ช่างเป็นไปได้

[รพีกาญจน์]

เคยช่วยงานสานแบกสาแหรกหาบ
จดจำภาพหยาบย้อนแต่ก่อนเก่า
ไร้ระย่อรอพักรั้งหนักเบา
อ้ายเกิดเสาร์เจ้าจันทร์ฤาหวั่นเกรง

จ่ายตลาดกวาดทั่วลงครัวหุง
ล้างผักปรุงเปิดห้องขายของไข่
สายเข้าสวนพรวนพ่นต้นลำไย
เลี้ยงเป็ดไก่ไล่หนองสุ่มส่องปลา

หยุดปล่อยปละละวางร้านบ้างปิด
ยอมอุทิศชิดใกล้ได้รักษา
อันที่ดินสินทรัพย์นับเงินตรา
คิดน้อยค่าถ้าเทียบเปรียบพี่ชาย

มิหลุดปากจากดูก็รู้ถึง
คงซาบซึ้งตรึงใจไม่ห่อนหาย
เสมอเริ่มแรกต้นเรื่อยชนปลาย
แล้วเหตุร้ายลื่นล้มรถสองล้อ

มือพลิกกลับจับแฮนด์ช่วงแขนขวา
ปวดบวมชาบ่าไหล่ในดูกข้อ
น้ำตาเล็ดเคล็ดลั่นหลังข้างคอ
(ที่15)อังคารรอหมอยลผลเอกซเรย์

วอนสมเด็จเมตตาน้องข้าเถิด
กรรมก่อเกิดกัปกัลป์ดลหันเห
ถึงตาพี่พรักพร้อมน้อมทุ่มเท
เลิกสรวลเสช่วยอยู่ดูแลรัก

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

นั่งจิบเบียร์เชียร์บอลนอนดึกดื่น
รู้ตัวตื่นลืมตาห้าโมงสาย
เหม็นสางสาบอาบน้ำขำระกาย
หิวตาลายท้องเปล่าเดินเข้าครัว

พริกตะไคร้ไม่เหลือเกลือข้าวสาร
เนยน้ำตาลหมดออมหอมแบ่งบั่ว
กะปิฮ้าปลาแบแม้สักตัว
ค้นถ้วนถั่วติดถ้วยฮ่วยฟักแฟง

มะม่วงดกตกต่ำลำไยถูก
ผลเพาะปลูกสุกเน่าล้งเขาแกล้ง
ซื้อเลือกดีมีจุดผุดดำแดง
นิดให้แพงแป่มากลากกลับคืน

หยุดก่อสร้างจ้างวานงานชะงัก
ฝนลงหนักอยู่นิ่งยิ่งสะอื้น
เบี้ยสูงวัยใช้หมดเมื่อวันซืน
เข้าร้านยื่นแปะโป้งลงบัญชี

สู่ทางตันหันเสกพึ่งเลขหวย
หวังร่ำรวยเด่นเด็ดเป็นเศรษฐี
ขอร่างองค์ทรงจ้าวฟาล์วทุกที
เพิ่มยอดหนี้ต้นดอกบานงอกงาม

นั่งจิบเบียร์เชียร์บอลจนค่อนแจ้ง
ทุ่มเงินแทงทีมเต็งต่อห้าสาม
ไม่ทันยิ้มทีมรองส่องตูมตาม
หิ้วเสื้อกล้ามเตี่ยวพับกลับหละปูน

ไม่มีเงิน แทงในใจ แหะ แหะ

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

แม่หุงข้าวเป่าไฟไข่ทอดต้ม
ยื่นน้ำนมคอยท่ากินอาหาร
ชุดหลวมรัดอัดกลีบจีบเรียบบาน
เกิบหนังด้านผ้าใบใสคัทชู

กระเป๋าเรียนเปลี่ยนหลายสะพายถือ
ยืนโบกมือยื้อคอรอรถตู้
ก้มเล่นเกมกดลิปคลิกเฟชดู
ซองสีหรูซุกแบงก์แดงม่วงเทา

โตขึ้นเรียนได้เรียนเลื่อนชั้นสูง
คบเพื่อนฝูงจูงมือซื้อบ้านเช่า
ควบบึ่งบดรถเครื่องเฟื่องตัวเบา
วันหยุดเสาร์เรียนเสริมเติมวิชา

ผูกเนคไทใส่เสื้อยื่นสมัคร
กำหนดสักตำแหน่งแย่งนักหนา
เอาแค่สิบสอบพันดั้นด้นมา
ติดไหมข้าถ้าพลาดอาจสำรอง

เรียนลำบากยากเย็นหมดเป็นล้าน
เดือนทำงานใช้คืนเหลือหมื่นสอง
กินอย่างเจียมเขียมแย่แค่ประคอง
ทุกอย่างต้องจ่ายเงินเดินชีวิต

สองมือสากปากเปล่าเอาใจสู้
หาทางกู้หลายแหล่งแบงก์ให้สิทธิ์
ซ้ายโปะขวาหน้าหลังยังชีวิต
เล็กเริ่มผิดยากพ้นจนไม่ลง

