แชร์ประสบการณ์ คนเจอผีครับ

[inAus]

ผมมีเรื่องจริงเจอผีต่างแดนมาเล่าสู่กันฟัง ปกติผมเป็นคนมีซิกเซ็นต์เรืื่องแบบนี้พอสมควร

เรื่องเกิดเมื่องเดือนที่แล้วผมเช่าห้องอยู่ในเมืองซิดนี่ย์ เป็นห้องขนาดสามห้องนอน สองห้องน้ำ ในเมืองซิดนี่ย์โดยทั่วไปนักเรียนไทยจะอยู่กับแบบค่อนข้างแออัดนิดหนึ่ง อย่างบ้านผมนี่อยู่กันสิบชีวิต ผู้หญิงหก ชายสี่ (แบ่งกันไม่ลงตัวสักที เลยอดหมดหมู่ อิอิ)  ก็เป็นเพื่อนกันทั้งบ้านครับ  เช้าวันหนึ่งผมเพิ่งเลิกจากผับมาตอนหกโมงเช้า แต่เป็นเวลาที่ทุกคนนอนหลับกันหมดแล้ว หรือบางคนก็ไปทำงานแล้วเช่นกัน ขณะนั่งทอดกายหาอะไรซดตอนเช้าๆ ก็เหลือบไปเห็นร่างลางๆ ของชายคนหนึ่งใส่เสื้อสีแดงเดินผ่านเข้าไปในห้องนอนของพวกผู้หญิง ตอนแรกก็ไม่เอะใจคิดว่าเป็นเพื่อนในห้องที่ไปทำธุระในห้องพวกสาวๆ หรือไปหลีสาวสักคนมั้ง .......

เรื่องนี้น่าจะเลือนหายไปจากความทรงจำของผม ถ้าไม่มีเหตุเกิดซ้ำอีก เพื่อนสาวคนหนึ่งดันมาเจอจัังๆ ตอนอาบน้ำกลางดึกหลังจากผมเจอได้สามวัน  ชายเสื้อแดงเดินทะลุกำแพงเข้าห้องนอนเธอต่อหน้าต่อตา จนกรี๊ดสนั่นอาพาร์ตเม้นท์  ....​เพื่อนๆ ก็มารวมตัวกันซักถามเหตุ และก็ตรงกับผมที่เห็นชายคนนี้เช่นกัน ดังนั้นจึงประเมินว่าเขาน่าจะอยู่ที่นี่นานแล้ว และคงจะแค่มาแสดงตัวให้เห็นเท่านั้น เราจึงได้ตั้งเครื่องเซ่น มีพาย ไวน์ และ น้ำเปล่า ทุกวัน โดยแต่ละคนจะสับเปลี่ยนกันซื้อของเซ่นมาให้เขา  ตั้งแต่นั้นก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลยครับ

ยังมีเรื่องแปลกๆ ที่เพื่อนๆ และตัวเองได้เจออีกหลายเรื่องครับ ค่อยทยอยลงครับผม

[inAus]

อีกเรื่องหนึ่งที่แฟนสาวเพื่อนผมเจอมาจังๆ เมื่อสี่ปีก่อน

ร้านอาหารไทยชื่อ ไทยรีฟฟิก สาขาบอนเต้บีส  เป็นร้านเปิดใหม่ยังไม่รุ่งมากนัก ส่วนใหญ่จะริ่งมากกว่า น้องเอม เป็นแฟนเพื่อนสนิทผมคนหนึ่งได้ทำงานอยู่ที่นี่ วันหนึ่งเธอเดินไปตรงที่ล้างจาน ปรากฎว่าได้ผมเจอสิ่งไม่คาดฝัน เป็นกลุ่มควันรูปร่างประหลาดก่อนจะก่อตัวเป็นรูปร่างคนผู้ชายใส่เสื้อสีน้ำเงิน ใบหน้าไหม้เกรียม ยืนอยู่ตรงอ่างล้างจาน เธอตกใจจนเกือบฉี่ราด แต่ปากร้องไม่ออกอยู่ชั่วขณะ เมื่อมีสติร่างนั้นก็เลือนหายไป เธอตั้งสติได้ก็ยังไม่กล้าบอกใครด้วยความที่จบมาด้านวิทยาศาสตร์มหาลัยดังของไทย และยังมีความเชื่อในสิ่งลี้ลับน้อยอยู่ อนึ่งกลัวคนว่าเธอเพ้อเจ้อ

