ขอนอกประเด็นหน่อยครับ เรื่องโบกรถ
วันก่อนขับรถเลาะชายแดนพม่าทาง อ.เวียงแหง ทางลูกรังผสมลาดยางเป็นบางช่วง ขับผ่านชาวเขาสามแม่ลูก คนเล็ก 3 เดือนเอง คนโตซักประมาณขวบนึง
เห็นเขาอยู่ข้างทางแล้วหยุดมองแปลกๆ เหมือนจะโบกแต่ไม่กล้า ผมเลยมาหน่อยนึงจอดรถนั่งคิดซักแป๊บสงสารละอ่อนเลยตัดสินใจถอยไปถามว่าจะไปไหนกันครับ
เขาตอบว่าจะไปเชียงดาว ผมถามไปยังไง เขาบอกเดินไป

ระยะทางเกือบ 80 กิโลขึ้นเขาลงห้วย แล้วเดินอุ้มลูกอายุ 3 เดือน อีกมือจูงลูกขวบกว่า อีกกี่วันมันจะถึง น้ำก็ไม่มีกิน ร้านขายของก็ไม่มีเป็นป่าทั้งนั้น เงินก็ไม่มีซักบาท
เลยตัดสินใจหื้อขึ้นหลังรถมาด้วยครับ ใจนึงก็กลัว กลัวเป็นต่างด้าว กลัวมีของผิดกฏหมาย ใจนึงก็สงสาร เห้อ วัดดวงเอาละกัน
ผมพามาส่งในชุมชนที่มีรถโดยสารให้เขาลงตรงนั้นเพราะผมต้องไปอีกทางนึง พร้อมให้ค่ารถโดยสารไปอีกร้อยนึง(คงพอเพราะอีก 30 โลก็ถึงเชียงดาวแล้ว)
ผ่านไปได้ด้วยดีครับ แต่เค้าก็ดีนะ ไม่ได้เรียกร้องอะไร ไม่ได้โบกรถด้วย ไม่ได้ขอเงินแต่ผมให้เอง เพราะสงสารเด็กครับ
ผมแค่คิดว่าวันนึงถ้าผมตกทุกข์ได้ยาก ตกรถตกราคงมีคนจอดรถรับผมบ้าง แค่นั้นเอง

ตามรูปครับ ไอ่อ้วนที่นอนอยู่ไม่เกี่ยวนะครับ ลูกน้องผมมันแฮ๊งค์เหล้านั่งหน้าไม่ได้

น้ำใจพี่สุดยอดมากครับ ผมขนลุกเลย