ตีนกับตาอยู่กันมาแสนผาสุก
จะนั่งลุกยืนเดินเพลินหนักหนา
มาวันหนึ่งตีนทะลึ่งเอ่ยปรัชญา
ว่าตีนมีคุณกว่าตาเสียจริงๆ
ตีนช่วยพาตาไปที่ต่างๆ
ตาจึงได้ชมนางและสรรพสิ่ง
เพราะฉะนั้นดวงตาจงประวิง
ว่าตีนนี้เป็นสิ่งควรบูชา
ตาได้ฟังตีนโม้นักชักหมั่นไส้
จึงร้องบอกออกไปด้วยโทสา
ว่าที่ตีนเดินได้ก็เพราะตา
ดูมรรคาเศษแก้วหนามไม่ตำตีน
เพราะฉะนั้นตาจึงส าคัญกว่า
ตีนไม่ควรจะมองตาอย่างหยามหมิ่น
สรุปว่าตามีค่าสูงกว่าตีน
ทั่วธานินทร์ตีนไปได้ก็เพราะตา
ตีนได้ฟังก็คลั่งแค้นแสนจะโกรธ
วิ่งกระโดดโลดไปใกล้หน้าผา
เพราะอวดดีคุยเบ่งเก่งกว่าตา
ดวงชีวาจะดับไปไม่รู้เลย
ตาเห็นตีนท าเก่งเร่งกระโดด
ก็พิโรธแกล้งระงับหลับตาเฉย
ตีนพาตาถลาถล าคะม าเงย
ตกผาเลยตายห่าทั้งตาตีน
กลอนบทนี้ฉันไปจำจากเขามา
มิได้รจนาเองหรอกท่านเอ๋ย
เป็นเพราะตัวฉันนี้ยังไม่เคย
ฝึกหัดเลยเรื่องแต่งกลอนอักษรงาม
ได้แต่แต่แอบไปอ่านของคนอื่นเขา
ส่วนตัวเราอักษราดูน่าขาม
มาวันนี้ลองแต่งดูอาจไม่งาม
ใครมีความรู้ช่วยสอนละอ่อนฯที.......... 
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