จนอีกอาทิตย์ต่อมาในขณะที่ทุกคนทำงาน และลูกค้านั่งทานอาหารหรอมแหร๋มภายในร้าน ก็พลันมีเสียงกรีดร้องด้วยความกลัวของเด็กเสริฟสาวสวยคนหนึ่ง สร้างความตกใจกับทุกคนในร้านและได้กรูไปสอบถาม ได้เรื่องว่าเธอได้เจอะเจอชายเสื้อน้ำเงินใบหน้าไหม้เกรียม ยืนอยู่ตรงที่ล้างจาน และ เอมก็เลยเปิดเผยว่าเธอก็เจอเช่นเดียวกัน  ความลี้ลับนี้ได้ทราบถึงเจ้าของร้าน  จึงมีการสืบประวัติของตึกอาคารที่ร้านตั้งอยู่ ก็พบว่าเป็นอาคารเก่าแก่ที่สร้างใหม่ทับพื้นที่เดิมของตึกที่เกิดไฟไหม้เมื่อร้อยกว่าปีที่แล้ว จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าชายคนนี้คืออะไร  ต่อมาได้สั่งให้เด็กจัดของเตรียมเซ่นไหว้ทุกเช้าเวลา 10:30 โดยให้จัดวางที่โต๊ะหมายเลข 24 ทุกวันห้ามขาด  เชื่อหรือไม่ หลังจากได้ทำการเซ่นแล้ว ร้านที่ยอดขายไม่เกิน $5000 ต่อสัปดาห์ กลับมีลูกค้ามาอุดหนุนอย่างไม่คาดฝันว่าจะเป็นไปได้ มียอดขายต่อเนื่องถึง $25000 ต่อสัปดาห์ หรือประมาณ 750,000 

เรื่องยังไม่จบครับ  วันหนึ่งเด็กที่มาเปิดร้านมาสาย ทุกคนมารอเพื่อเข้าร้านแล้ว และเป็นเวลาเกิน 10:30 ขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นกับการทำงานเพื่อเตรียมเปิดร้านนั้น  เงาร่างหนึ่งได้โผล่มาที่โต๊ะ 24 นั่งรอเหมือนรอรับประทานอาหาร ใช่แล้วครับ ชายเสื้อสีน้ำเงิน ใบหน้าไหม้เกรียม คนเดิม มาทวงอาหารเช้าของเขาครับ     เรื่องนี้มีพยานเยอะครับผม 

[inAus]

ไม่มีใครแชร์เลย เงียบ ปิ๊ง...

http://www.youtube.com/watch?v=kE_C1FXRo20&feature=related

[zu*per]

ดีนะที่เข้ามาอ่านตอนกลางวัน 

[hell boyz]

ผมเคยเจอที่ทางไปห้วยแม่ซ้าย เพราะหารืสอร์ตนอนแถวนั้น เลยเจอดีเลย     เรื่องแบบนี้พูดไป ก็ไม่มีไครเชื่อหรอกครับ

[bm farm]

 ...ชีวิตนี้ไม่เคยเจอผีครับ......แล้วก็ไม่คิดอยากเจอด้วย.....

[©®*]

...ชีวิตนี้ไม่เคยเจอผีครับ......แล้วก็ไม่คิดอยากเจอด้วย.....

ท่านอยู่มาตั้ง สี่สิบกว่าปียังไม่เจอ  โห.....แล้วผมจะเจอมั้ยเนี่ย

[oyoyo *^_^*]

เข้ามาอ่านสนุกดีครับ แต่ให้เจอเองคงไม่เอาล่ะ..

[bm farm]

...ชีวิตนี้ไม่เคยเจอผีครับ......แล้วก็ไม่คิดอยากเจอด้วย.....

