เรื่องการสืบสาน การเขิก(ความตื่นตัว) ต้องยกหื้อเปิ้นครับ เจียงฮายยังเงียบๆ บ่เขิกกันตะใด แต่มันก็มีข้อเสียอยู่พ่องเมื่อมีเรื่องเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเข้ามาเกี่ยวข้องทำให้มันเป็นวัฒนธรรมแบบจัดฉากไปน้อย ในกำหันผมนะครับ
เป็นแหล่งรวม นักวิชาการ นักอนุรักษ์ นักต่อสู้ แหล่งรวมสถาบันที่ทำการสอนและวิจัยเกี่ยวกับศิลปวัฒนธรรมล้านนามากที่สุด แต่ เชียงใหม่ก็กลายเป็นแหล่งที่ถูก อารยธรรม ทำลายมากที่สุดเพราะ การเน้นเรื่องรายได้จากการท่องเที่ยวโดยไม่คำนึงถึงความสูญเสียที่ไม่อาจประเมินเป็นราคาได้
และอนาคตต่อไป เชียงรายก็กำลังถูกรุกเข้ามา โดยเน้นเรื่อง การค้าชายแดนเป็นหลัก ซึ่งกำลังพัฒนาให้สินค้าจาก จีน เข้ามาตลาดบ้านเราให้มากที่สุดเพื่อเราจะมีรายได้จากการเก็บภาษีขาเข้า ซึ่งมีมูลค่า
ประมาณ ร้อยละ 10-20 จากราคาสินค้าที่นำเข้ามาแล้วโกยเงินจากบ้านเราออกไป
เชียงรายอายุ 750 ปี แต่ พระนามของพระมหากษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ ผู้ซึ่งกรีฑาทัพไปยังที่ใด หัวเมือง น้อย ใหญ่ ต้องยอมสยบ ก็ยังคงเรียกขานกันอย่างผิด ๆ แค่เปลี่ยนจาก "พ่อขุน" เป็น "พญา" จะต้องสูญเสียงบประมาณการทำป้ายสักเท่าไรกัน แล้วงานเฉลิมฉลองก็ไม่เห็นมีอะไรที่เป็นการยกย่องเชิดชูเกียรติ ของพระองค์เลย นอกจาก งานแสดงมหรสพ ที่ติดป้ายทั่วบ้านทั่วเมือง
ส่วนเรื่องงานไม้ดอก สองปี่ที่ผ่านมาผมไปชมแล้วก็เหมือนเดิม งบประมาณในการจัดแต่ละปี ใช้เงินแปดหลัก เราได้อะไรที่คุ้มค่ามั้ย กับเงินที่ลงทุนไป ในเมื่อจัดมาหลายครั้งแล้ว จะเลิกจัดก็คงไม่ได้แล้ว แต่ถ้างานนี้ดึงนักท่องเที่ยวเข้ามาจับจ่ายใช้สอยในบ้านเราเยอะ ๆ เป็นการกระจายรายได้ก็ยินดีไปกับชาวบ้านที่มีธุรกิจที่เกี่ยวเนื่องกัน