|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
rit sriduang
บุคคลทั่วไป
|
|
« ตอบ #18 เมื่อ: วันที่ 10 มกราคม 2013, 06:57:48 » |
|
เห็นกลอนหวานเศร้าของคุณนางฟ้าแลัวอดไม่ได้ที่จะขอแจมด้วยคน
ทางแยก ฉันเดินเท้าตามทางที่ว่างเปล่า มีเพียงเสาไฟฟ้าแสงจ้าเหลือง หลีกมุมอันมืดมนของคนเมือง ความรุ่งเรืองที่อาบด้วยสาบไคล
บนถนนสายเก่า..เหงา..และร้าง การเดินทางปิดฉากแล้วใช่ไหม หรือการแปลความหมายของฝ่ายใด พลาดผิดไปจึงคงเดินหลงทาง
เราจะไม่พบกันเช่นนั้นหรือ เคยจับมือแล้วปล่อยให้ลอยห่าง แหวนจากโคนคอดกิ่วของนิ้วนาง ถูกถอดวางลงแล้วอย่างแผ่วเบา
เราอาจพบกันอีกใช่หลีกเร้น ซึ่งอาจเป็นเหตุผลของคนเขลา คนที่ยืนตรงข้ามกระจกเงา อาจเป็นเราต่างฝั่งต่างฝังใจ
คงเหลือเพียงภาพวาดที่ขาดวิ่น เธอจะชินกับมันก่อนฉันไหม บนถนนยามค่ำแสงรำไร ดูซิใครยังทนเดินคนเดียว
เพราะรู้ว่าไม่อาจจะคาดหวัง แม้บางครั้งจะโกรธความโดดเดี่ยว นกกางเขนตัวย่อมและผอมเซียว จะบินเลี้ยวสู่คอนอันอ่อนเอน
ซึ่งจะเป็นวันพรุ่งแต่รุ่งเช้า ด้วยปีกเบาแบบบางของกางเขน จะสู่รังสุดหวงใช่ร่วงเลน แค่เจ้าเข่นความกลัวของหัวใจ…
๑๑ ตุลาคม ๒๕๕๔
|
|
|
|
|