ท่านอยู่มาตั้ง สี่สิบกว่าปียังไม่เจอ  โห.....แล้วผมจะเจอมั้ยเนี่ย

 ...ตอบกะทู้แบบนี้.....ท่าจะอยู่ไม่ถึงล่ะ...

[conscious]

...ชีวิตนี้ไม่เคยเจอผีครับ......แล้วก็ไม่คิดอยากเจอด้วย.....

ท่านอยู่มาตั้ง สี่สิบกว่าปียังไม่เจอ  โห.....แล้วผมจะเจอมั้ยเนี่ย

 ...ตอบกะทู้แบบนี้.....ท่าจะอยู่ไม่ถึงล่ะ...

- ตายๆๆ  เขารู้ความจริงกันหมดเลย ว่าเราเป็นคู่ขากัน  เอ้ยคุณ bm อายุเท่าไหร่ 555 

[>_อนัตตา_<]

...ชีวิตนี้ไม่เคยเจอผีครับ......แล้วก็ไม่คิดอยากเจอด้วย.....

ท่านอยู่มาตั้ง สี่สิบกว่าปียังไม่เจอ  โห.....แล้วผมจะเจอมั้ยเนี่ย

 ...ตอบกะทู้แบบนี้.....ท่าจะอยู่ไม่ถึงล่ะ...

- ตายๆๆ  เขารู้ความจริงกันหมดเลย ว่าเราเป็นคู่ขากัน  เอ้ยคุณ bm อายุเท่าไหร่ 555 

ฮั่น! และแล้วความจริงก็เปิดเผย คริ คริ

[inAus]

...ชีวิตนี้ไม่เคยเจอผีครับ......แล้วก็ไม่คิดอยากเจอด้วย.....

ท่านอยู่มาตั้ง สี่สิบกว่าปียังไม่เจอ  โห.....แล้วผมจะเจอมั้ยเนี่ย

 ...ตอบกะทู้แบบนี้.....ท่าจะอยู่ไม่ถึงล่ะ...

- ตายๆๆ  เขารู้ความจริงกันหมดเลย ว่าเราเป็นคู่ขากัน  เอ้ยคุณ bm อายุเท่าไหร่ 555 

ฮั่น! และแล้วความจริงก็เปิดเผย คริ คริ

อิอิ  ไม่อยากจะเดาเลยท่านๆ   

ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน 

[inAus]

มาปล่อยเรืองผีตอนกลางคืนดีกว่า 

นี่ก็เป็นเรื่องจริงอีกเรื่องหนึ่งที่ประสบมากับตัวเอง

ที่หมู่บ้าน Cargo ในเมือง Orange ทางตอนใต้ของรัฐ New south wale เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ประมาณ 45 หลังคาเรือนแต่ก็เป็นศูนย์กลางของหมู่บ้านรอบๆ ในเขตนั้น มีสาธารณูปโภคครบครัน เช่น คลับ บาร์ ปั้มน้ำมัน สถานีรถดับเพลิง สถานีตำรวจ คนในหมู่บ้านทำมาหากินด้วยการ ปศุสัตว์ และ ฟาร์มองุ่น ซึ่งก็มีชุดคนไทยไปทำงานรับจ้างทำฟาร์มมากมาย และส่วนใหญ่จะมาจาก จ.ลำปาง อ.เสริมงาม และ อ.สบปราบ มากถึง 80% โดยมีนายหน้าหาคนงานให้ฟาร์มหรือเรียก Contractor ชาวเขมรแต่พูดไทยได้ เป็นคนหัวหน้าคนงาน และเช่าที่พักอาศัยให้อยู่กันในหมู่บ้านแห่งนี้ และบ้านหลังนี้ก็คือที่มาของเรื่องราวสยองขวัญของค่ำคืนนี้