รพีกาญจน์

[นางสาวทอม]

 

[รพีกาญจน์]

ยามยังเปลี่ยวเรี่ยวแรงแข็งขยัน
แข่งตะวันฟันฝ่าหาเช้าค่ำ
ด้วยขาแข้งของตนจนมืดดำ
ล่วงเลยทำพิเศษเข้าเขตคืน

หนักบ่าบดกดดูกถูกแพงบ้าง
รับสตางค์มากน้อยร้อยพันหมื่น
ใส่เป๋าปิดมิดเม้นเร้นกันลื่น
หักใช้อื่นสอยเย็บเหลือเก็บออม

ซื้อของชำน้ำปลาอาหารแห้ง
บวบฟักแฟงแตงกวาขิงข่าหอม
พืชสวนครัวกลัวแทรกพิษแปลกปลอม
บ้านหลังย่อมฝาฟากใบจากมุง

แบ่งจับเจียดจำเป็นเฟ้นกินอยู่
ปราศเลิศหรูผ้าพับระยับยุ่ง
ร้อนหนาวสั่นพันกายมิฟายฟุ้ง
เพื่อบำรุงชีวิตคิดเผื่อยาว

ใช้พอเพียงเลี่ยงแลกแจกแถมลด
ผ่อนหรือสดนอนใจไร้ดอกป่าว
ลงบัญชีตีเส้นเน้นทุกคราว
คุมจ่ายซาวยี่สิบหยิบมันเมา

ใช่บำนาญยานย้ำน้ำซึมบ่อ
บำเหน็จส่อเกลี้ยงก่อนกลับบ้านเก่า
ขยายงอกออกผลชูต้นเลา
หวังย่างเข้าสูงวัยไม่อดตาย

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

หรือว่าฉันมันแก่แพ้สังขาร
หนังหย่อนยานหุ้มเอ็นเห็นห่อเหี่ยว
ผิวดังไผ่ไร้ขนหม่นซีดเซียว
ปากบิดเบี้ยวเสียงสั่นลอดฟันปลอม

สามเวลาอาหารทานครบถ้วน
อยากอุ้ยอ้วนร่างกายกลับผ่ายผอม
เลือกเสื้อหลวมสวมใส่ไหงยิ่งงอม
ไหล่หลังค่อมยืนตรงยังก่งงอ

ยามเคลื่อนคล้ายครัวตานสะท้านไหว
กล้องอะไรกดวูบรูปมิหล่อ
เกิดชะตาราศีคนปีจอ
ตรงตามหมอทายทักมักอับจน

งานตวงตักหนักเอาเบาบ่าลู่
อุตส่าห์สู้เปล่าสากปิดปากบ่น
เงินร้อยปันพันหมื่นยื่นหน้ามน
ยินกี่หนเวียนวิติเตือนตำ

ดูจริตผิดแผกแตกต่างก่อน
เคยออดอ้อนนอนซุกหวัวมุกขำ
ตื่นค่อนแจ้งแสงทองส่องประจำ
ช่วงฝนพรำเร้นไปไร้กล่าวลา

จุดธูปสีสิบดอกบอกทั่วทิศ
ขอบูชิตสมมาดปรารถนา
วอนดลใจให้นวลหวนกลับมา
ชายชราอยู่สวนครวญเฝ้าคอย

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ล้วนสหายชายหญิงคือมิ่งมิตร
คบสนิทชิดเชื้อบ้านเหนือใต้
เคยบ่อยหนวนเวียนเยียนห่วงใย
ยามป่วยไข้อยู่โยงเฝ้าโรงบาล

พิธีบุญจุนเจือช่วยเหลือขาด
เสมือนญาติดำรงเผ่าพงศ์ศานต์
ติดธุระอะไรรับไหว้วาน
พบภัยพาลรายรุมรีบคุ้มครอง

พ้นหลายปีดีดักคงรักมั่น
ดั่งตะวันคู่เดือนดาวเคลื่อนส่อง
ต่างถ้อยเทินเพลินคำยอทำนอง
สวนแซงร้องชะงักเอิ้นทักทาย

นวดข้าวย่ำลำไยรูดใบคัด
มะม่วงจัดลงคละตะกร้าขาย
ม่วนสะเด็ดเทศน์ธรรมรำฟ้อนฟาย
แบ่งสีสายลู่ลานสานไมตรี

แล้วไฉนไยหันแสร้งปั้นปึ่ง
หมุนขวับบึ้งยกเข่าสืบเท้าหนี
คล้ายโกรธแค้นแน่นทับนานนับปี
หยุดกับที่งวยงงมึนสงกา

อาจฝุ่นพิษปิดกั้นฟั่นเฟือนเหตุ
ต้องภูตเปรตผีปอบลอบออกป่า
สิงสะบัดตัดเยื่อมิเหลือยา
หรือเพราะว่าร้าวรานจากการเมือง

รพีกาญจน์