เรื่องราวเพียงส่วนหนึ่งของพระผงทรงชิ้นฟัก(พระผงของสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต))

[นัฐ นนทบุรี]

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว 100 กว่าปีเห็นจะได้ มีคนหนุ่มคนหนึ่ง ได้เดินทางไปค้าขายในบางกอก หลังจากขายของเสร็จ ก็เข้าไปทำบุญไหว้พระแถว วัดอรุณ วัดระฆัง ขากลับออกมาเจอ คนยากจนผิวขาว เข้ามาขอเงินกินขาว คนหนุ่มใจดีก็หยิบยื่นไมตรีให้ด้วยความจริงใจคนยากจนคนนั้นก็ตอบแทนด้วยพระเนื้อผงทรงชิ้นฟักขนาดสี่เหลี่ยมหนึ่งองค์แล้วบอกว่าเก็บไว้ให้ดีนะพ่อหนุ่มคุณพระจะคุ้มครองเจ้าเมื่อเจ้าจวนตัว .............
วันเวลาผ่านไป50ปี จากวัยหนุ่มก็ย่างเข้าสู่วัยชรา จนเมื่อวาระสุดท้ายใกล้มาถึง ก็ได้เรียกลูกหลาน มาพร้อมหน้ากัน แล้วหยิบเอาพระเนื้อผงทรงชิ้นฟัก ให้ลูกชายคนเล็กผิวคล้ำซึ่งเป็นลูกชายคนโปรด แล้วพร้อมกำชับว่า เก็บรักษาไว้ให้ดีนะลูก พ่อได้มาตอนไปทำบุญที่วัดระฆังเมื่อสมัยยังหนุ่ม ลูกชายคนเล็กผิวคล้ำก้มลงกราบแทบเท้าพร้อมทั้งรับปากพ่อของเขาว่าจะเก็บไว้เป็นมรดกลูกหลาน ..................(ในห้วงความคิดพระองค์นี้เคยเห็นเคยผ่านตาว่าเขาขายกันได้หลายสตางค์)
วันเวลาล่วงเลยจนมาถึงในยุคปัจจุบัน ลูกชายคนเล็กผิวคล้ำคนนั้นบัดนี้ได้แก่ชราลงด้วยวันเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อถึงเวลาตามกฎของธรรมชาติที่ไม่มีใครหลีกหนีพ้นได้ บัดนี้เขาได้ป่วยเป็นโรคร้าย ใกล้ถึงเวลา ที่จะลาจากลมหายใจสุดท้าย จึงเรียกลูกชายที่มีเพียงคนเดียว แล้วสั่งเสียลูกชายในเรื่องต่างๆ ........เขาล้วงเข้าไปในคอที่มีเนื้อกายอันเหี่ยวย่น ลมหายใจอันเรียวริน แล้วควักเอาพระเนื้อผงทรงชิ้นฟัก ออกมา บอกกับลูกชายว่า พระองค์นี้พ่อขอมอบให้เจ้า เป็นมรดกที่ปู่ของเจ้าให้พ่อไว้ตอนก่อนปู่ของเจ้าจะเสีย ปู่่ของเจ้าบอกไว้ว่า พระองค์นี้ปู่ของเจ้าได้มาตอนสมัยยังหนุ่มไปไหว้พระแถววัดระฆัง เจ้าจงเก้บรักษาไว้ให้ดี ..........
ณ บัดนี้ลูกชายคนเล็กเติบโตเป็นหนุ่มใหญ่ มีมรสุมชีวิตเข้ามามากมาย จนแทบสิ้นเนื้อประดาตัว ลูกเมียแทบจะไม่มีข้าวกิน ไร้ซึ่งหนทาง  พลันเขานึกขึ้นมาได้ว่า
พระเนื้อผงทรงชิ้นฟักที่ได้รับเป็นมรดกตกทอดมานับร้อยปี คล้ายๆกับพระที่ลงตามหน้าหนังสือพิมพ์ และในอินเตอร์เนต สามารถนำเอาออกไปขายได้ในราคานับล้านบาท เพื่อต่อลมหายใจ ของเขาและลูกเมีย
เอาหละ ปู่และพ่อของเขาต้องเข้าใจ ในเหตุการณ์ที่จวนตัวนี้แน่นอน เขาจึงนำพระเนื้อผงทรงชิ้นฟักองค์นี้เข้าไปในตลาดพระพร้อมด้วยความหวังอันเรืองรองมองเห็นเงินล้าน
จนเดินเข้าไปถึงร้านที่รับเช่าพระองค์ที่เหมือนในมืออันชุ่มเหงื่อของเขา  ................
.
.
.
.
.
เขาแทบล้มทั้งยืน ในห้วงความคิดต่างๆประเดประดังออกมา ปู่จะโกหกพ่อ แล้วพ่อจะโกหกเขาทำไม ปู่จะให้ของที่ไม่ดีกับพ่อซึ่งพ่อเป็นลูกชายคนโปรดทำไม แล้วพ่อจะโกหกเขาในช่วงสุดท้ายของชีวิตได้ยังไง ...
.....
ย้อนกลับไปเมื่อครั้งสมเด็จท่านมรณะใหม่ๆ พระเนื้อผงผสมปูนที่ท่านทำไว้ เป็นที่นิยมใครมาไหว้พระที่วัดระฆัง ก็อยากได้เก็บไว้บูชา เลยมีชาวบ้านแถบนั้นได้ทำพระที่คล้ายกับพระที่สมเด็จท่านได้สร้างไว้ด้วยความปราถนาดี เพื่อแจกญาติโยมที่มากราบเพื่อไม่ให้เป็นการเสียศรัทธา จนมีพระองค์หนึ่งตกมาถึงคนยากจนผิวขาว จนเมื่อเขาได้รับไมตรีจิตจากพ่อหนุ่มคนค้าขายที่มาจากแดนไกล จึงมอบพระผงเนื้อปูนทรงชิ้นฟัก ที่เขาได้รับมาจากชาวบ้านที่ทำไว้แจกแทนพระที่สมเด็จท่านทำไว้ ให้กับพ่อหนุ่มค้าขายที่มาจากแดนไกล ...............ด้วยเจตนาที่บริสุทธิ์ ทั้งผู้ทำ ที่ไม่อยากให้คนที่มากราบไหว้ต้องเสียศรัทธา  ทั้งผู้ให้ที่ให้ด้วยความปราถนาดี ทั้งปู่ที่ให้ลูกชายคนเล็กผิวคล้ำด้วยความรัก
และท้ายสุดพ่อที่อยากจะมอบมกดกชิ้นสำคัญที่บรรพบุรุษมอบไว้ให้ ให้กับลูกชายคนโปรด ....
....
ถึงแม้ว่าพระองค์นั้นจะไม่ได้มีราคาค่างวดอะไร แต่คุณค่าทางจิตใจที่ผ่านวันเวลา ของคนสามรุ่น ได้หล่อหลอมให้พระองค์นั้นมีพุทธธานุภาพที่ทรงพลังไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าพระองค์ในโลก เพราะในพระองค์นั้น  คือพระคุณของพ่อ.....