ช่วงนั้นผมปิดเทอม เลยคิดว่าจะหาประสบการณ์การทำงานฟาร์มบ้าง เลยติดต่อจนได้งานที่เมืองนี้ ผมเดินทางจากซิดนี่ย์ด้วยรถส่วนตัวไปถึง Orange ตอนค่ำ และทางหัวหน้างานได้ออกมารับและพาเข้าที่พัก จากสภาพทั่วไปผมก็บอกได้เลยว่าอยู่สบาย สถานที่กว้างขวาง ภายนอกรอบกายมีแต่ทุ่งกว้างแม้จะยามค่ำคืน แต่ก็สัมผัสกับลมหนาวที่พัดปะทะกายตลอดเวลาในเดือนกรกฎาคม ซึ่งก็เริ่มที่จะหนาวเหน็บเข้าใส้ และที่สำคัญคนส่วนใหญ่ก็เป็นคนเหนือ ภาษาเดียวกันนั่นเอง พอไปถึงมีคนสองคนวิ่งเข้ามาหาผม ก็ตกใจ คนแรกเข้ามายกมือไหว้ คนที่สองเข้ามากอด อ่าว...พวกเมิงมากันได้ไง เอ่อวะ...มาไม่บอกตรู ดันมาวันเดียวกันอีก ก็เป็นน้องที่เคยทำงานด้วยกันคนหนึี่ง(ผมสอนงานมากับมือเลยหล่ะ) อีกคนเป็นเพื่อนที่คบกันมานานมากตั้งแต่เป็นทหารด้วยกันที่ค่าย นเรศวร พิษณุโลก ปี 41  หลังจากทักทายกับทุกคนและจัดสรรที่พักให้แล้ว ผมกับเพื่อนทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันในห้องหมายเลข 6 ซึ่งเป็นห้องใหญ่ที่สุดในบ้าน ผมก็แปลกใจนิดๆ ว่าทำไมเขาไม่อยู่กันห้องนี้ฟะ คนเกือบสามสิบคน ไม่มีใครจองห้องนี้ก่อนเลย จากสภาพน่าจะอยู่ได้สักหกคนเลยทีเดียว

คืนแรกนั้นผ่านไปด้วยดี เพราะผมเหนื่อยกับการเดินทางที่ต้องขับรถกว่าหกชั่วโมงจากซิดนี่ย์ และเพื่อนๆ ก็เพิ่งเดินทางกับรถไฟ ที่ใช้เวลานานเช่นกัน  แต่ผมมีความรู้สึกในตอนใกล้รุ่งเช้าอย่างหนึ่งว่า ห้องนี้ไม่ปกติ เหมือนมีอะไรทึบๆ ที่มองไม่ชัดเจนอยู่ในความรู้สึก ตอนแรกผมก็คิดว่าเราคิดมาไปเอง แต่อีกใจหนึ่งเห้ย..เราเป็นคนมีสัมผัสด้านนี้นะ แต่ก็ปัดความรู้สึกออกไป เพราะต้องไปเริ่มงานในฟาร์มองุ่นในวันรุ่งขึ้น

วันต่อมาผมก็ไปทำงานปกติ แต่่มีเด็กหนุ่มลำปางคนหนึ่ง มาแซวว่าเมื่อคืนเป็นไงบ้างหลับสบายดีไหม พวกผมก็บอกว่าสบายดี หลับเป็นตายเลยหล่ะ และก็มีอีกหลายคนมาทักทายแซวเล่นหยอกกันตามประสา มันก็รู้่สึกนะว่าเหมือนมีอะไรปิดบังเราอยู่ แต่ไม่ได้คิดไรมาก ทำงานพักผ่อนเท่านั้น เย็นนั้นผมได้ซื้อไวน์มากล่องหนึ่ง 12 ขวด เป็นผลิตภัณฑ์ของฟาร์มองุ่นที่เราไปทำงานกันนั่นเอง ซึี่งขายให้ในราคาถูกกว่าท้องตลาดถึง 3 เท่าตัว ก็ได้ที่หล่ะครับซัดเต็มคราบเลย พวกหนุ่มน้อยใหญ่ชาวลำปางก็พากันเอากับแกล้มมาให้ มีลาบกวางด้วย เพราะบางฟาร์มเลี้ยงกวางขาย และมีหมูป่า ที่ชาวบ้านเขาไปล่ามา นำมาขายให้กับพวกคนงานด้วย คืนนั้นเมาได้ที่หล่ะครับกว่าจะแยกย้ายกันเข้านอน ก็ไวน์ลังหนึ่งซัดกันซะหมดเลย 10 คนพากันเมาหมด ผมเรียกการดื่นไวน์แบบนี้ว่า "กระเดือกไวน์ ไม่ใช่ละเลียดจิบไวน์"   แต่ก็ได้รสชาติบ้านนอกแบบเราๆ ผมจัดแจงลากตัวเองขึ้นที่นอนได้ก็ปัดกวาด เตรียมนอนหล่ะ แต่หูสะดุดเสียงหนึ่ง "กึก" เหมือนมีใครเคาะกับแพงทึบๆ ด้านข้างๆ ตัว ชักลังเล แต่ก็ปัดออกไปจากหัว มุดตัวเข้าที่นอนปิกนิค ที่แสนจะอบอุ่นขัดกับบรรยากาศภายนอกที่ติดลบสององศา และคืนนี้มีข่าวว่าจะมีน้ำแข็ง(ไม่ใช่หิมะ แต่เหมือนแม่คะนิง) พัดตกในเขตนี้ด้วย และแล้วผมก็หลับตาลงไปอย่างรวดเร็วด้วยความเมา เพื่อนทั้งสองคนก็คลานมานอนด้วยติดๆ กัน 

