้นโดยเทือกเขาแต่ภาษาก็ยังมีการใช้กันอยู่โดยอาจมีคำหลายคำเรียกของสิ่งเดียวกันขึ้นอยู่กับชนเผ่าใดจะใช้ อาจมีการรับอิทธิพลทางภาษาของ อินเดีย ทิเบต จีน มอญ เขมร และมาเลย์เข้ามาเกี่ยวข้องเป็นบางส่วน แต่เป็นการยากที่จะปิดกั้นการใช้ภาษาของหลากหลายเผ่าพันธุ์ ที่อาศัยอยู่ในดินแดนเหล่นั้นแม้จะมีเทือกเขาขวางกั้นก็ตาม

เมื่อวัฒนธรรมของชาวไทธรรมะอักษรปรากฏออกมา โครงสร้างของสังคมไม่มีความตายตัวมานักคือมีการใช้อำนาจการปกครองเพียงเล็กน้อย มีความสงบสุขเกิดขึ้นและก่อให้เกิดความเจริญทางการค้าทั้งทางด้านความคิดและตัวสินค้า ในเวลาต่อมากองทัพก็มีความแข็งแกร่งขึ้นเช่นกันรวมถึงศาสนาพุทธนิกายเถรวาทก็ยังก็ให้เกิดความสงบสุขอีกด้วย ชาวไทซึ่งได้อพยพไกลออกไปยังทิศตะวันตกได้หกลายมาเป็นชาวพม่าซึ่งในที่สุดได้รับอิทธิพลผสมระหว่างอินเดียและมอญ รวมถึงการแต่งงานระหว่างเชื้อชาติด้วยสีผิวของชนกลุ่มนั้นค่อนข้างคล้ำ ทำการลี้ยงสัตว์และผลิตเหล้าไม่มากนัก ปกครองโดยกลุ่มชนซึ่งมีความเข้มงวดและโหดร้ายเหมือนชาวขอมผู้ควบคุมทาสเมื่อก่อนสร้างสิ่งมหัศจรรย์ของโลกคือ นครวัต ส่วนชาวไท / ลาวและลื้อ / ละว้า มีความผ่อนคลายกว่า ไม่เกรงกลัวสิ่งใด มีความมั่นใจในตัวเอง และไม่ต้องการถูกปกครองจนกระทั่งกองทัพมองโกลของ เจง กิส ข่าน ได้เข้ามาทำการรุกราน

ชาวไทเหล่านี้ได้รับการยอมรับจากชาวละว้า และลื้อมาก โดยได้จัดกำลังทหารเข้ารบเพื่อต้านการรุกรานของจีนฮั่น ซึ่งควบคุมทัพโดยชาวฮั่นเพียงชั่วคราวจากนั้นคอมอง โกลหยวน ชาวไทได้นำกำลังพลที่เชี่ยวชาญในการรบและอาวุธที่ดีกว่ามาใช้และยังแสดงให้เห็นถึงการมีความยืดหยุ่น และความพร้อมในการใช้ความร่วมมือกับชุมชน รวมทั้งระบบการปกครองที่คล้ายกันคือไม่ใช้อำนาจปกครองโดยกลุ่มคนจากส่วนกลางซึ่งมีประโยชน์มากสำหรับดินแดนที่มีภูมิประเทศเป็นภูเขา วัฒนธรรมใหม่เหล่านี้ได้เจริญรุ่งเรืองเหนือกว่าวัฒนธรรมเก่าที่ยึดถือปฏิบัติกันมาเป็นเวลานาน

สิบสองปันนา (ทุ่งนาสิบสองพัน หรือ ดินแดนปลูกข้าวสิบสองแห่ง) อยู่ทางใต้ของยูนานเป็นที่นิยมถูกกล่าวถึงว่าเป็นแหล่งวัฒนธรรมของชาวไทซึ่งไม่ถูกต้องนัก โดยในบันทึกของจีนอ้างว่าสิบสองปันนา เป็นดินแดนอิสระตั้งอยู่ตรงชายแดงด้นใต้และมีชาวไทลื้ออาศัยอยู่ โดยใน ค.ศ. 1 ชาวไทเป็นจำนวนมากได้ย้ายจากอาณาจักรยื้อของเยลัง (ตะวันตกของกุยซูซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเสฉวน กวางสีและหูหนาน) ไปทางเหนือและตะวันตกของยูนนาน และกลุ่มคนที่สืบเชื้อสายมาจากผู้อพยพเข้าสู่ตะวันออกเฉียงเหนือของพม่ารู้จักกันในนามเสฉวน ซึ่งได้ทำการค้ากับอินเดียและจีนรวมทั้งเคยครอบครองดินแดนของส่วนของล้านาก่อนพ่อขุนเม็งราย

หน้าหลักเว็บไซต์	ท่องเที่ยว ที่พัก ที่กิน	ข่าวสาร กิจกรรม	ตำแหน่งงานว่าง
ตลาดซื้อขาย	โปรโมชั่น ส่วนลดสินค้า	ติดต่อโฆษณา

คนเชียงราย สังคมเชียงราย	ห้องนั่งเล่น	การเกษตร ในเชียงราย	คุยเรื่องไอที - เทคโนโลยี
นักลงทุน การเงิน การธนาคาร	ศาสนา กิจกรรมทางวัด	เรื่องล้านนา ภาษากำเมือง	คนหางาน-งานหาคน
งานบ้านงานครัว คลีนิค สุขภาพ ฯลฯ	กีฬา	การศึกษา

แจกของฟรี	ซื้อขายสินค้าจิปาถะ-ทั่วไป	เสื้อผ้า รองเท้า เครื่องประดับ สินค้าแฟชั่น	เครื่องสำอางค์ ผลิตภัณฑ์เสริมความงาม
สัตว์เลี้ยง	คอมพิวเตอร์-สินค้าไอที	กล้องถ่ายรูป - อุปกรณ์ถ่ายภาพ	โทรศัพท์มือถือ เครื่องมือสื่อสาร
ซื้อขาย-เช่า-เซ้ง บ้าน ที่ดิน อาคารพาณิชย์	พระเครื่อง-วัตถุมงคล เครื่องรางของขลัง	ศูนย์กลาง-ซื้อขายรถยนต์	อะไหล่รถยนต์,อุปกรณ์ตกแต่งรถยนต์
ซื้อขาย-รถมอเตอร์ไซด์	อะไหล่ ของแต่ง มอเตอร์ไซด์	ศูนย์กลางซื้อขาย-จักรยาน	จานดาวเทียม-กล้องวงจรปิด-เคเบิ้ลทีวี

ชมรมนักตกปลาเชียงราย	CHIANGRAI 4 LOW	ชมรมคนรักรถ	ชมรมดนตรี
ชมรมนักกลอน