ซึ้ง..
อยากให้อ่าน ดีมาก (เรื่องจริงของ พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ) :
มีคนเล่าให้ฟังว่า… สมัยก่อน…
คุณพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ…ศิลปินเพลงเพื่อชีวิต…
แกอยู่ในป่า…กับเพื่อน 5 – 6 คน…
ทุกวันก็จะเปลี่ยนเวรกัน…ล่าสัตว์ป่า…มาทำอาหาร
วันหนึ่ง…เป็นเวรของคุณพงษ์เทพ แกก็คว้าปืนยาวสะพายบ่าเดินเข้าป่าไป…
อาหารโปรดของคุณพงษ์เทพ…..คือแกงเนื้อลิง…
พอเดินเข้าป่าไปได้สักพัก
เห็นลิงตัวหนึ่ง…นั่งอยู่บนต้นไม้…หันหลังให้..
แกก็รีบยกปืนประทับบ่า…ยิงเปรี้ยง…ไปที่ตัวลิง..
เหตุการณ์แปลกประหลาดได้เกิดขึ้น…
ปกติ…ลิงพอถูกยิง..จะหล่นตุ๊บ…จาก ต้นไม้ทันที…
แต่ลิงตัวนี้…นั่งจับกิ่งไม้เฉย…ไม่หล่นลงมา…
จะว่ายิงไม่ถูก…ก็ไม่น่าเป็นไปได้…
เพราะคุณพงษ์เทพ…แกยิงปืนแม่น…ระยะแค่นี้
เป้าใหญ่ขนาดนี้…ไม่พลาดแน่นอน…
ในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้น…ลิงตัวที่ถูกยิง…
ร้องโหยหวน…เสียงดังมาก…..
ฝูงลิงที่แยกย้ายกันออกหากินอยู่บริเวณใกล้ๆ…
วิ่งแห่กันเข้ามาหาลิงตัวที่ถูกยิง…
แล้วร้องโหยหวน…เหมือนกันหมด…
แกตกใจ…ยืนตกตะลึง…ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น…
สักครู่…ลิงตัวที่ถูกยิงโยนวัตถุเล็กๆ…สีดำๆ…ชิ้นหนึ่ง…
ให้กับลิงตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด…แล้วก็หล่นตุ๊บ…ลงมาจากต้นไม้…
คุณพงษ์เทพ…รีบวิ่งไปดู…..
ลิงถูกยิงเข้าที่หลัง…ทะลุหน้าอก…เลือดแดงฉาน…เต็มตัว…
คุณพงษ์เทพเห็นแล้ว…ต้องเบือนหน้าหนี…ลิงที่ตกลงมา…เป็นลิงแม่ลูกอ่อน…
ขณะที่ถูกยิง…เธอกำลังให้นมลูก…ลูกตัวน้อย…กำลังดูดนมอย่างมีความสุข…
ทันทีที่ถูกยิง..ถ้าเป็นลิงตัวอื่น…จะหล่นตุ๊บ…ลงจากต้นไม้…
แม่ลิงตัวนี้…ยังหล่นไม่ได้…ยังตายไม่ได้…
เพราะเธอยังมีภารกิจใหญ่หลวงที่ต้องทำ…คือ…
รักษาชีวิตลูกน้อย…ให้พ้นอันตราย…
เธอกัดฟัน…โหนกิ่งไม้ไว้.แม้จะเจ็บปว ดแทบขาดใจ…
มองดูเลือดที่ไหลหยดเป็นทางด้วยความตกใจ…
พยายามรวบรวมพละกำลังที่ยังพอมี! เหลือทั้งหมด…
ตะโกนสุดเสียง…ร้องเรียกฝูงลิงเข้ามาใกล้ๆ…
แล้วก็ฝากฝัง…ให้เลี้ยงลูกน้อยแทนเธอ
หลังจากโยนลูกให้จ่าฝูงแล้ว…มองดูลูก…ถูกพาไปจนลับสายตาแล้ว…
แน่ใจว่า…ลูกปลอดภัยแล้ว…
จึงหลับตา…แล้วหล่นลงมา…..ตาย…
คุณพงษ์เทพ…ก้มมองหน้าลิง..แล้วร้องไห้…
เพราะที่เบ้าตาลิง…มีหยดน้ำตาใสๆ กำลังไหลริน…
คุณพงษ์เทพ…รีบเดินกลับที่พัก…เอาปืนไปเผาทิ้ง…
ไม่ยอมออกล่าสัตว์อีกเลย…ตลอดชีวิต…
และภาพความรักที่ยิ่งใหญ่…ของแม่ลิง…ที่มีต่อลูกน้อย……
เป็นแรงบันดาลใจ…ให้พงษ์เทพ…แต่งเพลงขึ้นมาเพลงหนึ่ง…
ชื่อว่า… ‘ ลิงทะโมน… ‘
เพื่อยกย่อง…เชิดชู…คุณค่าของความรัก…ที่แม่…มีต่อลูก
> แม่นะหรือ… คือผู้สร้าง ทุกสิ่ง อันยิ่งใหญ่
> คือผู้รัก ลูกตน กว่าใครใคร คือผู้คอย ห่วงใย ทุกเวลา
> คือคนร้อน เมื่อลูกรุ่ม กลุ้มเรื่องทุกข์
> คือคนสุข เมื่อลูกนั้น มีหรรษา
> คือคนปลอบ เมื่อลูกเหงา เศร้าอุรา
> คือคนคอย ให้เมตตา ลูกทุกคราว
> เป็นสายฝน คอยช่วยให้ ลูกสดชื่น
> เป็นผ้าผืนคอยห่มให้ เพื่อคลายหนาว
> เป็นกระโถน คอยรับทุกข์ ทุกเรื่องราว
> เป็นบันได ไต่ดาว ลูกก้าวไป
> เป็นคุณครู ผู้สอนสั่งทุกอย่างหนอ
> เป็นคุณหมอ คอยรักษา จะหาไหน
> เป็นทุกสิ่ง ทุกอย่าง ได้ดั่งใจ
> จะหาใครได้เท่าแม่เหมือนไม่มี
> สาธยาย อย่างไร คงไม่หมด
> พระคุณแม่ ยากแทนทด เหมือนปลดหนี้
> สิ่งล้ำค่าใดใด ในปฐพี
> จะเทียมเท่า คุณแม่นี้ ไม่มีเอย.
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