เวลานั้นเป็นเวลาตีสองกว่าๆ  ผมปวดฉิ้งฉ่องจากปริมาณไวน์ที่ซัดเข้าไปมากมาย ก็ลุกจากที่นอน แต่พอจะมุดออกจากที่นอนปิกนิก ก็ได้ยินเสียงเพื่อนรุ่นน้องครวญคราง " เห้ย ไม่เอา ออกไป ออกไป" แล้วมันก็ดิ้นอึกอัก เหมือนอยากพูดแต่ไม่มีเสียง ผมเข้าไปเขย่าร่างมัน มันรีบผวาตื่น และคว้าตัวผมเขย่าซะแรงเชียว  ปากก็พร่ำ "พี่ผมฝันเห็นผีจะเข้ามาสิงร่างผม ใส่ชุดสีขาว ผู้หญิง "  เอาหล่ะสิ บรรยากาศภายนอกก็เสียงน้ำแข็งหล่นบนหลังคาห่าแล้วห่าเล่า ผมเลยเขย่าเพื่อนอีกคนหนึ่งที่เมาหลับไม่รู้ประสีประสา มันงัวเงียตื่นมาเล่นงานผมอีกโดยเตะสีข้างผมไปหนึ่งทีแล้วนอนต่อ ไอ้ห่ะ...ปากบ่น ไม่ช่วยแล้วยังเสือกเตะกูอีก  ผมก็เลยบอกไอ้น้องให้ตามผมไปฉี่ มันไม่อยากอยู่คนเดียวทั้งที่ผมเปิดไฟสว่างแล้ว  แต่พอผมกับมา เพื่อนอีกคนก็ดันอยู่ในสภาพไม่ต่างจากน้องคนแรกอีก ปากพร่ำเพ้อ เช่นเดียวกันเป๊ะเลย และผมกลับขนลุกซู่ขึี้นมาทันที แบบว่าความรู้สึกคือไม่ได้อยู่แค่พวกเราแล้วในห้องนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมันดึกแล้ว ก็บอกพวกมันให้ข่มตานอน โดยเปิดไฟอยู่อย่างนี้หล่ะ เชื่อไหม ผมล้มตัวนอนได้ไม่ถึงสิบนาที ไฟในห้องก็ดับ มองลอดหน้าต่างไฟในลานจอดรถก็ดับ แสดงว่าบ้านทั้งหลังนี้ดับลงหมดทุกดวง อ่าว..ในใจคิด คราซวยกูหล่ะมั้ง และก็เป็นจริงใจพริบตาเลยครับท่าน  ร่างสีขาว มายืนอยู่ที่ปลายเท้าผมอย่างไม่คาดฝัน เป็นร่างของหญิงชราชุดขาวอย่างที่พวกมันเห็น ใบหน้าในความมืดเหมือนโกรธเกรี้ยวที่พวกรามาอยู่ในห้องนี้ เพื่อนผมมาสะกิดผม น้องอีกคนก็กระเถิบเข้ามาหา เพราะผมนอนตรงกลาง มันสองคนสั่นไปหมดแล้วผมก็ด้วยหล่ะ เจอจังๆ แบบนี้ใครจะไหว นาทีนั้นปากพวกมันสองคนก็สวดมนต์กันหล่ะ พ่อแก้วแม่แก้วก็พากันมาเท่าที่จะนึกได้ เธอไม่ไปแหะ ... ผมนึกถึงคำภีร์ Holly Bible ในกระเป๋าบนหัวนอน ที่ผมนำติดตัวมาด้วย (ผมเป็นคนสองศาสนา คริต และ พุทธ) พอมือควานหาได้หยิบออกมายังไม่ทันเปิดอ่าน เธอก็หายไปต่อหน้าต่อตา  ทีนี้ไอ้สองตัวนั่นก็ใส่ตีนหมาแย่งกันเปิดประตูออกไปข้างนอกหละครับ ปากก็ร้องผีหลอก ผีหลอก จนคนในบ้านเปิดประตูออกมามุงดูกันหมด และไฟฟ้าก็มาพอดีอีกนะหล่ะ  หลังจากสงบสติอารมณ์กันแล้วก็เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง คืนนั้นพวกผมขนของมานอนโซฟาตามมีตามเกิด หนาวก็หนาว วันรุ่งขึ้นถึงได้จัดที่นอนให้ใหม่ ซึ่งก็ต้องอยู่ต่อไปหล่ะครับ นี่หละชีวิตในยามปิดเทอม เริ่มแรกก็หนาวถึงขั้วหัวใจซะแล้ว 

