บ้างครั้งชีวิตเป็นของเราก็จริงค่ะ แต่โอกาศในการดำเนินชีวิตอาจจะไม่ใช่ของเรา
ทั้งหมด พี่เดาว่าเวลาน้องทำปัญหาอะรัยก็ตามน้องจะไม่แก้ไขเองส่วนใหญ่จะพึ่งพา
ผู้ใหญ่ท่านนี้เป็นส่วนใหญ่ ทั้งโอกาศและตัวเงินด้วยเหมือนมีผู้ปกครองอีกคน รองจากแม่
พี่อยากให้น้องใช้เวลากับตัวเองให้มากๆๆ เมื่อเวลาเรามีปัญหาควรแ้ปัญหาด้วยตัวเอง
และตามลำพังก่อนค่อยแก้ไป ทำงานทุกๆๆที่ไม่มีปัญหากับงานซึ่งแก้ไขได้ค่ะยืนยัน
และปัญหากับเพื่อนร่วมงานไม่ว่าลูกน้องเจ้านายเป็นธรรมดาค่ะ( อันนี้แก้ยากนะ)
ต้องทำใจตัวเองอันดับแรก บอกตัวเองว่าคนร้อยพ่อพันแม่มาอยู่ด้วยกันย่อมมีปัญหาเป็นธรรมดา ส่วนเรื่องว่ารักเชียงราย อยากมาอยู่นั้นอีกระดับหนึ่ง ให้ผู้ใหญ่ท่านนี้และแม่ของน้อง เห็นว่าน้องโตเป็นผู้ใหญ่ที่ใช้ชีวิตคนเดียวได้แล้วนะ
เราค่อยมาว่าเรื่องมาอยู่เชียงราย ปล. พี่เป็นคนหนึ่งที่ทิ้งตำแหน่งดีๆๆๆในกรุงเทพ
เพื่อมาอยู่เชียงราย โดยที่เชียงรายก็ไม่ใช่บ้านเกิดพี่เหมือนกันค่ะ พี่ชอบที่เชียงรายเพราะพี่มีโอกาศมาเรียนปริญญาโทที่นี้ค่ะ ค่อยๆๆๆแก้ปัญหาไปค่ะ
สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณมากครับสำหรับคำแนะนำ ผมได้ประสบการณ์(สำหรับผมมันยิ่งใหญ่ สำหรับคนอื่นอาจจะเล็กน้อยเพราะเขาผ่านอะไรมาเยอะแล้ว)การทำงานจากที่เก่ามาแล้วครับ มาอยู่ที่ใหม่เลยไม่มีปัญหา แต่ปัญหาที่กวนผมอยู่ทุกวันนี้ก็คือใจผมนี่ละครับ ได้ยินเพลงหรืออะไรที่เกี่ยวกับทางเหนือ พาลน้ำตาจะไหลเอา ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร บางทีเลิกงานแล้วไปยืนระเบียงมุมห้อง ก็รำพึงกับตัวเอง ว่าชีวิตนี้ เราจะตอบตัวเองได้มั้ยว่าตายเมื่อไร คำตอบของผมก็คือไม่ได้ แล้วคำถามต่อมา มันยิ่งทำให้ผมคิดมากขึ้น ระหว่างกตัญญู หนี้ชีวิต กับ ชีวิตที่เป็นของตัวเองนี่ละครับ เพื่อนที่รู้เรื่องผมหลายคนอิจฉาที่ผมได้งานโดยที่ไม่ต้องลำบากหา แต่ผมอยากกลับจะบอกเขาไปว่า โอกาสของผมมันเหมือนคำต้องสาป ตัวสบาย ใจติดอยู่ในกรง หาเวลาพักร้อนไปเที่ยวเหนือ สำหรับผมคิดว่ามันไม่พอ ผมอยากจะไปใช้ชีวิตที่นั่น ทุกๆเย็นหลังเลิกงานเดินออก มาสูดอากาศโล่งๆ นั่งมองดวงจันทร์ และตื่นเช้ามาสู้กับสิ่งที่เรียกว่าชีวิตต่อไป เพราะอดีตที่ผมเรียน ผมใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดเลย ตัวติดธรรมชาติ ทุกๆเย็นก่อนนอนผม จะออกมาหลังหอโล่งๆ นั่งมองดวงจันทร์ ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ สำหรับคำแนะนำอีกมุมมองนึง
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