จากการสอบถามประวัติที่พักแห่งนี้อดีตคือ โรงพยาบาลเก่าแก่ของท้องถิ่นนี้ อายุการก่อสร้างเพิ่งครบ 100 ปีเมื่อวันที่ 9 มิ.ย.11 ที่ผ่านมา (เสียดายรูปที่ผมเก็บไว้ดันไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ไปลบตอนไหน) หลังจากมีการย้าย ร.พ.ไปอยู่ที่อื่น และเจ้าของสถานที่ก็ได้ยกให้ลูกหลานดูแล หันมาทำเป็นที่พักคนเดินทาง เรียกหว่า Chicargo accommodation หรือโรงแรมที่พักคนเดินทางประจำหมู่บ้านชิคาโก้ (ยืมชื่อเมืองใหญ่ของเมกามาเลยเชียว) แต่ต่อมาก็เกิดเหตุหลายอย่างกับนักท่องเที่ยวทำให้ซบเซาลงไป    และที่ห้องเบอร์หกนี่เองเป็นตำนานเล่าขานมาจนปัจจุบัน  และเจ้านายผมก็มาเช่าให้เด็กพักอาศัยในราคาถูก แถมพื้่นที่ก็กว้างขวาง

มีหลายคนในบ้านนี้โดนหลายรูปแบบครับ บางทีก็เห็นควันเป็นร่างคน บางทีก็เห็นตัว แต่ก็ยังอยู่กันนะครับ ปัจจุบันนี้ก็ยังอยู่ที่นี่เช่นเดิม  แต่ผม บรึ๋ยยยย..... สิ่งที่ไม่ชอบก็ดันเจอบ่อยเน๊าะตู ....

[phuketroad]

สมัครมาก็เจอกระทู้ผีเลย  หลอนอีกคืนนี้

[©®*]

...ชีวิตนี้ไม่เคยเจอผีครับ......แล้วก็ไม่คิดอยากเจอด้วย.....

ท่านอยู่มาตั้ง สี่สิบกว่าปียังไม่เจอ  โห.....แล้วผมจะเจอมั้ยเนี่ย

 ...ตอบกะทู้แบบนี้.....ท่าจะอยู่ไม่ถึงล่ะ...

ใครอยากรู้ PM มาหาผมเน้อ

[zombie01]

ดีนะที่อ่านตอนกลางวัน